Πολύ φοβάμαι ότι έχουν δίκιο οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως «ειδική περίπτωση» και συζητούν σχεδόν δημοσίως πλέον την εκπαραθύρωσή της από την «μεταρρυθμισμένη» Ευρωζώνη. ..Όχι ότι όλα λειτουργούν τέλεια στα κράτη που κατοικούνται από ξανθά γένη. Ούτε ότι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν παρουσιάζει... εγγενείς ανωμαλίες, αδικίες και σπόρους καταστροφής. Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να αγνοεί τις γενικότερες γεωοικονομικές και γεωπολιτικές αλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη και θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση της Ε.Ε.
Αλλά, εδώ που τα λέμε, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της ευρωζώνης, στην οποία δίδεται ή δίδονταν μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον «επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου», «επίδομα πλυσίματος χεριών», «επίδομα φαξ», «επίδομα υπολογιστή», «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης», «επίδομα μεταφοράς φακέλου», κλπ.
Επίσης, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ευρωζώνης, στην οποία οι πολιτικοί απολαμβάνουν απόλυτης ασυλίας και τα υφιστάμενα κοινοβουλευτικά κόμματα προστατεύονται από τον νόμο, ώστε να μην προβάλλονται από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ οι θέσεις άλλων κομμάτων. Ακόμη και στην Ιταλία, οι δικαστές κυνηγούν τον Μπερλουσκόνι ακατάπαυστα (αν και ανεπιτυχώς). Εδώ δεν μπορούν να αγγίξουν ούτε τον τελευταίο ανθυπο-βουλευτή. Αφήστε που επιδοτούμε τα κόμματά μας με περισσότερα χρήματα ανά ψηφοφόρο απ' ό,τι οποιαδήποτε άλλη ανεπτυγμένη χώρα.
Επιπλέον, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ευρωζώνης, της οποίας το κέντρο είναι μονίμως κλειστό και απροσπέλαστο. Δεν είναι μόνο τώρα το κακό (που δικαιολογείται από την κρίση). Ακόμη και όταν η οικονομία πήγαινε σφαίρα και η ανεργία ήταν πολύ κάτω από το 10%, όποιος ήθελε, όποτε ήθελε, έκλεινε όποιον δρόμο ήθελε.
Παρ' όλα αυτά, στην Ελλάδα κατηγορούμε ως αυταρχικό το κράτος και την αστυνομία, μολονότι η καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας σε κάθε πορεία μένει ουσιαστικά ατιμώρητη, όπως άλλωστε και η παρακώλυση της ελεύθερης κυκλοφορίας των πολιτών, αλλά και η έκθεση σε κίνδυνο της δημόσιας υγείας, στο όνομα πάντα των «πολιτικών ελευθεριών». Σε καμία άλλη χώρα της ευρωζώνης δεν έχει παραχωρήσει το κράτος το μονοπώλιο της βίας στους μπαχαλάκηδες.
Η Ελλάδα, ας μην ξεχνάμε, είναι η μοναδική χώρα, στην οποία όποιος έχει κάποιο αίτημα, εκβιάζει την υπόλοιπη κοινωνία, μέχρι να του ικανοποιήσει το αίτημα το κράτος. Από τους φαρμακοποιούς, μέχρι τους εργάτες καθαριότητας και από τους ταξίτζηδες μέχρι τους γιατρούς και τους ναυτικούς.
Φυσικά, όλα τα προηγούμενα χρόνια που διαδηλώναμε για τα πάντα, δεν βρέθηκε ούτε ένας να διαδηλώσει κατά της διαφθοράς, του νεποτισμού, των πελατειακών σχέσεων, της ανεξέλεγκτης βίας, του υπέρμετρου δανεισμού, των ελλειμματικών προϋπολογισμών και της αναξιοκρατίας. Δεν φωνάζαμε «ποιος θα πληρώσει όλους αυτούς που προσλαμβάνονται στο δημόσιο», διεκδικούσαμε να μπούμε και εμείς στο δημόσιο. Όταν μας εστάλη ο λογαριασμός, η πρώτη μας αντίδραση ήταν να διεκδικήσουμε να μην πληρώσουμε και να ελεεινολογήσουμε τους Ευρωπαίους επειδή μας δανείζουν ίσα-ίσα για να βγάλουμε πέρα και με την προϋπόθεση ότι σε εύλογο χρονικό διάστημα δεν θα έχουμε ελλείμματα. Έπρεπε βλέπετε οι φορολογούμενοι της Ιταλίας και της Ισπανίας που δανείζονται με 7% να μας δίνουν όσα δανεικά αρνούνται να μας δώσουν οι αγορές, τα οποία εμείς να μην τα πληρώσουμε και μάλιστα αυτό να γίνεται εσαεί. Τότε μόνο δεν θα «στέγνωναν την αγορά» με τις υφεσιακές πολιτικές τους.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην 90η θέση της παγκόσμιας λίστας ανταγωνιστικότητας, στην 80η θέση από άποψη διαφάνειας και πατώνει συστηματικά στις διεθνείς αξιολογήσεις των σχολείων και των πανεπιστημίων της. Παρόλα αυτά, οι φοροφυγάδες είναι οι πρώτοι που διαμαρτύρονται για «τις φορομπηχτικές πολιτικές» και οι φοιτητές διεκδικούν τη διατήρηση ενός status quo που έχει αποτύχει παταγωδώς με πρώτα θύματα τους ιδίους.
Και μην μου πείτε ότι φταίει για όλα η δικτατορία και η ανάγκη που ικανοποίησε το ΠΑΣΟΚ, το 1981, για την επανένταξη των μη προνομιούχων. Και στην Πορτογαλία και την Ισπανία είχαν δικτατορία και σήμερα αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά προβλήματα, αλλά οι πόλεις τους είναι κούκλες και πεντακάθαρες. Η φοροδιαφυγή, η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις ούτε καν πλησιάζουν τα δικά μας επίπεδα. Οι απεργίες κηρύσσονται όταν τα πράγματα φτάνουν στο αμήν και όχι για ψύλλου πήδημα. Παρά τα προβλήματα τόσο τα δικά τους, όσο και της Ευρωζώνης, η Ισπανία και η Πορτογαλία, δεν είναι Ελλάδα.
Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι είμαστε ειδική και πιθανώς ανίατη περίπτωση....
Ν.Μαλεβίτης
