Χοντραίνει το πολιτικό-διπλωματικό θρίλερ με τις ενδεχόμενες κυρώσεις της Δύσης προς τη Τεχεράνη, σε μια στιγμή που ο κλοιός από τους προμηθευτές μας σφίγγει όλο και περισσότερο, οι πιστώσεις «κόβονται», και η Ελλάδα εξαρτάται όλο και περισσότερο από τις εισαγωγές ιρανικού αργού, καλύπτοντας κοντά στο 30% των αναγκών της.Ενώ οι... υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ συνεδριάζουν σήμερα στις Βρυξέλλες για να αποφασίσουν κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, (οι πληροφορίες λένε ότι μια τέτοια απόφαση δεν πρόκειται να ληφθεί πριν από τη σύνοδο κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου), οι επιφυλάξεις των προμηθευτών μας για το επιχειρηματικό ρίσκο της χώρας, παραμένουν.
Και μπορεί η καταβολή της 6ης δόσης που συμφωνήθηκε τη Τρίτη να αμβλύνει κάπως τη στάση τους ως προς το περίφημο «country risk» της χώρας, ο σκεπτικισμός όμως υφίσταται, οι γραμμές ρευστότητας μειώνονται, κι επομένως η στροφή στη λύση που λέγεται Ιράν μοιάζει με μονόδρομο, πόσο μάλλον όταν η Τεχεράνη, προκειμένου να βρει δρόμους εισαγωγής του πετρελαίου της στην ΕΕ δεν θέτει τέτοια θέματα.
«Οι πιο ασθενείς οικονομίες της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Ισπανίας, εισάγουν σημαντικές ποσότητες ιρανικού αργού. Ειδικά η Ελλάδα, έχει αυξήσει σημαντικά το τελευταίο διάστημα τις εισαγωγές της από το Ιράν επειδή είναι φθηνότερο από το ρωσικό αργό που συνήθως χρησιμοποιεί», αναφέρει σε ρεπορτάζ του, την Τρίτη, το πρακτορείο Dow Jones Neswire.
Ποιες χώρες θα πληγούν περισσότερο...
Το πρόβλημα βέβαια δεν αφορά μόνο την Ελλάδα.
Στην Ιταλία οι εισαγωγές ιρανικού αργού καλύπτουν σχεδόν το 13% των αναγκών της χώρας, ενώ το διυλιστήριο με τη μεγαλύτερη εξάρτηση από τη Τεχεράνη, είναι το Saras, στη Σαρδηνία, ιδιοκτησίας του δισεκατομμυριούχου Μ. Μοράτι.
Ημερησίως , οι εξαγωγές ιρανικού αργού στην Ιταλία ανέρχονται σε 150-160.000 βαρέλια, κατατάσσοντας το Ιράν στην 3η θέση των προμηθευτών της. Παρόμοια εικόνα και στην Ισπανία. Το Ιράν εξάγει σε αυτήν κατά μέσον όρο 100.000 βαρέλια την ημέρα, καλύπτοντας το 10%-15% των αναγκών της, ενώ όσον αφορά στη Τουρκία αποτελεί το νούμερο ένα προμηθευτή της, με 1,3 εκατ. τόνους αργού το μήνα.
Ποια η διαφορά της Ελλάδας με τις παραπάνω χώρες ;
Ότι το πρόβλημα των πιστώσεων, δεν είναι τόσο οξύ όσο εδώ, γεγονός που δικαιολογημένα προκαλεί ανησυχία στην Αθήνα.
Σε κάθε πάντως περίπτωση, γίνεται σαφές, ότι η επιβολή ενός πετρελαϊκού εμπάργκο στο Ιράν, τον 2ο μεγαλύτερο παραγωγό του κόσμου, παρά τις πιέσεις που ασκεί η Γαλλία, δεν είναι εύκολη απόφαση, και δεν είναι τυχαίο ότι άλλες κυβερνήσεις διαφωνούν στη λήψη μιας τέτοιας απόφασης, πριν από τη σύνοδο κορυφής, της 9ης Δεκεμβρίου.
Κάτι τέτοιο θα εκτινάξει όπως είναι φυσικό τις τιμές του αργού, τις οποίες κάποια hedge funds – κυρίως λόγω των σεναρίων για πολεμική εμπλοκή της Δύσης στο Ιράν- βλέπουν να εκτινάσσονται στα 170 δολάρια/ βαρέλι.
Σενάριο εφιαλτικό, που θα καθυστερήσει την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, γι' αυτό και υπάρχουν αρκετοί, εντός ΕΕ, που διαφωνούν με τέτοιες κινήσεις (πόσω μάλλον με μια επέμβαση). Χθες πάντως, στις διεθνείς αγορές, η τιμή του αργού αυξήθηκε 1,2%, στα 101 δολάρια, (υψηλότερα επίπεδα των δύο τελευταίων εβδομάδων), εξαιτίας κυρίως της συντονισμένης κίνησης πέντε κεντρικών τραπεζών του πλανήτη να ενισχύσουν τη ρευστότητα των ευρωπαϊκών τραπεζών, και λιγότερο από τους φόβους ενός πετρελαϊκού εμπάργκο.
Γιώργος Φιντικάκης
Και μπορεί η καταβολή της 6ης δόσης που συμφωνήθηκε τη Τρίτη να αμβλύνει κάπως τη στάση τους ως προς το περίφημο «country risk» της χώρας, ο σκεπτικισμός όμως υφίσταται, οι γραμμές ρευστότητας μειώνονται, κι επομένως η στροφή στη λύση που λέγεται Ιράν μοιάζει με μονόδρομο, πόσο μάλλον όταν η Τεχεράνη, προκειμένου να βρει δρόμους εισαγωγής του πετρελαίου της στην ΕΕ δεν θέτει τέτοια θέματα.
«Οι πιο ασθενείς οικονομίες της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Ισπανίας, εισάγουν σημαντικές ποσότητες ιρανικού αργού. Ειδικά η Ελλάδα, έχει αυξήσει σημαντικά το τελευταίο διάστημα τις εισαγωγές της από το Ιράν επειδή είναι φθηνότερο από το ρωσικό αργό που συνήθως χρησιμοποιεί», αναφέρει σε ρεπορτάζ του, την Τρίτη, το πρακτορείο Dow Jones Neswire.
Ποιες χώρες θα πληγούν περισσότερο...
Το πρόβλημα βέβαια δεν αφορά μόνο την Ελλάδα.
Στην Ιταλία οι εισαγωγές ιρανικού αργού καλύπτουν σχεδόν το 13% των αναγκών της χώρας, ενώ το διυλιστήριο με τη μεγαλύτερη εξάρτηση από τη Τεχεράνη, είναι το Saras, στη Σαρδηνία, ιδιοκτησίας του δισεκατομμυριούχου Μ. Μοράτι.
Ημερησίως , οι εξαγωγές ιρανικού αργού στην Ιταλία ανέρχονται σε 150-160.000 βαρέλια, κατατάσσοντας το Ιράν στην 3η θέση των προμηθευτών της. Παρόμοια εικόνα και στην Ισπανία. Το Ιράν εξάγει σε αυτήν κατά μέσον όρο 100.000 βαρέλια την ημέρα, καλύπτοντας το 10%-15% των αναγκών της, ενώ όσον αφορά στη Τουρκία αποτελεί το νούμερο ένα προμηθευτή της, με 1,3 εκατ. τόνους αργού το μήνα.
Ποια η διαφορά της Ελλάδας με τις παραπάνω χώρες ;
Ότι το πρόβλημα των πιστώσεων, δεν είναι τόσο οξύ όσο εδώ, γεγονός που δικαιολογημένα προκαλεί ανησυχία στην Αθήνα.
Σε κάθε πάντως περίπτωση, γίνεται σαφές, ότι η επιβολή ενός πετρελαϊκού εμπάργκο στο Ιράν, τον 2ο μεγαλύτερο παραγωγό του κόσμου, παρά τις πιέσεις που ασκεί η Γαλλία, δεν είναι εύκολη απόφαση, και δεν είναι τυχαίο ότι άλλες κυβερνήσεις διαφωνούν στη λήψη μιας τέτοιας απόφασης, πριν από τη σύνοδο κορυφής, της 9ης Δεκεμβρίου.
Κάτι τέτοιο θα εκτινάξει όπως είναι φυσικό τις τιμές του αργού, τις οποίες κάποια hedge funds – κυρίως λόγω των σεναρίων για πολεμική εμπλοκή της Δύσης στο Ιράν- βλέπουν να εκτινάσσονται στα 170 δολάρια/ βαρέλι.
Σενάριο εφιαλτικό, που θα καθυστερήσει την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, γι' αυτό και υπάρχουν αρκετοί, εντός ΕΕ, που διαφωνούν με τέτοιες κινήσεις (πόσω μάλλον με μια επέμβαση). Χθες πάντως, στις διεθνείς αγορές, η τιμή του αργού αυξήθηκε 1,2%, στα 101 δολάρια, (υψηλότερα επίπεδα των δύο τελευταίων εβδομάδων), εξαιτίας κυρίως της συντονισμένης κίνησης πέντε κεντρικών τραπεζών του πλανήτη να ενισχύσουν τη ρευστότητα των ευρωπαϊκών τραπεζών, και λιγότερο από τους φόβους ενός πετρελαϊκού εμπάργκο.
Γιώργος Φιντικάκης
