Όταν η αβεβαιότητα κορυφώνεται, ποια είναι η άμυνα του κάθε πολίτη, του κάθε νοικοκυριού και της κάθε επιχείρησης;
Την ίδια μέρα που Ρωσίδες μάνες αποχαιρετούσαν με δάκρυα στα μάτια τα αγόρια τους, τα οποία επιστράτευσε ο Πούτιν ώστε να πολεμήσουν στην Ουκρανία, δεκάδες έχαναν τη ζωή τους στους δρόμους του Ιράν, σε διαμαρτυρίες κατά του εκεί θεοκρατικού καθεστώτος.
Στη γειτονιά μας, πόλεμοι μαίνονται, από την Ουκρανία, την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, έως τη Συρία και τη Λιβύη, ενώ η ένταση ποτέ δεν κοπάζει στη Μέση Ανατολή.
Όλα αυτά ενώ η Ευρώπη και βεβαίως η χώρα μας βρίσκονται μπροστά σε έναν βαρύ χειμώνα, με το ενεργειακό μέτωπο να φλέγεται και την ακρίβεια να εξολοθρεύει τα εισοδήματα, συρρικνώνοντας τις ελπίδες για μία αξιοπρεπή διαβίωση.
Τι από όσα ξέραμε έως τώρα για την Ευρώπη και την πατρίδα μας στέκει ακλόνητο; Ο πόλεμος βρίσκεται στη γειτονιά μας. Ο πληθωρισμός, ένα ξεχασμένο «τέρας» τα τελευταία 25 χρόνια, έχει επιστρέψει αδυσώπητος και η αβεβαιότητα βρίσκεται στα ύψη.
Όσο κι αν οι κυβερνήσεις προσπαθούν, η νέα κανονικότητα και η νέα σταθερά είναι η αναταραχή και η αβεβαιότητα. Ακριβώς όπως αυτές βρίσκουν έκφραση στις κοινωνικές αντιδράσεις που εκδηλώνονται στην Ευρώπη ή και τη χώρα μας.
Ποτέ, από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έως σήμερα, ακόμη και στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, δεν διατυπώνονταν τόσο ευθείες απειλές για τη χρήση πυρηνικών όπλων, όσο αυτές που εξαπολύει η Μόσχα στις ημέρες μας κατά της ανθρωπότητας. Τα πάντα έχουν ακουστεί. Από τη χρήση «μικρών» πυρηνικών στο πεδίο των μαχών της Ουκρανίας, έως την εκτόξευσή τους κατά κρατών της Δύσης.
Στον άμεσο περίγυρό μας, από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο έως σήμερα, πότε δεν είχαν κλείσει τόσο ερμητικά τα κανάλια του διαλόγου και σπάνια κατά το παρελθόν ήταν σε τόσο υψηλά επίπεδα η ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Όλα αυτά δε ενώ μαίνεται ο πόλεμος μαύρης προπαγάνδας που έχει εξαπολύσει κατά της Αθήνας ο Ερντογάν. Ακόμη και χθες, την ίδια ώρα που ο ειδικός εκπρόσωπος της ΕΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Ίμον Γκίλμορ καυτηρίαζε την πολιτική διακρίσεων που διαχρονικά εφαρμόζει η Άγκυρα κατά της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία, ο Ερντογάν υποστήριζε ότι «δεν υπάρχει όριο στις διώξεις στη Δυτική Θράκη» και συνάμα κατηγορούσε τη χώρα μας για το μεταναστευτικό.
Έτσι, λοιπόν, σε μία εποχή που η αβεβαιότητα κορυφώνεται, ποια μπορεί να είναι η πιθανή άμυνα, εάν υπάρχει, του κάθε νοικοκυριού, του κάθε πολίτη και της κάθε επιχείρησης, παρά η επίγνωση των πιθανών δυσκολιών που ορθώνονται μπροστά τους; Η επίγνωση, δηλαδή, του γεγονότος ότι οι σταθερές χάθηκαν και ότι, πλέον, υφίστανται νέα μέτρα για τη στάθμιση της επιβίωσης.
Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα και εάν η ειρήνη, ακόμη και στον τόπο μας, εξαρτάται από τους Πούτιν και τους Ερντογάν, τότε οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι να «υποδεχθούμε» όσα μας κομίζουν και να αποδεχθούμε ότι όσα νομίζαμε ως αδιανόητα έως προς ολίγων ετών, μπορεί αύριο να κτυπήσουν και τη δική μας πόρτα.
Είτε επί του πεδίου στα ελληνοτουρκικά, είτε στο οικογενειακό τραπέζι και βεβαίως στο ζήτημα της ενέργειας και των συνεπειών που έχει η εκτόξευση του κόστους της στην καθημερινότητά μας...
του κ.Ν.Γ.Δρόσου
