Το σοκ..

Ίσως να είναι δύσκολο σε πολλούς απο εμάς να το δεχθούμε, ίσως μας φοβίζει η αλλαγή, αλλά η αλήθεια είναι οτι πλέον πρέπει να πάρουμε «διαζύγιο» απο τους πολιτικούς μας. Και δεν αναφέρομαι στα δυο μεγάλα κόμματα μόνο, αλλά σε όλα τα κόμματα και όλους τους πολιτικούς μας.
Διότι πλέον ζούμε σε χωριστούς κόσμους. Τα πολιτικά κόμματα ζούν σε ένα κόσμο και εμείς σε έναν άλλο.

Δείτε για πράδειγμα τη... χρηματοδότηση των κομμάτων απο τον προυπολογισμό του 2011. Πήραν 6 εκατομμύρια ευρώ περισσότερο απο το 2010. Όλα τα κόμματα. Όχι μόνο τα δυο μεγάλα. Δείτε επίσης την τιτάνια προσπάθεια των πολιτικών να διατηρήσουν το δημόσιο μεγάλο, τους μισθούς τους υψηλότατους, τα προνόμια τους άθικτα.

Όλοι αυτοί, πέραν του θεάτρου που παίζουν στη Βουλή και τα τηλεοπτικά κανάλια, έναν κοινό στόχο έχουν: Την συνδιαχείριση (κατανεμημένη ανάλογα με την πολιτική τους δύναμη) της εξουσίας και τη νομή του δημοσίου χρήματος. Προκειμένου να πετύχουν αυτόν τον στόχο, επιτίθενται στους πολίτες μειώνοντας τα εισοδήματα, φορολογώντς τα πάντα, καταστρέφοντας την οικονομία εκ θεμελίων.

Όπως πάμε, εκτός του ότι θα είμαστε υπερχρεωμένοι για πάντα, εκτός του ότι θα μας πετάξουν με τις κλωτσιές απο την Ευρώπη, εκτός του ότι η χώρα θα φτωχύνει και βλέπουμε το βιοτικό επίπεδο της Παλαιστίνης με ζήλεια, τελικά αυτό που θα απομείνει θα είναι μόνο ένας τεράστιος, αντιπαραγωγικός, σπάταλος και διεφθαρμένος δημόσιος τομέας. Ο ιδιωτικός τομέας διαλύεται και θα συνεχίσει να διαλύεται κάτω απο το βάρος των φόρων, των χαρατσιών και της ύφεσης.

Και αυτό δεν είναι έργο μόνο του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, είναι συνολική στάση όλων των κομμάτων, συμπεριλαμβανομένης της αριστεράς και των διαφόρων ομάδων – κομμάτων της, του ΛΑΟΣ, αλλά και των ανεξάρτητων βουλευτών. Όλοι μαζί διαπληκτιζόμενοι, παλεύουν για το ίδιο αποτέλεσμα: Τη διατήρηση του μεγάλου κράτους, το οποίο θα συνδιαχειρίζονται.

Εμείς οι υπόλοιποι λοιπόν και όταν λέω οι υπόλοιποι εννοώ όλους όσους δεν είναι βουλευτές, δεν είναι κομματικά στελέχη και δεν δουλεύουν στο δημόσιο, ζούμε απέναντι τους. Ζούμε σε άλλο πλανήτη. Και πρέπει αυτό να το συνειδητοποιήσουμε και να μην έχουμε καμία ψευδαίσθηση οτι ο Α ή ο Β πολιτικός ή το Α ή το Β κόμμα θα κάνουν κάτι για το καλό της χώρας.

Όπως αποδείχθηκε περίτρανα, τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει.

Για να αλλάξει κάτι, θα πρέπει να διαλυθούν όλα αυτά τα κόμμματα και για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει ένα σοκ στον δημόσιο τομέα.

Διότι σε αυτόν βρίσκονται κρυμμένοι και βολεμένοι οι κομματικοί μηχανισμοί, σε αυτόν στηρίζεται ο πλούτος των κομμάτων και των πολιτικών, σε αυτόν ευδοκιμεί η διαφθορά και η διαπλοκή. Και για να μην παρεξηγούμαι: Δεν εννοώ οτι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι διεφθαρμένοι, ούτε οτι είναι όλοι ανίκανοι και άχρηστοι. Εννοώ όμως, οτι ώς συντεταγμένο σύνολο, συμβάλλουν στη διατήρηση αυτού του σάπιου συστήματος που μας έφρε εδώ σήμερα. Και επίσης να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμη: Ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι ούτε ηθικότερος ούτε ικανότερος. Κατά μέσον όρο, τα ίδια συμβαίνουν παντού σε αυτή τη χώρα. Όμως ο ιδιωτικός τομέας, είναι σκορποχώρι. Δεν έχει τη δυνατότητα να νομοθετήσει, δεν παίρνει τις αποφάσεις, απλώς ακολουθεί.


Το Σοκ


Αυτό που χρειάζεται όπως όλοι ξέρουμε, είναι αλλαγή νοοτροπίας. Και η αλλαγή νοοτροπίας, μόνο με σοκ μπορεί να επιτευχθεί.

Ποιό είναι το σοκ; Η στάση πληρωμών του δημοσίου.

Εφόσον το δημόσιο δεν μειώνει τις δαπάνες του, σε λίγο οι ευρωπαίοι δανειστές δεν θα δίνουν λεφτά για καμία πληρωμή πέραν της εξόφλησης των τόκων του δημοσίου χρέους. Και εφόσον δεν θα δίνουν λεφτά, το δημόσιο δεν θα έχει να πληρώσει ούτε τους μισθούς, ούτε τις συντάξεις, ούτε τους προμηθευτές του. Τι θα κάνει; Θα πληρώνει τα μισά σε ευρώ και τα άλλα μισά με χαρτάκια χρέους, τα περίφημα «I owe you” που υπήρχαν και στην Αργεντινή.

Ουσιαστικά λοιπόν στη χώρα θα υπάρχουν δυο νομίσματα: Τα Ευρώ που θα είναι λίγα και τα «I owe you” που θα είναι πολλά και που θα χρησιμοποιούνται ώς νόμσιμα, αλλά υποτιμημένα. Δηλαδή θα εισπράττουμε ένα «I owe you” και θα πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ, αλλά ενώ το «I owe you” θα γράφει αξία 100 ευρώ το σούπερ μάρκετ θα το παίρνει 80 ή 70 ευρώ, δηλαδή θα παίρνουμε προιόντα αξίας 70 ή 80 ευρώ με τα 100 του «I owe you”.

Αυτό είναι ένα μεγάλο σόκ και θα το ζήσουμε και αυτό φέτος. Και ενδεχομένως εξαιτίας αυτού του σοκ να σπάσει ο άρρηκτος δεσμός μεταξύ πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων.

Ακόμη περισσότερο, αν τελικά υπο την πίεση της ΕΕ αλλά και της φτώχειας, αναγκαστούν οι πολιτικοί να απολύσουν δημοσίους υπαλλήλους και να κλείσουν δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις, τότε πλέον μπορούμε να ελπίζουμε οτι η πελατειακή σχέση πολιτικών και δημοσίου τομέα θα διαλυθεί και μαζί της θα διαλυθούν τα κόμματα που λυμαίνονται την εξουσία δεκαετίες.

Δυστυχώς και για τα κόμματα και για τη χώρα και για εμάς, δεν θέλησαν να αλλάξουν, δεν θέλησαν να δημιουργήσουν ένα σύγχρονο κράτος που να λειτουργεί, ασχολήθηκαν αποκλειστικά και μόνο με τη διατήρηση της εξουσίας και την προστασία των συμφερόντων τους και τώρα κινδυνεύουν με εξαφάνιση.

Μόνο μέσω αυτής της διαδικασίας, υπάρχει προοτπική ουσιαστικής αλλαγής στο μέλλον της χώρας.
Γ.Νικολόπουλος