Αν υπάρχει μία και μόνη συνωμοσία που εξυφαίνεται εναντίον της χώρας, αυτή προέρχεται από τους νοσταλγούς της δραχμής, που δεν είναι άλλοι από μερικούς που χρωστάνε τεράστια ποσά στο εσωτερικό αλλά έχουν ήδη αποταμιεύσει εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό..
To ελληνικό δημόσιο χρέος ξεχωρίζει από το χρέος, άλλων κρατών, ιδιαίτερα εντός της ευρωζώνης. Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2007 όλα σχεδόν τα κράτη, μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης, αύξησαν τις κρατικές δαπάνες και τα ελλείμματα προκειμένου να...πολεμήσουν την κρίση, να ενισχύσουν τις οικονομίες τους, να κρατήσουν όρθιες όσες τράπεζες και επιχειρήσεις παρέπαιαν. Το όριο του 3% ως ελλείμματα, που προβλέπεται στη Συνθήκη του Μααστριχτ, προσωρινά τέθηκε σε δεύτερη μοίρα, λόγω ακριβώς της μεγάλης ανάγκης να παρέμβουν τα κράτη με τους προϋπολογισμούς τους να πολεμήσουν την κρίση. Αλλά η Ελλάδα δεν ανήκει σε αυτή την περίπτωση.
Για τούτο μετά από τρία χρόνια συναγερμού δεν τιθασεύεται η ελληνική κρίση. Για τούτο επίσης οι άλλες δύο χώρες, Ιρλανδία και Πορτογαλία, διαφοροποιούνται και δείχνουν σημάδια ανάκαμψης και σταθεροποίησης. Η υστέρηση της Ελλάδας δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της μη συνεννόησης των κομμάτων εξουσίας, όπως νομίζουν μερικοί. Είναι βαθιές οι πληγές πολλών ετών και θανάσιμων εγκλημάτων που έγιναν πάνω στο σώμα της ελληνικής οικονομίας με τη χρήση δανεικών για αλλότριους της ανάπτυξης σκοπούς. Το σημερινό χρέος είναι αποτέλεσμα όλων των ενεργειών που έγιναν για την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, με την ανοχή ή τη σύμπραξη (πολλάκις) των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πολιτικές δυνάμεις που έχουν μείνει έξω από αυτό το πάρτι.
Αν υπάρχει μία και μόνη συνωμοσία που εξυφαίνεται εναντίον της χώρας, αυτή προέρχεται από τους νοσταλγούς της δραχμής, που δεν είναι άλλοι από μερικούς που χρωστάνε τεράστια ποσά στο εσωτερικό αλλά έχουν ήδη αποταμιεύσει εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό! Αυτοί ονειρεύονται να ξεπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους με υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ από το εξωτερικό. Oπως επίσης να αγοράσουν όσο όσο τις ελληνικές περιουσίες και επιχειρήσεις με την ίδια μεθοδολογία. Το πείραμα έχει γίνει και πέτυχε στη μετάβαση της σοβιετικής οικονομίας από την κρατική στην ιδιωτική κατοχή, όταν η κομματική νομενκλατούρα της σοβιετίας «άλλαξε τα ρούχα της αλλιώς» και έφερε τις καταθέσεις σε ξένο νόμισμα από το εξωτερικό για να αγοράσει τα κρατικά σοβιετικά εργοστάσια. Ούτε ρούβλι δεν κινήθηκε σε αυτές τις συναλλαγές.
Ταυτόχρονα η πτώχευση της Ελλάδας και η έξωσή της από την ευρωζώνη, και πιθανότατα από την Ευρωπαϊκή Eνωση, θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς ελέγχου της πολιτικής εξουσίας και της από αυτήν εκπορευόμενης οικονομικής διαφθοράς. Θα ενισχύσει επίσης τις εξουσίες των συντεχνιών και των συνδικάτων, που θα βγουν νικητές στον αγώνα κατά του οργανωμένου κράτους. Ας μη γελιόμαστε, λοιπόν. Τα παραπάνω τα γνωρίζουν πολύ καλά οι Eυρωπαίοι δανειστές μας και δεν πρόκειται να μας τη χαρίσουν αυτή τη φορά. Θα επιμείνουν μέχρις ότου σταματήσουμε να παράγουμε ελλείμματα για άσκοπες κομματικές και ύποπτες κρατικές δαπάνες. Αλλά πρέπει επίσης να γίνει συνείδηση και στο εσωτερικό ότι η Ευρώπη –και το ευρώ– εξακολουθεί να αποτελεί εγγύηση για το μέλλον του τόπου, παρά τις ατέλειες που έδειξε το νήπιο νόμισμά της. Στο χέρι του ελληνικού λαού είναι να αλλάξει την κατάσταση και η μόνη μας ελπίδα είναι να πετύχει η παρούσα κυβέρνηση.
K.Λουρόπουλος
