Σε μια χώρα η οποία δεν τιμά ούτε τον λόγο της ούτε την υπογραφή της, προφανώς αποτελεί πλεονασμό να επιζητά κανείς την τήρηση ακόμη και των στοιχειωδέστερων κανόνων στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ήτοι αυτών που αφορούν στις έννοιες της πίστης και της εμπιστοσύνης.
Το βαθύ σκοτάδι, με το οποίο ο κ. Ευάγγ. Βενιζέλος επιμένει να καλύπτει τις προθέσεις του σχετικά με τη λεγόμενη αποζημίωση των... 9.500 φυσικών προσώπων που εμπιστεύτηκαν τις αποταμιεύσεις τους, ύψους έως 100.000 ευρώ, σε τίτλους του ελληνικού δημοσίου, δικαιώνει περίτρανα όσους επέλεξαν να φυγαδεύσουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, αρνούμενοι να εμπιστευτούν την Ελλάδα.
Πολύ σωστά επισήμανε χθες ο ΣΜΕΧΑ ότι όσοι έδειξαν την εμπιστοσύνη τους στη χώρα πλέον τιμωρούνται.
Προφανώς, αποτελεί αντίφαση να ζητάς είτε τον επαναπατρισμό κεφαλαίων, είτε την επανακατάθεσή τους σε τραπεζικούς λογαριασμούς, όταν αποφασίζεις το κούρεμα των ομολόγων που κρατούν στα χέρια τους ιδιώτες επενδυτές, ακόμη και εάν αυτά αφορούν στο όριο των 100.000 ευρώ, το οποίο θέτει η κείμενη νομοθεσία ως «πλαφόν» εγγύησης για τις τραπεζικές καταθέσεις.
Για ποιες απώλειες υποστηρίζει ο φίλτατος κ. Βενιζέλος ότι θα αποζημιώσει τους 9.500 εκ των συνολικά 11.000 ανθρώπων που κατέχουν ελληνικά ομόλογα;
Για τις ονομαστικές απώλειες έως 53,5% που θα υποστούν επί της ονομαστικής αξίας των τίτλων που κατέχουν ή για τις πραγματικές τους απώλειες, που θα φθάσουν έως και το 74%;
Οι ιαχές σχετικά με την ανάγκη να μην υπάρξει διακριτική μεταχείριση των ομολογιούχων, ώστε να μην ανοίξει ένα «παράθυρο» δικαστικών προσφυγών κατά της Ελλάδας, εύλογα είναι αίολες.
Δεν συνιστά διακριτική μεταχείριση το γεγονός ότι αποκλείονται του «κουρέματος» οι αντίστοιχες τοποθετήσεις σειράς κεντρικών τραπεζών των κρατών-μελών της ευρωζώνης και βεβαίως η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα;
Δεν συνιστά διακριτική μεταχείριση το γεγονός ότι θα χρειαστούν έως και 50 δισ. ευρώ για την επανακεφαλαιοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, ήτοι ποσού που αφορά περίπου στο 50% του συνολικού κουρέματος των ελληνικών ομολόγων;
Ας μη γελιόμαστε...
Όσο απαραίτητο είναι να στηριχτεί το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, ώστε να μπορέσει να επιτελέσει για ακόμη μία φορά τον ρόλο του ως τροφοδότη ρευστότητας της οικονομίας, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, άλλο τόσο αναγκαίο είναι να τηρηθούν και οι θεμελιώδεις κανόνες που αφορούν στη λειτουργία του, επί των οποίων εδράζει ο κάθε πολίτης την εμπιστοσύνη του προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
«Θέλουμε να νιώσουν οι Έλληνες καταθέτες ασφαλείς και να φέρουν τις καταθέσεις τους πίσω;», αναρωτήθηκε χθες ο κ. Βενιζέλος από του βήματος της Βουλής.
Υπάρχει τρόπος, απαντούμε εμείς.
Ας θεσπίσει απαλλαγές φόρου, έως ότου συμψηφιστεί πλήρως το ποσό των πραγματικών απωλειών τις οποίες θα υποστούν οι Έλληνες κάτοχοι ομολόγων, ή εν τέλει, ας τους δώσει «τζάμπα» ομόλογα ίσης αξίας.
Αντίστοιχα, όπως λέει ο φίλτατος πρόεδρος του ΣΜΕΧΑ, Αλ. Μωραϊτάκης, ας έρθει σε συνεννόηση με τους κοινοτικούς μας εταίρους και την ΕΚΤ, ώστε οι καταθέσεις στην Ελλάδα, τουλάχιστον μέχρι του ποσού των 100.000 ευρώ που θέτει ως «εγγυημένο όριο» ο νόμος, να αποκτήσουν και «ρήτρα ευρώ», όσο παράδοξο και αν αυτό ακούγεται για μια χώρα της ευρωζώνης…
Έτσι, σε περίπτωση αλλαγής του νομίσματος της χώρας, οι δικαιούχοι του να είναι σε θέση να το μετατρέψουν, όταν και όποτε κρίνουν οι ίδιοι σκόπιμο, και, εν τέλει, αφού καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός των υποτιμήσεων που θα συνοδεύσουν το απευκταίο ενδεχόμενο της επιστροφής στη δραχμή.
Τότε, ίσως αποκατασταθεί τμήμα αυτής της χαμένης εμπιστοσύνης και, ίσως, επιστρέψουν κάποια από τα κεφάλαια που αποσύρθηκαν από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Έως τότε, όμως, η στάση της χώρας θα παραπέμπει ευθέως στην περίφημη φράση του Καλλίμαχου «ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος» και φυσικά θα ενισχύει την επιχειρηματολογία όσων κρατούν τα χρήματά τους είτε στο «σεντούκι» είτε στο εξωτερικό…
Ν.Γ.Δρόσος
