- Οι FT κάνουν μία αναδρομή στο παρελθόν του νέου πρωθυπουργού.
- Η 10ετής πολιτική απομόνωση και το δυναμικό comeback.
- Πώς τον βλέπουν οι ξένοι μετά και τους χειρισμούς του τελευταίου χρόνου:
Άρθρο των Kerin Hope και Peter Spiegel:
"Ο Αντώνης Σαμαράς αυτήν την εβδομάδα πέτυχε έναν στόχο ζωής -να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας-, αλλά μόνο αφού συμφώνησε να... μοιραστεί την εξουσία με δύο μικρότερα κεντροαριστερά κόμματα, σε έναν κατά τα φαινόμενα εύθραυστο συνασπισμό.
Λίγοι αναλυτές στην Αθήνα στοιχηματίζουν ότι ο 61χρονος συντηρητικός ηγέτης θα μπορέσει να μείνει στην εξουσία για δύο χρόνια, όπως είναι ο στόχος της νέας του κυβέρνησης.
Οι ψηφοφόροι στήριξαν τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής, κυρίως λόγω του φόβου για επικράτηση ενός συνασπισμού υπό τον ΣΥΡΙΖΑ της άκρας αριστεράς, που θα έθετε την Ελλάδα σε τροχιά σύγκρουσης με τους διεθνείς πιστωτές, στέλνοντας τη χώρα στην κατάρρευση εκτός ευρώ μέσα σε μερικές εβδομάδες.
Η Νέα Δημοκρατία κέρδισε με μεγαλύτερη διαφορά από ό,τι αναμενόταν, σχεδόν 3%. Το αποτέλεσμα των εκλογών εμπόδισε και τα σχέδια Ελλήνων επιχειρηματιών για απομάκρυνση του κ. Σαμαρά από την ηγεσία του κόμματος προς όφελος ενός νεότερου και λιγότερο εθνικιστή διαδόχου.
Παρ' όλα αυτά, η υπόσχεση του κ. Σαμαρά για ένα μικρότερο, μη κομματικό κυβερνητικό σχήμα τεχνοκρατών έχει ήδη διαψευστεί. Την Πέμπτη ανακοινώθηκε μία κυβέρνηση παλαιού τύπου με πολλούς έμπιστους της συντηρητικής παράταξης.
«Δύσκολα θα προβλέψει κανείς ότι αυτή η κυβέρνηση θα διαρκέσει…, (το νέο υπουργικό συμβούλιο) είναι μία ακόμη απογοητευτική απόδοση από τον Σαμαρά» δήλωσε ο Θάνος Βερεμής, βετεράνος πολιτικός αναλυτής και ιστορικός.
Ο κ. Σαμαράς, που ανήκει στην αμερικανοτραφούμενη ελληνική ελίτ, δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν. Πράγματι, κέρδισε τη φήμη για τους ασταθείς πολιτικούς χειρισμούς του και την αμφισβητούμενη κρίση του όταν ορίστηκε υπουργός Εξωτερικών (ο νεότερος στην Ιστορία της χώρας) στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Καθώς διευρυνόταν η σύγκρουση στη Γιουγκοσλαβία, εκείνος από τη μία πλευρά δεσμευόταν ότι στηρίζει τις ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες για ασφάλεια στα Βαλκάνια, ενώ από την άλλη έθεσε βέτο στην αναγνώριση της μικρής και ευάλωτης πΓΔΜ για τη χρήση του ονόματος Μακεδονία, υποστηρίζοντας ότι αποτελεί απειλή για την Ελλάδα.
Είκοσι χρόνια αργότερα, η διαμάχη αυτή συνεχίζεται, με την Ελλάδα να μπλοκάρει ακόμη την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.
Υποστήριξε τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του συντηρητικού πρωθυπουργού στου οποίου την κυβέρνηση συμμετείχε. Το 1993, όμως, ηγήθηκε της κοινοβουλευτικής ανταρσίας οδηγώντας στην πτώση της κυβέρνησης. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της επόμενης δεκαετίας σε πολιτική απομόνωση. Οι φίλοι του λένε ότι αυτή η περίοδος άφησε βαθιές πληγές.
Ο κ. Σαμαράς εκμεταλλεύθηκε μία ανέλπιστη ευκαιρία να κάνει το πολιτικό του comeback στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, αρχικά ως κεντροδεξιό μέλος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, στη συνέχεια ως υπουργός Πολιτισμού στη συντηρητική κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, τον οποίο διαδέχθηκε στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 2009.
Όταν η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ελλάδας συμφώνησε στο πρώτο πακέτο στήριξης, αρνήθηκε να το στηρίξει. «Η λογική επιλογή θα ήταν να στηρίξει το πακέτο και να αντιταχθεί σε κάποια από τα μέτρα», δήλωσε ένας από τους συμβούλους του και συμπλήρωσε: «Ο κ. Σαμαράς αποφάσισε το αντίθετο. Να καταδικάσει το πακέτο, αλλά να στηρίξει ορισμένες μεταρρυθμίσεις. Η κίνησή αυτή προφανώς εξόργισε τους δανειστές».
Οι επικριτές του αμφισβητούν την απόφασή του να ζητήσει πρόωρες εκλογές σε αντάλλαγμα τη στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου. «Η επιμονή του για τη διεξαγωγή εκλογών θα μπορούσε να αποδειχθεί ιστορικά μείζων λάθος κίνηση», δήλωσε ένας από τους συμβούλους του την προηγούμενη εβδομάδα.
Αν και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες έκαναν προεκλογική εκστρατεία σχεδόν υπέρ του κ. Σαμαρά, προειδοποιώντας ότι ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ συνεπάγεται έξοδο από το ευρώ, πολλοί ανώτατοι αξιωματούχοι παραμένουν επιφυλακτικοί για τον νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Η μακρά του θητεία στην ελληνική πολιτική σκηνή έχει οδηγήσει στη δημιουργία στενών δεσμών με αρκετούς ηγέτες, κυρίως πολιτικούς της κεντροδεξιάς στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, εκ των οποίων και ο Jose Manuel Barroso, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, η οποία όπως και η Ελλάδα επέστρεψε στη δημοκρατία κατά τη δεκαετία του 1970.
Πολλοί από αυτούς τους δεσμού, όμως, βρίσκονται σε ένταση. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα έχουν καταστραφεί καθώς πολλοί στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο κάνουν λόγο για πολιτικά παιχνίδια τον τελευταίο χρόνο, υποστηρίζοντας ότι ο κ. Σαμαράς έθεσε πρώτα τις δικές του φιλοδοξίες και όχι το εθνικό συμφέρον.
Οι σχέσεις ακόμη δεν έχουν αποκατασταθεί μετά την επαναλαμβανόμενη αντίστασή του τον Φεβρουάριο να στηρίξει δημόσια το πακέτο των 174 δισ. ευρώ, αφήνοντας μετέωρους τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης για εβδομάδες, μέχρις ότου απρόθυμα προχωρήσει σε μία επί της αρχής συμφωνία.
«Υπάρχει μία γενική αίσθηση στην Ευρώπη. Όταν μιλάς με ηγέτες ρωτούν: υπάρχει κανένας πλέον στην Ελλάδα που να μπορούμε να εμπιστευθούμε ότι θα ξεπεράσει την κομματική πολιτική;» δήλωσε ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος και συμπλήρωσε: «Ο κ. Σαμαράς δεν είναι το χειρότερο παράδειγμα, αλλά είναι δύσκολο να τον πιάσεις».
ΠΗΓΗ: FT.com
