Αν αυτό δεν είναι αβελτηρία, τότε οι λέξεις έχασαν τη σημασία τους. Ας δούμε το ζήτημα απλά. Οι ξεπουλημένοι και ανεπαρκείς έλληνες πολιτικοί, αντί να παρέμβουν δραστικά στον δημόσιο τομέα και να κρατήσουν ζωντανό τον ιδιωτικό, ώστε να απορροφά κραδασμούς και ανέργους, τσάκισαν κυριολεκτικά τον δεύτερο στέλνοντας 1.000.000 εργαζόμενους στην ανεργία.
Ετσι τώρα το κακό είναι διπλό. Ούτε τον δημόσιο τομέα κατάφεραν να προστατεύσουν, αφού οι απολύσεις, αποχωρήσεις ή... εφεδρείες (όπως θέλετε ονοματίστε τη σφαγή) θα είναι πολύ περισσότερες, γιατί επιδεινώνονται τα μεγέθη του προϋπολογισμού, εξαιτίας της ύφεσης, και ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να απορροφήσει απολυμένους.
Οι πολιτικοί στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν το κομματικό κράτος, την κομματική και εκλογική πελατεία, κατάφεραν να καταστρέψουν δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αποτελεί η εξέλιξη αυτή το πιο ακραίο αλλά δυστυχώς αληθινό παράδειγμα του πόσο οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για τους πολίτες αλλά για την πάρτη τους. Για να συμπληρώσουμε το παζλ της καταστροφής θα αναφέρουμε την ανυποληψία στο εξωτερικό, εξαιτίας της ανάληψης δεσμεύσεων που δεν τηρούσαν, πάλι για να προστατεύσουν κρατικοδίαιτους κομματικούς στρατούς και εκλογικούς πελάτες.
Και δυστυχώς, όπως έλεγε ο Μπίσμαρκ, «η εμπιστοσύνη είναι ένα λουλούδι που αν μαραθεί δύσκολα αποκαθίσταται». Το κακό, το χειρότερο είναι πως οι περισσότεροι δεν έβαλαν μυαλό. Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και κάνουν αυτοκριτική για τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος (κόλπο για τη διάχυση της ευθύνης), που όμως είναι υποκριτική. Τους ακούς να μιλάνε και έχεις την εντύπωση ότι από κάπου αλλού έρχονται, σε άλλη χώρα ζουν
