Ένα βήμα πιο κοντά στο να αιτηθεί συνολικό πακέτο διάσωσης βρίσκεται η Ισπανία.
Ο Μαριάνο Ραχόι -ο Ισπανός πρωθυπουργός- σημειώνει πως «μοναδικό κριτήριο για το αν θα ζητήσουμε οικονομική βοήθεια είναι η υπεράσπιση του γενικού συμφέροντος των Ισπανών».
Ο Ολι Ρεν, ο κοινοτικός επίτροπος για οικονομικά και νομισματικά θέματα, αφήνει να εννοηθεί πως... η Μαδρίτη εξετάζει πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο υποβολής σχετικού αιτήματος. «Η ισπανική κυβέρνηση αντιμετωπίζει με ανοιχτό μυαλό (sic!) το συγκεκριμένο ζήτημα, όμως ακόμη δεν έχει ληφθεί απόφαση. Εξ όσων αντιλαμβάνομαι, δεν έχει προκαταλήψεις (sic!!) για το ζήτημα».
Τόσο στυγνά και ξεδιάντροπα, και με τόσο φανερές τις προθέσεις του Βερολίνου από τα τέλη Ιουνίου ακόμη, όταν η Μαδρίτη εξασφάλιζε(;) την έγκριση των εταίρων (τρομάρα τους!) για τη χρηματοδότηση με έως 100 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Που εν τέλει θα είναι τουλάχιστον τρεις - τέσσερις φορές περισσότερα, θα αφορούν κανονικό μνημόνιο και θα φορτωθούν στην κεντρική κυβέρνηση, στην κοινωνία και στους φορολογούμενους.
Τόσο στημένο το παιχνίδι και τόσο εξωνημένο το σύστημα που βγάζει μάτι. Τόσο κραυγαλέα, με τους δείκτες και τα διαγράμματα των spreads ως εργαλεία προεξόφλησης να επιβεβαιώνονται για πολλοστή φορά.
σ.σ.: Κατά την εκτίμηση μερίδας αναλυτών και μελετητών της ευρωπαϊκής ιστορίας, η επόμενη και καθοριστικότερη μάχη θα δοθεί μεταξύ του Βερολίνου και της Ρώμης, άποψη που συμμεριζόμεθα σχεδόν απόλυτα. Όμως, η Ιταλία δεν είναι Ισπανία, το σύστημα της γείτονος διαφέρει ποιοτικά και ουσιαστικά από αυτό της χώρας της Ιβηρικής. Από τις δομές, το (παρα)κράτος, την κίνηση του μαύρου χρήματος, την παιδεία των Ιταλών μέχρι τον χαρακτήρα τους και την ιστορία τους. Εξελίξεις που θα τρέχουν στη σκιά της εντεινόμενης ύφεσης στη Γαλλία και της επιβεβαίωσης όσων εξαρχής (προεκλογικά) θεωρούσαν πολύ... λίγο τον Φρ. Ολάντ.
Σίγουρα το φθινόπωρο που έρχεται θα είναι θερμό, πολύ θερμό.
