Απέχουμε λιγότερο από μια εβδομάδα από τις επαναληπτικές εκλογές και η χώρα μοιάζει με αεροπλάνο που έχει μπει στην τελική ευθεία για μια ανώμαλη προσγείωση και για πιθανή συντριβή...
Από τη μία, όλα δείχνουν παγωμένα.
Κανείς δεν πληρώνει κανένα.
Οι κάλπες είναι το νοητό όριο μέχρι το οποίο όλοι έχουν διαγράψει τις υποχρεώσεις τους.
Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν.
Η καταστροφολογία βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.
Είμαστε σε ένα.... κενό χρόνου και ευθυνών. Οι πρωτοβουλίες και η κινητικότητα έχουν περάσει στα άκρα που έχουν μυριστεί το κενό εξουσίας και δρουν ανεξέλεγκτα. Οι πολιτικοί μας έχουν φορτώσει τις ευθύνες στους άμοιρους υπηρεσιακούς υπουργούς και συνωστίζονται στα τηλεπαράθυρα με τον ίδιο παλαιοκομματικό λόγο, να προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις σε προβλήματα που θέλουν νέο τρόπο σκέψης.
Τα χαστούκια του Κασιδιάρη στον Αnt 1 τους ξύπνησαν απότομα. Όχι γιατί ανακάλυψαν τι εστί Χρυσή Αυγή, αλλά διότι αντιλήφθηκαν με τρόμο ότι η πλειοψηφία των τηλεθεατών επικροτούσε τη βία και την φασίζουσα συμπεριφορά. Ακόμα πιο οδυνηρό ήταν να δει κανείς την ομιλία Μιχαλολιάκου, με τους παραστάτες μπράβους, που είχε γεμίσει μια ολόκληρη πλατεία με «μεροκαματιάρηδες νοικοκυραίους», οι οποίοι άκουγαν με προσοχή για τα οικονομικά κατορθώματα της Χούντας και χειροκροτούσαν κιόλας, ενώ παραδίπλα στέκονταν παρατεταγμένες οι ομάδες κρούσης.
Είναι φανερό ότι έχουμε μπει πλέον σε σκοτεινά μονοπάτια. Οι κόκκινες γραμμές μας, τα όρια και οι αρχές μας έχουν μετατοπιστεί δραματικά.
Συμπεριφορές που μέχρι χτες ήταν απαράδεκτες, σήμερα καταχειροκροτούνται. Μπορεί η συμμετοχή των ακροδεξιών Βορίδη και Γεωργιάδη στην κυβέρνηση Παπαδήμου, να είχε ενοχλήσει Βρυξέλλες και Βερολίνο, αλλά σήμερα μπροστά στην επέλαση της Χρυσής Αυγής, το δίδυμο φαντάζει ως εξισορροπητικός παράγοντας.
Η χώρα, μέρα - μέρα, βδομάδα - βδομάδα βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στους χειρότερους εφιάλτες της και ξυπνούν όλα τα τέρατα που κρύβονταν στα σκοτάδια.
Ακραίες ομάδες με τις οποίες γελούσαμε στο παρελθόν έχουν βρεθεί στην πρώτη γραμμή του πολιτικού γίγνεσθαι, παράγουν πολιτική και καθορίζουν την ατζέντα.
Είναι πασιφανές ότι τεράστιο μερίδιο ευθύνης ανήκει στο κεντρικό πολιτικό σύστημα, σε όλους όσοι μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο, είτε με τις επιλογές είτε με τις παραλείψεις τους. Και παραμένουν αμετανόητοι έτσι όπως τους παρακολουθούμε να αντιδρούν, να παζαρεύουν, να ξαναϋπόσχονται, να παίζουν δηλαδή το πολιτικό παιχνίδι, όπως αυτοί το ξέρουν.
Το δράμα του σημερινού ψηφοφόρου είναι ότι έχει να επιλέξει, από τη μια πλευρά, ανάμεσα σε παλαιοκομματικά στελέχη, που φέρουν ευθύνες για τη σημερινή κατάντια και δεν μπορούν στο ελάχιστο να αντιληφθούν τι επιτάσσουν οι νέοι καιροί.
Και, από την άλλη πλευρά, σε ριζοσπαστικές ομάδες και γκρουπούσκουλα που θεωρούν ότι βρήκαν την ευκαιρία να κατεδαφίσουν τον καπιταλισμό και να φέρουν τον κομμουνισμό, τον φασισμό, ό,τι τέλος πάντων ονειρεύονταν τόσα χρόνια στο περιθώριο και στις πλατείες.
Είναι πραγματικά απίστευτο: σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς δεν υπάρχει ένα σοβαρά πρόσωπο να βγει μπροστά! Γιατί πρέπει να έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε παλαιοκομματικά λαμόγια και σε επαναστάτες ποπολάρους;
Την ερχόμενη Κυριακή μπαίνει τέλος σ’ αυτήν την αφασία. Τέλος στην παροχολογία, στις υποσχέσεις και στην τακτική της αποποίησης ευθυνών. Έρχεται η ώρα της εξουσίας και της ευθύνης. Αυτά που υποσχέθηκαν, αυτά για τα οποία δεσμεύθηκαν, θα πρέπει να υλοποιηθούν. Κάποιος θα πρέπει επιτέλους να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να σταματήσει το παιχνίδι του μουτζούρη: Επαναδιαπραγμάτευση ή ακύρωση του Μνημονίου; Τι, πώς, γιατί; Ποιες μεταρρυθμίσεις θα γίνουν; Ποιοι θα πληρώσουν το μάρμαρο;
Βεβαίως, οι Έλληνες πολιτικοί, αθεράπευτα εσωστρεφείς, δεν φαίνεται να έχουν ενσωματώσει στο αφήγημά τους τις κατακλυσμιαίες παγκόσμιες εξελίξεις.
Ενώ στα «παράθυρα» διαπληκτίζονται για το ποιος φταίει που φτάσαμε εδώ και ποιος θα «τσαλακώσει» πιο βάναυσα τις συμφωνίες, η ευρωπαϊκή κρίση έχει μπει ήδη σε νέα φάση, με τις ΗΠΑ να αγριεύουν απέναντι στο Βερολίνο και την Ισπανία να απειλεί να τινάξει το ευρωσύστημα στον αέρα. Και η πυρηνική βόμβα που απειλούσε να πυροδοτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί πλέον να έχει γίνει καπνογόνο.
Όταν, την επόμενη Δευτέρα, θα μαζευτούν για να μοιράσουν τα οφίτσια και να ξαναγράψουν το Μνημόνιο, ας ελπίσουμε ότι θα έχουν ένα plan B. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι τα οπλοπολυβόλα του χτες, θα έχουν γίνει, λόγω των ραγδαίων εξελίξεων, σφεντόνες...
