Είναι κρίμα που πολλοί υπουργοί και βουλευτές, οι οποίοι είτε υπερψήφισαν είτε καταψήφισαν το Μνημόνιο, δεν μπήκαν στον κόπο να το διαβάσουν.
Όχι μόνο επειδή παρέβησαν τον όρκο τους.
..Ούτε επειδή αγγίζει τα όρια της γελοιότητας να προσπαθείς να εφαρμόσεις (ή ακόμη και να αντιταχθείς) στις επιταγές ενός κειμένου, το οποίο δεν ξέρεις τι λέει, παρά μόνο μέσες-άκρες, από την μπακαλίστικη και ανακριβή περίληψη που σου πασάρουν οι τηλευαγγελιστές.
Είναι κρίμα κυρίως επειδή οι 90 περίπου σελίδες του Μνημονίου – ιδίως στις αναθεωρημένες εκδοχές του – περιέχουν μία... χειρουργικής ακρίβειας περιγραφή των προβλημάτων που κρατούν την οικονομία μας σε κώμα και, ελλείψει δανεικών πλέον, απειλούν να μονιμοποιήσουν την καθίζηση του ΑΕΠ της χώρας μας.
Στη σελίδα 29 του αρχικού Μνημονίου, για παράδειγμα, όπως και στη Σελίδα 4 της αναθεωρημένης εκδοχής του, οι κύριοι υπουργοί θα μπορούσαν να διαβάσουν ότι η επιτυχία του προγράμματος εξαρτάται απόλυτα από την υλοποίηση μίας «κρίσιμης μάζας» διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία του κράτους, της δικαιοσύνης και της αγοράς, οι οποίες απαριθμούνται στη συνέχεια λεπτομερώς.
Όπως προκύπτει από όλες τις αξιολογήσεις της Τρόικας (πλην της πρώτης) η κυβέρνηση απέτυχε να υλοποιήσει τις συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, ή τις υλοποίησε τόσο «νερωμένες», ώστε να μην έχει καμία σημασία.
Επίσης, αν είχαν διαβάσει το Μνημόνιο, θα είχαν παρατηρήσει ότι στη Σελίδα 40 της τελευταίας αναθεώρησης αναφέρεται ως επιτακτικό το κλείσιμο «μη αναγκαίων» δημοσίων οργανισμών.
Την εποπτεία ορισμένων εξ αυτών έχει ο κ. Χρυσοχοΐδης.
Ίσως λοιπόν το γεγονός ότι είναι ακόμη ανοικτοί και πληρώνονται με το αίμα των απολυμένων του ιδιωτικού τομέα, οφείλεται στο ότι δεν ήξερε πως πρέπει να τους κλείσει.
Επιπλέον, από τη σελίδα 46 και εξής αναφέρονται όλες αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις που θα έπρεπε να έχουν γίνει και δεν έγιναν, ενδεχομένως και πάλι επειδή κανείς δεν τις διάβασε.
Ιδιαίτερη σημασία θα έπρεπε να δώσει ο κ. Χρυσοχοΐδης και οι συνάδελφοί του στη σελίδα 50, όπου αναφέρεται η αναγκαιότητα της λειτουργίας της Ενιαίας Αρχής Δημοσίων Συμβάσεων.
Ή στη σελίδα 49, όπου ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης και η υιοθέτηση σύγχρονων μεθόδων διαχείρισης έργων (project management) περιλαμβάνεται στους αναγκαίους όρους για την επιτυχία του προγράμματος.
Οι συντάκτες του Μνημονίου σημειώνουν επίσης στη Σελ. 73 ότι το καθεστώς αρνησιδικίας και πολυνομίας που επικρατεί στη χώρα μας αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη, ενώ στην εισαγωγή του βλέπουμε να υπογραμμίζεται ότι η επιβάρυνση με επιπλέον φόρους όσων είναι ήδη επιβαρημένοι δεν είναι βιώσιμη πρακτική και ως εκ τούτου είναι απολύτως αναγκαίο να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή.
Όλα αυτά φυσικά δεν έγιναν.
Και αφού η Ελλάδα έμεινε μετεξεταστέα σε όλους τους ελέγχους εφαρμογής του Μνημονίου, στη συνέχεια κατηγορήσαμε την Τρόικα, διότι αυτά που ΔΕΝ εφαρμόσαμε ήταν λάθος!
Και προκειμένου να δικαιολογήσουμε την αποτυχία μας, επαναλαμβάνουμε το τροπάριο της (κρατικοδίαιτης φυσικά) «ανάπτυξης», λες και είναι εφικτό να ακολουθήσει επεκτατική δημοσιονομική πολιτική μία χρεοκοπημένη χώρα. Ίσως αν ο κ. Χρυσοχοΐδης και οι συνάδελφοι του στη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση αφιέρωναν λιγότερο χρόνο στην τηλεοπτική πασαρέλα και άλλες τέτοιες ευγενείς δραστηριότητες, θα μπορούσαν να διαβάσουν, εκτός από το Μνημόνιο, και τις μετρήσεις των διεθνών οργανισμών για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας.
Εκεί θα έβλεπαν το προφανές: ότι το βασικό εμπόδιο για επενδύσεις στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι η δημοσιονομική εκτροπή. Και επομένως, ανάπτυξη δεν θα έχουμε προτού οι επίδοξοι επενδυτές, Έλληνες και ξένοι, σιγουρευτούν ότι η πολιτική μας τάξη είναι αποφασισμένη να μας κρατήσει (με τις πράξεις και όχι με τα λόγια) στο ευρώ.
Τελικά, το Μνημόνιο μπορεί να ήταν ένα μεγάλο λάθος.
Και αυτό διότι οι εταίροι μας έκαναν το σφάλμα να πιστέψουν ότι έχουν απέναντί τους σοβαρούς συνομιλητές...
Ν.Μαλεβίτης
