Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα την τελευταία διετία, ένας αντικειμενικός παρατηρητής δικαίως θα αναρωτηθεί:
μα, να οικοδομήσουν τη νέα Ελλάδα ή να την γκρεμίσουν ολοσχερώς προσπαθούν όσοι λαμβάνουν ή επιβάλλουν τις αποφάσεις;
Αποτελεί η Ελλάδα το πειραματόζωο για μείωση του κόστους παραγωγής της περιφέρειας ώστε να επωφεληθούν οι ισχυροί ή με τις συνταγές που... εφαρμόζονται δημιουργείται μία νέα και ανταγωνιστική οικονομία;
Αν εξαιρέσει κανείς τις παρεμβάσεις και τις περικοπές στις ζημιογόνες επιχειρήσεις ώστε να αποτραπούν τα λουκέτα και να μην αυξηθεί η ανεργία, οι γενικές, οριζόντιες και ατεκμηρίωτες παρεμβάσεις οδηγούν τον αντικειμενικό παρατηρητή να κλείνει προς το συμπέρασμα πως η χώρα μπήκε στον δοκιμαστικό σωλήνα με στόχους αλλότριους της οικοδόμησης ενός νέου και ανταγωνιστικού μοντέλου.
Το γεγονός ότι δεν εφαρμόζεται ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό σχέδιο το οποίο θα περιλαμβάνει το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας (δημόσια και ιδιωτική), αλλά επιβάλλονται αποσπασματικά μέτρα κάθε φορά που καταφτάνει η τρόικα, μόνο την ευτυχή κατάληξη του πειράματος δεν διασφαλίζει. Οταν με τις αποφάσεις βυθίζουν την οικονομία σε βαθύτερη ύφεση, μόνο τις βάσεις για ισχυρή οικονομία και συνεκτική κοινωνία δεν βάζουν.
Αντιθέτως ναρκοθετούν τα θεμέλια της οικονομίας και της κοινωνίας, σμπαραλιάζουν την κοινωνική συνοχή, μεγεθύνουν το οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο και εντέλει βάζουν τη σφραγίδα τους στη φτώχεια, τη μιζέρια και τη διαιώνιση της εξάρτησης από τους δανειστές. Είναι τόσο φανερά λαθεμένα όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό, που οδηγούν τον παρατηρητή να αναρωτηθεί αν αυτός είναι ο στόχος τους.
Θ.Λυρτσογιαννης
