Η παραδοχή των Ισπανών υπουργών ότι οι τράπεζες τους είναι σε τόσο δεινή θέση που θα χρειαστούν μεγαλύτερη κεφαλαιακή ένεση από αυτή που μπορεί να προσφέρει η Μαδρίτη, είναι αυτό που πολλοί αναλυτές περίμεναν, υποστηρίζει στο κύριο άρθρο της η Guardian. Σηματοδοτεί την επιτακτική ανάγκη για κάποιου είδους διασυνοριακή βοήθεια που θα αναγκάσει τη Γερμανία και άλλες χώρες να... καταβάλλουν δεκάδες αν όχι εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών.
Από την μια πλευρά, σημειώνει η Guardian, η παραδοχή αυτή αποτελεί μια κραυγή απελπισίας από μια κυβέρνηση, η οποία τώρα παραδέχεται ότι έχει μείνει εκτός αγορών. Από την άλλη, είναι μια καθομολόγηση της αλήθειας, την οποία η Ισπανία όπως και τόσες άλλες χώρες προσπαθούσαν τα τελευταία δύο χρόνια να αρνηθούν.
Αλλά σε κάθε περίπτωση με την αποδοχή ότι το τραπεζικό πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο για να το διαχειριστεί από μόνη της, η κυβέρνηση του Mariano Rajoy άνοιξε την πόρτα για μια μεγάλη ομάδα ερωτημάτων και ανησυχιών.
Πρώτον, αν η Ισπανία θα αναγκαστεί να ζητήσει διάσωση από την υπόλοιπη ευρωζώνη. Δεύτερον, αν οι υπόλοιπες κυβερνήσεις έχουν την βούληση να προσφέρουν κάτι τέτοιο. Τρίτον, αν όλα αυτά μπορούν να γίνουν προτού η μαζική φυγή καταθέσεων στο Νότο οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση με ουρές έξω από τις cajas της Ανδαλουσίας.
Σύμφωνα με την Guardian οι εξελίξεις αυτές αναγκάζουν τους ηγέτες της ευρωζώνης να ασχοληθούν με το ζήτημα που έχει πραγματικά σημασία, την υπαρξιακή απειλή στο κοινό νόμισμα.
"Ξεχάστε την λιτότητα, τις δημοσιονομικές ενώσεις και την εμμονή της ΕΚΤ με τον πληθωρισμό: Με μοναδική εξαίρεση την Ελλάδα, η διάλυση του ευρώ αφορά κατά κύριο λόγο το πώς οι κυβερνήσεις θα αντιμετωπίσουν τα ερείπια στα χρηματοπιστωτικά τους συστήματα" υπογραμμίζει η Guardian.
Αναμφίβολα, στην ευρωπαϊκή κρίση συνέβαλλαν και άλλοι παράγοντες όπως η συγκράτηση των μισθών στη Γερμανία, αλλά το βασικό ζήτημα του ευρώ μπορεί να συνοψιστεί με την παράφραση ενός σλόγκαν από την προεκλογική εκστρατεία του Bill Clinton το 1992: "Είναι οι τράπεζες, ηλίθιε".
Όχι μόνο οι προβληματικές τράπεζες στην Ισπανία ή την Ιρλανδία, αλλά και οι μεγαλύτερες τράπεζες που δάνειζαν απλόχερα στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Ωστόσο, η Guardian προειδοποιεί ότι η αναγνώριση του προβλήματος, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες.
Η πρώτη έχει να κάνει με το μεγάλο οικονομικό μέγεθος της Ισπανίας, η οποία αντιστοιχεί στο 10% της ευρωζώνης και είναι σχεδόν διπλάσια από τις οικονομίες της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας μαζί. Το κόστος υπολογίζεται κοντά στα 100 δισ. ευρώ και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η ΕΚΤ και οι άλλες χώρες θα το καλύψουν.
Η δεύτερη έχει να κάνει με το προηγούμενο που θα δημιουργήσει κάτι τέτοιο. Η Ιρλανδία, η οποία σχεδόν καταστράφηκε για να διασώσεις τις τράπεζες της, δεν θα δεχθεί με ελαφριά καρδία ότι μια χώρα σε ανάλογη κατάσταση έλαβε πολύ μεγαλύτερη βοήθεια.
