..Μια κοινωνία με ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, με συσσίτια, με κλειστά μαγαζιά, με λουκέτα στις επιχειρήσεις, δίχως φάρμακα, αλλά και δίχως ελπίδα για ένα ταχύ τέλος στα δεινά της.
Με άλλα λόγια, μια κοινωνία αντιμέτωπη με τα επίχειρα των επιλογών της, σημερινών και παλαιότερων, αλλά και της καταβαράθρωσης ηθικών αρχών και αξιών, που τη χαρακτήρισαν για πολλές γενιές. Γύρω μας η παρακμή. Πλάι μας η σήψη αλλά και η ανέχεια.
Όσα αντικρίζουμε καθημερινά γύρω μας αντικατοπτρίζουν την κοινωνία μας και τις αγωνίες της. Αυτό που είμαστε αλλά και αυτό που φοβόμαστε ότι θα γίνουμε. Αυτό που...Type Your Post Summary Here απευχόμαστε.
Όχι αυτό που γνωρίζαμε επί τόσα χρόνια ή αυτό που μάθαμε μεγαλώνοντας, αλλά αυτό που είμαστε σήμερα. Τώρα.
Μια κοινωνία σε απόγνωση.
Μια κοινωνία σε βαθιά και συνεχιζόμενη ύφεση, που ήδη μετρά επισήμως πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους και στην πραγματικότητα πολύ περισσότερους.
Μια κοινωνία με ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, με συσσίτια, με κλειστά μαγαζιά, με λουκέτα στις επιχειρήσεις, δίχως φάρμακα, αλλά και δίχως ελπίδα για ένα ταχύ τέλος στα δεινά της.
Με άλλα λόγια, μια κοινωνία αντιμέτωπη με τα επίχειρα των επιλογών της, σημερινών και παλαιότερων, αλλά και της καταβαράθρωσης ηθικών αρχών και αξιών, που τη χαρακτήρισαν για πολλές γενιές.
Μιας διαδικασίας που οδήγησε στη σήψη, στη διαφθορά και στη χρεοκοπία, τα δεινά της οποίας βιώνουμε σήμερα, με όσα ακόμη τη συνοδεύουν.
Ήταν η χθεσινή ημέρα «τυπική» της κοινωνίας μας ή ήταν εφεύρημα ενός νοσηρού μυαλού;
Η βία που ξετυλίχτηκε στις τηλεοπτικές οθόνες είναι ικανή να κάνει σχεδόν μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους να το... ξανασκεφτούν, ή είναι έτοιμοι αυτοί οι άνθρωποι να στείλουν ένα ακόμη «μήνυμα τιμωρίας» επιλέγοντας τα άκρα, δίχως να σκέπτονται την επόμενη ημέρα;
Η αυτοδικία κατά του ληστή στην Παιανία και η απαγωγή ενός 15χρονου στη Χαλκίδα τι κοινό έχουν μεταξύ τους αν όχι τη βία και τον τρόμο και τι μαρτυρούν για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας;
Τι μαρτυρούν για τους μετανάστες ή τους λαθρομετανάστες, τι μαρτυρούν για όσους φοβούνται για τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους, τι μαρτυρούν για την κλιμάκωση της βίας, είτε αυτή χαρακτηρίζεται αυτοδικία είτε κάτι άλλο;
Το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας που βιώνει η Ελλάδα επί σειρά ετών αναμφίβολα έχει διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο για τη σημερινή κατάντια της.
Το έλλειμμα αυτό, όμως, επίσης αναμφίβολα, αντικατοπτρίζει και την κατεύθυνση που η ίδια η κοινωνία και οι πολίτες της ακολουθούν.
Αυτή η κοινωνία ανέδειξε αυτούς τους ηγέτες και αυτή έρχεται σήμερα αντιμέτωπη με τις επιλογές της.
Επιλογές που πλέον την οδηγούν σε απόγνωση και την απομακρύνουν από τη νηφαλιότητα και την κριτική σκέψη.
Αν υπήρχαν οι ικανότητες αυτές, πόσο «διλημματική» θα ήταν άραγε η ψήφος της 17ης Ιουνίου;
Πόσο σαφές, πόσο ξεκάθαρο θα ήταν για τον καθένα ότι δίχως σταθερότητα, δίχως πρόγραμμα και πίστη στην εφαρμογή του, αλλά και δίχως όραμα ο τόπος δεν μπορεί να βγει από το σημερινό του τέλμα;
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και όσοι τις ευαγγελίζονται λένε ψέματα.
Είναι υπόθεση του καθενός από εμάς να βγει η χώρα από το σημερινό της αδιέξοδο.
Είτε αυτό σημαίνει να πληρώνουμε τους φόρους μας, από τα λεφτά που δεν έχουμε, είτε να απορρίπτουμε όσους τάζουν, δίχως να μπορούν να δώσουν.
Ν.Γ.Δρόσος
