Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 θα μείνουν στην Ιστορία, πιθανότατα, ως η στιγμή «τιμωρίας» των δύο κομμάτων που μονοπώλησαν την εξουσία στην Ελλάδα από το 1974 έως σήμερα.Αντίστοιχα, όμως, θα μείνουν στην Ιστορία και ως οι εκλογές που έκριναν την πορεία του τόπου για τα επόμενα 30 χρόνια.
Υπό το πρίσμα αυτό, η εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου αποτελεί ένα ορόσημο...Όχι μόνον διότι έτσι ολοκληρώνεται και τυπικά η περίοδος της Μεταπολίτευσης, με το τέλος της κυριαρχίας των δύο κομμάτων «εξουσίας», ή επειδή, για... πρώτη φορά από το καθεστώς Μεταξά έως σήμερα, ενδέχεται να εισέλθει στο ελληνικό κοινοβούλιο ένα "φασιστικό" κόμμα.
Κυριότερα, οι εκλογές αυτές αποτελούν ορόσημο καθώς από την έκβασή τους κρίνεται το μέλλον του πλέον σημαντικού επιτεύγματος της μεταπολιτευτικής περιόδου, ήτοι η παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη και συνεπακόλουθα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε αυτήν, λοιπόν, την αναμέτρηση-ορόσημο, αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας έως και την προηγουμένη εβδομάδα, οπότε και άρχισε η περίοδος απαγόρευσης της δημοσιοποίησής τους, κυρίαρχη θέση θα έχει η λεγόμενη «τιμωρητική ψήφος».
Μια ψήφος που εμφανίζεται ως η απάντηση στα σημερινά δεινά του ελληνικού λαού, ο οποίος καταδικάζει έτσι το σωρευτικό αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολούθησαν τα δύο κυριότερα κόμματα της χώρας την τελευταία τριακονταετία, και ειδικά την τελευταία διετία, οπότε αυτή εισήλθε στο καθεστώς του μνημονίου.
Ίσως η απάντηση αυτή να αφορά ερωτήματα που ο ίδιος ο ελληνικός λαός έχει θέσει, αφού με την ψήφο του εναλλάχθηκαν στην εξουσία αυτά τα δύο κόμματα και υπό το πρίσμα αυτό ίσως να συνιστά και ένα οξύμωρο, όμως είναι η μόνη συνταγματικά διαθέσιμη οδός έκφρασης της βούλησής του.
Σε αυτή, λοιπόν, την κορυφαία στιγμή του, ο ελληνικός λαός καλείται να κάνει την πλέον κρίσιμη επιλογή για το μέλλον του, υπό το βάρος μιας εκκωφαντικής ένδειας επιχειρημάτων.
Μια ένδειας η οποία ξεφεύγει μακράν του απλού ερωτήματος «υπέρ ή κατά του μνημονίου», αλλά αφορά στην πορεία αυτού του τόπου για τις δεκαετίες που έρχονται.
Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, μετά από πολλά «συγγνώμη», ζητά την ψήφο του ελληνικού λαού υπεραμυνόμενος του μνημονίου, αλλά υποστηρίζει ότι θα ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευσή του, με την επιμήκυνση της περιόδου εφαρμογής του κατά ένα έτος.
Μόλις προ μηνός δεν το συνυπέγραψε;
Ο κ. Αντώνης Σαμαράς, δίχως συγγνώμη, ζητά την ψήφο του ελληνικού λαού, υπεραμυνόμενος και ο ίδιος της αναγκαιότητας του μνημονίου, αλλά υποστηρίζοντας ότι και αυτός θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση, επιδιώκοντας έμφαση στον τομέα της ανάπτυξης.
Μόλις προ μηνός δεν το συνυπέγραψε και αυτός;
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας ζητεί ψήφο τιμωρίας των δύο παραπάνω κομμάτων, αλλά και εγκατάλειψη της πολιτικής του μνημονίου, δίχως όμως να είναι σε θέση να αντιπροτείνει μια βιώσιμη εναλλακτική πορεία.
Σε περίπτωση επικράτησής του και εγκαθίδρυσης της περίφημης αριστερής κυβέρνησης που επιδιώκει, άνευ ή μετά φαντάσματος, πώς ακριβώς θα χρηματοδοτήσει τη λειτουργία του ακόμη ελλειμματικού αυτού κράτους; Πώς θα πληρώσει μισθούς και συντάξεις και πώς θα αντεπεξέλθει στον δικαστικό σκόπελο που συνεπάγεται για τη χώρα μας η μονομερής διαγραφή του χρέους που προτείνει;
Ο κ. Πάνος Καμμένος εξοστρακίζει και αυτός το μνημόνιο, αλλά και ο ίδιος δεν είναι σε θέση να αντιπροτείνει μια βιώσιμη οδό, ενώ ο φίλτατος και πάντα νηφάλιος κ. Φώτης Κουβέλης εμφανίζεται αγκιστρωμένος τη μία στην οδό του μνημονίου και την άλλη στην ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσής του ή και απόρριψής του, μένοντας όμως πάντα στην Ευρώπη, αλλά αδυνατώντας να εξηγήσει το πώς, ερώτημα στο οποίο επίσης δεν απαντά πλήρως ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης.
Οι μόνοι που κατέρχονται σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση απολύτως σαφείς ως προς τις προθέσεις τους, για εντελώς διαφορετικούς όμως λόγους, είναι από τη μια πλευρά η κ. Αλέκα Παπαρήγα και από την άλλη η κ. Ντόρα Μπακογιάννη και ο κ. Στέφανος Μάνος.
Αντίστοιχα, όπως είδαμε και από τον μακρύ κατάλογο υποχρεώσεων που μας κληροδότησε ο επίσης φίλτατος κ. Λουκάς Παπαδήμος, αντιστοίχως σαφή είναι και όσα πρέπει να πράξει κατά το προσεχές τρίμηνο η κυβέρνηση «της επόμενης ημέρας», εφόσον βεβαίως η χώρα παραμείνει στον δρόμο του μνημονίου.
Υπό το φως αυτής της συνολικής ασάφειας εκ μέρους του μεγαλύτερου τμήματος του πολιτικού προσωπικού της χώρας, γιατί άραγε είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι σε αυτήν την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση ο ελληνικός λαός αναμένεται να απαντήσει με την «τιμωρητική ψήφο»;
Όταν δεν παρέχει ο πολιτικός κόσμος στον ψηφοφόρο «τροφή για σκέψη», επόμενη δεν είναι η καταφυγή στα ένστικτα, όπως αυτό του θυμού;
Από την άλλη πλευρά, δημοκρατία έχουμε…
Ν.Γ.Δρόσος
