Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές από την αίθουσα τύπου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στις Βρυξέλλες, περιμένοντας τα αποτετελέσματα του Eurogroup, συνειδητοποιώ - σε όλη της έκταση - μία από τις μεγαλύτερες παράπλευρες απώλειες της κρίσης: τη ζημιά που έχει υποστεί η εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό. Μια ζημιά που θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να αποκατασταθεί, πολλά περισσότερα ίσως από τα χρόνια που...θα απαιτηθούν για να ανορθώσουμε την οικονομία μας
Αν νομίζετε ότι τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου είναι συχνά προσβλητικά για τη χώρα μας, που να ακούσετε τι λένε μεταξύ τους οι ξένοι δημοσιογράφοι, χωρίς βέβαια να τα γράφουν, από φόβο μήπως ξεπεράσουν τα όρια του «πολιτικώς ορθού» και κατηγορηθούν για ρατσισμό.
Και αν η εικόνα που έχουν σχηματίσει οι – κατά κανόνα καταρτισμένοι – δημοσιογράφοι που καλύπτουν ευρωπαϊκά ή οικονομικά θέματα είναι τόσο άσχημη, φανταστείτε τι γίνεται μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών που διαβάζουν τον λαϊκιστικό τύπο.
Το «brandname» Ελλάδα βρίσκεται στα Τάρταρα και αυτό δεν έχει μόνο επιπτώσεις στο γόητρό μας, στα νεύρα μας, ή στον αυτοσεβασμό μας. Οι κακές δημόσιες σχέσεις, η άσχημη εικόνα, επηρρεάζουν αρνητικά και τον τουρισμό, τις προοπτικές ξένων επενδύσεων, τις πολιτικές και διπλωματικές σχέσεις της Ελλάδας, τις διαπραγματεύσεις για την παροχή πρόσθετης οικονομικής στήριξης.
Και αν στις συζητήσεις με ξένους συναδέλφους είναι εύκολο να αντικρούσει κανείς τα πιο γελοία στερεότυπα (όπως για παράδειγμα ότι «οι Έλληνες είναι τεμπέληδες», παραθέτοντας επίσημα στατιστικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία είμαστε από τους σκληρότερα εργαζόμενους λαούς της Ευρώπης), υπάρχουν και ερωτήματα που είναι δύσκολο να απαντηθούν έτσι εύκολα.
Για παράδειγμα, Δανός αρθρογράφος μου έκανε την εξής απλή ερώτηση, μετά το «κήρυγμα» που του έκανα για τις ιστορικές ρίζες δυσπιστίας που τρέφουν οι Έλληνες απέναντι στο ελληνικό κράτος: «Και η Πορτογαλία και η Ισπανία είναι φτωχές σχετικά χώρες του Νότου. Και οι δύο τους μπορούν να υποστηρίξουν ότι οι πολίτες τους είναι αποξενωμένοι με το κράτος, λόγω του αυταρχικού και δικτατορικού παρελθόντος. Αλλά σε καμία από τις δύο χώρες δεν καταγράφονται τόσο μεγάλα ποσοστά εισφοροδιαφυγής και φοροδιαφυγής. Γιατί λοιπόν να χρηματοδοτούν οι Ευρωπαίοι ένα κράτος που αρνούνται να χρηματοδοτήσουν οι Έλληνες;».
Κάτι ψέλισσα για το Οθωμανικό μας παρελθόν, για τον αποκλεισμό της Ελλάδας από τη Δύση, αλλά μάλλον χειρότερη έκανα τη θέση μας. Ούτε φυσικά μπορούσα να του επαναλάβω το γνωστό τροπάριο ότι «δεν πληρώνουμε γιατί οι Έλληνες πολιτικοί τα τρώνε», διότι απλούστατα αυτούς τους πολιτικούς κάποιοι τους εξέλεξαν, όπως κάποιοι εξέλεξαν και τους πολιτικούς της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.
Οι δικαιολογίες πια δεν πιάνουν τόπο. Σύντομα οι Έλληνες θα πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί ολοκληρωμένες και πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν όσοι –με αφορμή την κρίση – αμφισβητούν ότι έχουμε θέση στην Ενωμένη Ευρώπη, ή ακόμη και στον Δυτικό κόσμο γενικότερα. Με τις έμπρακτες απαντήσεις μας σε αυτά τα ερωτήματα, θα βοηθήσουμε και την οικονομία μας. Κυρίως όμως, θα μπορέσουμε να ξανασηκώσουμε κεφάλι και να υποστηρίξουμε ότι ο πατριωτισμός μας δεν μένει μόνο στα λόγια.
N.Mαλεβίτης
Αν νομίζετε ότι τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου είναι συχνά προσβλητικά για τη χώρα μας, που να ακούσετε τι λένε μεταξύ τους οι ξένοι δημοσιογράφοι, χωρίς βέβαια να τα γράφουν, από φόβο μήπως ξεπεράσουν τα όρια του «πολιτικώς ορθού» και κατηγορηθούν για ρατσισμό.
Και αν η εικόνα που έχουν σχηματίσει οι – κατά κανόνα καταρτισμένοι – δημοσιογράφοι που καλύπτουν ευρωπαϊκά ή οικονομικά θέματα είναι τόσο άσχημη, φανταστείτε τι γίνεται μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών που διαβάζουν τον λαϊκιστικό τύπο.
Το «brandname» Ελλάδα βρίσκεται στα Τάρταρα και αυτό δεν έχει μόνο επιπτώσεις στο γόητρό μας, στα νεύρα μας, ή στον αυτοσεβασμό μας. Οι κακές δημόσιες σχέσεις, η άσχημη εικόνα, επηρρεάζουν αρνητικά και τον τουρισμό, τις προοπτικές ξένων επενδύσεων, τις πολιτικές και διπλωματικές σχέσεις της Ελλάδας, τις διαπραγματεύσεις για την παροχή πρόσθετης οικονομικής στήριξης.
Και αν στις συζητήσεις με ξένους συναδέλφους είναι εύκολο να αντικρούσει κανείς τα πιο γελοία στερεότυπα (όπως για παράδειγμα ότι «οι Έλληνες είναι τεμπέληδες», παραθέτοντας επίσημα στατιστικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία είμαστε από τους σκληρότερα εργαζόμενους λαούς της Ευρώπης), υπάρχουν και ερωτήματα που είναι δύσκολο να απαντηθούν έτσι εύκολα.
Για παράδειγμα, Δανός αρθρογράφος μου έκανε την εξής απλή ερώτηση, μετά το «κήρυγμα» που του έκανα για τις ιστορικές ρίζες δυσπιστίας που τρέφουν οι Έλληνες απέναντι στο ελληνικό κράτος: «Και η Πορτογαλία και η Ισπανία είναι φτωχές σχετικά χώρες του Νότου. Και οι δύο τους μπορούν να υποστηρίξουν ότι οι πολίτες τους είναι αποξενωμένοι με το κράτος, λόγω του αυταρχικού και δικτατορικού παρελθόντος. Αλλά σε καμία από τις δύο χώρες δεν καταγράφονται τόσο μεγάλα ποσοστά εισφοροδιαφυγής και φοροδιαφυγής. Γιατί λοιπόν να χρηματοδοτούν οι Ευρωπαίοι ένα κράτος που αρνούνται να χρηματοδοτήσουν οι Έλληνες;».
Κάτι ψέλισσα για το Οθωμανικό μας παρελθόν, για τον αποκλεισμό της Ελλάδας από τη Δύση, αλλά μάλλον χειρότερη έκανα τη θέση μας. Ούτε φυσικά μπορούσα να του επαναλάβω το γνωστό τροπάριο ότι «δεν πληρώνουμε γιατί οι Έλληνες πολιτικοί τα τρώνε», διότι απλούστατα αυτούς τους πολιτικούς κάποιοι τους εξέλεξαν, όπως κάποιοι εξέλεξαν και τους πολιτικούς της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.
Οι δικαιολογίες πια δεν πιάνουν τόπο. Σύντομα οι Έλληνες θα πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί ολοκληρωμένες και πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν όσοι –με αφορμή την κρίση – αμφισβητούν ότι έχουμε θέση στην Ενωμένη Ευρώπη, ή ακόμη και στον Δυτικό κόσμο γενικότερα. Με τις έμπρακτες απαντήσεις μας σε αυτά τα ερωτήματα, θα βοηθήσουμε και την οικονομία μας. Κυρίως όμως, θα μπορέσουμε να ξανασηκώσουμε κεφάλι και να υποστηρίξουμε ότι ο πατριωτισμός μας δεν μένει μόνο στα λόγια.
N.Mαλεβίτης
