Μετά από σχεδόν τρεις μήνες προεκλογικής αβεβαιότητας, τις αμέσως επόμενες ημέρες -πιθανότατα ακόμη και σήμερα- οι αρχηγοί και τα κόμματα θα επιχειρήσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Είναι όμως αρκετό αυτό για να μπει ξανά η χώρα στις ράγες και να αποφευχθεί ένα ατύχημα;
Η αυθόρμητη απάντηση είναι μάλλον όχι.
Πέρα και πάνω από το ψευδοδίλλημα περί μνημονίου ή καταγγελίας του, η μέχρι τώρα ιστορία διαχείρισης της κρίσης μας οδηγεί δυστυχώς σε μια τέτοια διαπίστωση.
Αν σχηματιστεί μια κυβέρνηση με διάθεση.... καταγγελίας τους μνημονίου, οι εξελίξεις θα είναι προφανώς απρόβλεπτες.
Καταστροφικό θα είναι και το σενάριο τρίτων εκλογών.
Η υπομονή όλων έχει και τα όριά της.
Του λαού αλλά και των δανειστών.
Ακόμη όμως και αν το «φιλομνημονιακό» μπλοκ σχηματίσει άμεσα μια κυβέρνηση, θα πρέπει να αποδείξει αν θέλει, αν έχει το σθένος και τελικά αν μπορεί να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις.
Με το δεδομένο της ισχυρής «αντιμνημονιακής» αντιπολίτευσης, κάτι τέτοιο δεν θα είναι εύκολο.
Άλλωστε δεν ήταν εύκολο ούτε όταν η Κυβέρνηση Παπαδήμου είχε απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.
Κάτι τέτοιο θα δώσει νέα πατήματα σε καιροσκόπους των αγορών, αλλά και σε όσους –για δικούς τους λόγους– επιθυμούν την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Όπως ο γερμανικός λαϊκός τύπος, που ωστόσο δεν μπορεί –εκ της φύσεώς του– παρά να απηχεί μια σημαντική μερίδα των πολιτών.
Αυτό που θα κερδίσουμε ίσως είναι χρόνος.
Όχι πολύς, αλλά αρκετός ώστε αν η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση αποφασίσει να εργασθεί σοβαρά, θα αφαιρέσει πολλά από τα επιχειρήματα όσων ονειρεύονται τη δραχμή.
Στην πραγματικότητα η έξοδος της χώρας μας από την ευρωζώνη αποτελεί τουλάχιστον πονοκέφαλο στις Βρυξέλλες αλλά και τις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ακόμη και στο Βερολίνο.
Μια σοβαρή διαχείριση από πλευράς μας, θα τους δυσκολέψει να μας χρησιμοποιούν σαν το «καναρίνι» στο τούνελ.
Η εκπεφρασμένη πεποίθηση του ελληνικού λαού στις κάλπες, θα σταματήσει προσωρινά την ανακύκλωση της συζήτησης γύρω από ένα ελληνικό Grexit. Ενδεχομένως στο μεσοδιάστημα η διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας να αποφέρει αλλαγές επί το ευνοϊκότερον.
Οριστικό τέλος όμως στο ελληνικό δράμα δεν πρόκειται να μπει αν εμείς δεν αλλάξουμε το στρεβλό και φαύλο μοντέλο της οικονομίας μας.
Όχι επειδή κάποιος μας το ζητά (ή το απαιτεί) αλλά γιατί θα καταλάβουμε τι πρέπει να κάνουμε για το κοινό καλό...
Σταμάτης Ζαχαρός
