«2500 χρόνια ιστορίας και η Αθήνα εξακολουθεί να βρίσκεται μπροστά!
Το πρώτο
πράγμα που μαθαίνει ο επισκέπτης αυτής της εντυπωσιακά καθαρής πόλης, είναι η
σημασία της Αθήνας στην ευρωπαϊκή ιστορία.
Πριν δεν υπήρχε τίποτα.
Και μετά μόνο
απομιμήσεις».Μεταδίδει σήμερα η Ντόιτσε Βέλλε:
"Τα παραπάνω λόγια αυτά δεν ανήκουν σε κανένα υπερήφανο ή επηρμένο Νεοέλληνα (θέμα ερμηνείας ο επιθετικός προσδιορισμός) αλλά σε έναν γοητευμένο από την Ελλάδα Γερμανό... γευσιγνώστη.
Ο Βόλφραμ Ζίμπεκ, συνεργάτης της ZEIT, της σπουδαιότερης γερμανικής εβδομαδιαίας εφημερίδας, επισκέφθηκε πρόσφατα με τη σύζυγο του την ελληνική πρωτεύουσα. Δεν εντυπωσιάστηκε μόνο από τον Παρθενώνα, «το πιο παλιό σύμβολο της ευρωπαϊκής ιστορίας» όπως έγραψε στο άρθρο του, αλλά και από τα πλούσια μεζεκλίκια. Ξετρελάθηκε στου Παπανδρέου, στο στέκι των καλοφαγάδων στην κεντρική αγορά, που είναι ανοιχτό όλο το εικοσιτετράωρο. Τα πιατάκια με τους μεζέδες πάνε κι έρχονται. Και δεν χορταίνει μόνο το στομάχι, αλλά και το μάτι. Οι τέσσερεις παραγγέλλουν για έξι. Ο Βόλφραμ Ζίμπεκ μιλάει με θαυμασμό για τα μύδια, τις αγκιναρούλες, τις μελιτζανοσαλάτες, τις σπανακόπιτες, τις χταποδοσαλάτες και τα σαρμαδάκια.
Ο Γερμανός δημοσιογράφος και γευσιγνώστης δεν αφήνεται όμως μόνο στις απολαύσεις των ορεκτικών και των καλομαγειρεμένων κρεατικών σε κόκκινη σάλτσα. Μέσα από τους χαλβάδες, το γιαούρτι με το μέλι και τα καρύδια, βλέπει και διηγείται για μια άλλη Ελλάδα που έζησε στην ολιγοήμερη παραμονή του. Μια Ελλάδα ξεχασμένη και ίσως τελικά άγνωστη σε πολλούς ανταποκριτές. Ο Βόλφραμ Ζίμπεκ, από την ταράτσα της Μεγάλης Βρετανίας, όπου μένει, κοιτάει από ψηλά την πόλη και διερωτάται πως ήρθε στο Spiegel να γράψει όλα αυτά τα πράγματα για αυτή την «όμορφη και φροντισμένη πόλη».
Όχι πως δεν κατάλαβε ότι οι Έλληνες δεν πολυσυμπαθούν τώρα τους Γερμανούς. Το κατάλαβε και πολύ καλά. Πρώτα από όλα από τον ταξιτζή, ο οποίος ανέβασε ξαφνικά τις στροφές του αυτοκινήτου όταν άρχισε να μιλάει για την κυρία Μέρκελ. Αλλά ο Βόλφραμ Ζίμπεκ δεν ήθελε να μπλέξει στη γκρίνια των ελληνογερμανικών σχέσεων. Προτίμησε να συγκεντρωθεί στην ομορφιά και την ευγένεια των ανθρώπων, τα φίνα κρασιά, τις λιχουδιές στου Παπανδρέου, στο Καφέ Αβησσυνία, στο εστιατόριο του Βλάσση και του Παπαδάκη. Άντε και λίγο στην κουζίνα της Μεγάλης Βρετανίας. Αυτή πιο πολύ άξιζε για τη θέα της.
Για τον πολυταξιδεμένο Γερμανό γευσιγνώστη, λίγες πόλεις στην Ευρώπη έχουν αυτή τη γλυκιά, μεσογειακή αύρα. Και όταν ο ήλιος σε ζεσταίνει κι έχεις συνηθίσει λίγο και το ουζάκι, το μέλλον δεν φαίνεται πια τόσο άδηλο, όσο το περιγράφουν τα γερμανικά μίντια, ισχυρίζεται ο Βόλφραμ Ζίμπεκ, και συστήνει στους ηλικιωμένους συμπατριώτες του αντί να κάθονται στη βροχερή Γερμανία ή να ψάχνουν, μάταια πια, για ένα σπιτάκι στις Βαλεαρίδες νήσους, να πάνε καλύτερα στην Αθήνα. Κι όσο για τη γλώσσα, να μην φοβηθούν. Μπορούν, όπως ο Αρχιμήδης, να αρχίσουν να τρέχουν γυμνοί στους δρόμους, φωνάζοντας «Εύρηκα».
