Είναι εντυπωσιακό, ενδεχομένως και λογικό...Άρθρο του κ.Α.Παπαχελά,
αναδημοσιεύεται από την "Καθημερινή".
Ας υποθέσουμε ότι βγάζαμε από τη μέση, για μια έστω στιγμή, την τρόικα, τα δάνεια, τον Ράιχενμπαχ και το Μνημόνιο.
Προσωπικώς, είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο μέσος Ελληνας γνωρίζει άριστα και σε βάθος τα.... προβλήματα αυτής της χώρας. Μπορεί να μην του αρέσει να τα ακούει από τους ξένους, μπορεί να θυμώνει δικαιολογημένα όταν γίνεται η καρικατούρα προς αποφυγήν παγκοσμίως.
Ξέρει όμως, έχει κοιταχθεί στον καθρέφτη εδώ και δύο χρόνια και έχει πλήρη αντίληψη της πραγματικότητος.
Ο Ελληνας είναι νοικοκύρης, δουλευταράς και απίστευτα προσαρμοστικός. Μην ξεχνάμε όμως ότι πέρασε 30 και κάτι χρόνια που βολεύτηκε.
Οι γονείς ήθελαν τα παιδιά τους να βρουν δουλειά στο Δημόσιο και θύμωναν με τον βουλευτή της περιφέρειας αν δεν το κατάφερνε. Μέχρι και οι δουλειές σε εταιρείες είχαν γίνει αντικείμενο ρουσφετιών από βουλευτές.
Η επιχειρηματικότητα, η οποία συμβαδίζει απόλυτα με την καπατσοσύνη και την ευρηματικότητα (ακόμη και αν είναι στα όρια των θεσμών και της νομιμότητος) του Ελληνα, χάθηκε και αντικαταστάθηκε από τα «κόλπα», πώς θα πάρουμε καμιά δουλειά από το Δημόσιο, κανένα κονδύλι από το ΕΣΠΑ, καμιά κοινοτική επιδότηση κ.λπ. Βολεύτηκε ο ανήσυχος και δουλευταράς Ελληνας και αποκοιμήθηκε σε σχέση με τους πολιτικούς του.
Πιστεύω ότι ο Ελληνας είναι μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και η Ελλάδα στο πιο κομβικό σημείο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εχουμε περάσει πολλούς διχασμούς στην ιστορία μας και τώρα ανοίγουν διάπλατα όλα τα ρήγματα, ανάμεσα σε εκείνους που θέλουν τη χώρα στην Ανατολή και εκείνους που τη θέλουν στη Δύση, ανάμεσα σε όσους νοσταλγούν ή επιδιώκουν μια «Ελλαδίτσα» της δραχμής και εκείνους που πιστεύουν ότι ανήκουμε σε ένα κλειστό ευρωπαϊκό κλαμπ.
Μπορούμε εύκολα να πάμε και από τη μια και από την άλλη. Λίγο να αφήσουμε τη χώρα στα χέρια των δυνάμεων της άρνησης και της καταστροφής, μπορεί να μοιάζουμε με την Αίγυπτο ή τον Λίβανο σε μερικούς μήνες.
Ξέρουμε άλλωστε πώς θα ήταν τότε η χώρα γιατί το βιώνουμε εν μέρει σήμερα: σπασμένα φανάρια από τους χούλιγκαν της δήθεν πολιτικής βίας, μουσεία αφύλακτα τύπου Βαγδάτης, υπηρεσίες που καταρρέουν κ.λπ. Αυτός είναι ένας δρόμος χωρίς τελειωμό και μάλλον χωρίς επιστροφή. Το συναίσθημα, η υστερία, η υπερβολή θέλει να μας πάει εκεί.
Εκεί θέλουν να μας πάνε και οι σκληροί Βορειοευρωπαίοι που έτσι θα δικαιώσουν το ρατσιστικό τους στερεότυπο για εμάς.
Δεν μας αξίζει αυτός ο δρόμος και πρέπει να δώσουμε σκληρή μάχη για να τον αποφύγουμε. Οι ξένοι πρέπει να μας δώσουν χρόνο και ευκαιρίες, γιατί οι εταίροι στα δύσκολα φαίνονται.
Πρέπει όμως και εμείς να μην μπούμε στο καβούκι μας βρίσκοντας την εύκολη λύση, βρίζοντας τους ξένους, ζητώντας από τη διεθνή κοινότητα να μας λυπηθεί. Δεν είναι εύκολο όταν μας πιάνει η «τρέλα», όταν μας τυφλώνουν οι λαϊκιστές και οι κοσμικοί έμποροι της δραχμής. Πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να βρούμε τη δύναμη να βγάλουμε τον καλό μας εαυτό.
Δεν γίνεται μια «ράτσα» σαν τη δική μας να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας έτσι εύκολα, με μια χρεοκοπία, σε συνθήκες ανεξέλεγκτης βίας, διαφθοράς και παρακμής.
Το καλό είναι ότι οι διαχωριστικές γραμμές αρχίζουν να φαίνονται καθαρά πια. Κάποιοι έχουν βάλει στοίχημα να μας πάνε σε εμφύλιο, στην απομόνωση και τη μιζέρια.
Οι υπόλοιποι, και ειδικώς οι πολλοί που δεν μιλούν και που ανέχθηκαν για χρόνια άχρηστους πολιτικούς και ένα διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, πρέπει να σκεφθούμε λογικά αλλά να δράσουμε με «ψυχή» ελληνική για να αποδείξουμε στους ξένους –ακόμη και στους πιο δύσπιστους– πόσο γρήγορα μπορεί να «γυρίσει» η χώρα αλλά και να δείξουμε και στους εαυτούς μας πόσο τελικά αξίζουμε!
