"Σε μια κοινωνία που πένεται, σε μια κοινωνία που κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον έναν άνεργο, εκτός από τις οικογένειες εκείνες που βολεύτηκαν όλοι στο Δημόσιο, τότε που οι κλαδικές έλυναν κι έδεναν ή μάλλον έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα,
σε μια κοινωνία που η ανεργία αγγίζει το 25%, ποσοστό που φτάνει το 50% στους νέους, σε μια χώρα που το πολιτικό σύστημα, αντί να δείξει υπευθυνότητα, γεννά νέους και ακόμα πιο ανεύθυνους λαϊκιστές, που θέλουν να φορτώσουν το Δημόσιο με άλλες εκατό χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους,
άραγε έχει αναρωτηθεί κανείς πού μπορεί να οδηγηθεί, σε ποια μονοπάτια είναι δυνατόν να παρασυρθεί μια νεολαία που είναι άνεργη και αποκομμένη από το κράτος;"
Άρθρο του κ.Σάββα Καλεντερίδη.
Οταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση και ιδιαίτερα όταν άρχισαν να συζητούνται τα άμεσα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν για την αντιμετώπισή της, μιλώντας με φίλους πολιτικούς της... κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε (2010) τους έκανα την πολύ απλή ερώτηση: «Ποιος είναι ο κυριότερος παράγοντας που ευθύνεται για τα ελλείμματα;». Ολοι μου απαντούσαν ότι είναι το κράτος.
Η επόμενη ερώτηση ήταν: «Εκτός από τις δημόσιες δαπάνες, είστε διατεθειμένοι να απολύσετε, για παράδειγμα, εκατό χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους;». Μάλιστα, για να μην υπάρχουν αδικίες, τους πρότεινα να απολυθούν όσοι προσελήφθησαν εκτός ΑΣΕΠ από το 2000 και εντεύθεν, δηλαδή από κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, που ενώ ήξεραν ότι η χώρα οδεύει στον γκρεμό, συνέχιζαν να διορίζουν τους «πελάτες» τους στο δύσμοιρο και καταχρεωμένο ελληνικό κράτος.
Η απάντηση όλων ήταν κάθετη και εντυπωσιακά αποφασιστική: «Δεν πρέπει να γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων».
Εκτοτε πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια και η Ελλάδα κάθε μέρα που περνά βουλιάζει ολοένα και πιο βαθιά στον βούρκο του υπέρογκου δημόσιου χρέους, το οποίο -εκτός του ότι δεν είναι εξυπηρετήσιμο- με τις επιδράσεις του διαλύει μέρα με τη μέρα την ελληνική κοινωνία. Αυτά τα δύο χρόνια έχουν ληφθεί όλα τα μέτρα, οριζόντια και κάθετα, αλλά η κρίση αντί να μετριαστεί, γίνεται όλο και πιο άγρια και βαθαίνει, με τις επιχειρήσεις να κλείνουν η μια μετά την άλλη και τους Ελληνες που έχουν χάσει τη δουλειά τους μόνο αυτό το διάστημα να έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το μισό εκατομμύριο.
Αυτό το επίμαχο διάστημα, που διαλύθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες, για έναν ακατανόητο λόγο δεν έχασε τη δουλειά του ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος. Δηλαδή από μια κρίση που προκλήθηκε ΚΑΙ επειδή επί δεκαετίες πολιτικοί και πολίτες μπήκαν στη διαδικασία της ανήθικης και άνομης πολιτικής συναλλαγής, ανταλλάσσοντας ψήφους με θέσεις στο Δημόσιο, το πολιτικό σύστημα θυσίασε τους αθώους πολίτες και προστάτευσε -ως να επρόκειτο για «ιερή αγελάδα»- τους πελάτες του, που παραμένουν βολεμένοι στο ελληνικό κράτος, το οποίο πεθαίνει μέρα με την ημέρα.
Ανήθικοι και άβουλοι οι πολιτικοί, παγιδευμένοι στις εθνοκαταστροφικές πρακτικές τους, εφηύραν τη λεγόμενη «εφεδρεία», που αποδείχτηκε ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό και η οποία μάλλον έβλαψε, παρά ωφέλησε το ελληνικό κράτος με τον τρόπο που εφαρμόστηκε. Τώρα, αφού έχασαν τη δουλειά τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, επειδή δεν λήφθηκαν έγκαιρα τα απαραίτητα μέτρα, συνεχίζει να υπάρχει αδήριτη ανάγκη και απαίτηση για ελάφρυνση του Δημοσίου κατά 150.000 δημοσίους υπαλλήλους, ενώ -αν είχαν απολυθεί το 2010- το πιο πιθανόν είναι να γλιτώναμε τουλάχιστον διπλάσιες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Ακόμα και τώρα, αυτή την ύστατη στιγμή πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευση, οι πολιτικοί δεν είναι σε θέση να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και αφήνουν κι αυτό το μείζον πρόβλημα να το λύσει ο πανδαμάτωρ χρόνος. Αντί να είναι αυτοί που θα αναλάβουν πρωτοβουλίες και θα λάβουν σωτήρια μέτρα για το κράτος, την κοινωνία και την πατρίδα, «πασάρουν» τη βρόμικη δουλειά στην τρόικα και στη συνέχεια λένε ότι μέχρι το 2015 θα έχουν αποχωρήσει από το Δημόσιο 150.000 εργαζόμενοι, άρα το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του.
Ομως, εκτός του ότι αυτές οι εκατόν πενήντα χιλιάδες άνθρωποι θα συνεχίζουν να επιβαρύνουν τον κρατικό Προϋπολογισμό μέσω των ασφαλιστικών ταμείων, τίθεται και ένα άλλο τεράστιο ζήτημα. Το ελληνικό κράτος, που το χρειαζόμαστε για να υπηρετεί τον Ελληνα πολίτη και να διασφαλίζει την εθνική κυριαρχία και τη συνέχεια του έθνους, με τους συγκεκριμένους χειρισμούς στην ουσία οδηγείται στην πλήρη καταστροφή, αφού την πρώτη την έκανε ο Κουτσόγιωργας, όταν οικοδομούσε το σοσιαλιστικό όνειρο πάνω στην αθλιότητα και τη φαυλότητα. Το γιατί μιλούμε για πλήρη καταστροφή μπορούμε με ευκολία να το διαπιστώσουμε αν κάνουμε μια προβολή στο 2020. Τότε θα έχουμε ένα ελληνικό κράτος με γηρασμένους δημοσίους υπαλλήλους, ένα κράτος απολύτως ξεκομμένο και αποστερημένο από τις νέες τεχνολογίες, τα νέα ρεύματα, τους κάθε είδους νεωτερισμούς και τον ενθουσιασμό της νεολαίας, η οποία -για μια ολόκληρη γενιά- θα έχει χάσει την επαφή της με το ελληνικό κράτος.
Εδώ όμως αναδεικνύεται μια άλλη κοινωνική αλλά και εθνική πτυχή. Σε μια κοινωνία που πένεται, σε μια κοινωνία που κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον έναν άνεργο, εκτός από τις οικογένειες εκείνες που βολεύτηκαν όλοι στο Δημόσιο, τότε που οι κλαδικές έλυναν κι έδεναν ή μάλλον έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, σε μια κοινωνία που η ανεργία αγγίζει το 25%, ποσοστό που φτάνει το 50% στους νέους, σε μια χώρα που το πολιτικό σύστημα, αντί να δείξει υπευθυνότητα, γεννά νέους και ακόμα πιο ανεύθυνους λαϊκιστές, που θέλουν να φορτώσουν το Δημόσιο με άλλες εκατό χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, άραγε έχει αναρωτηθεί κανείς πού μπορεί να οδηγηθεί, σε ποια μονοπάτια είναι δυνατόν να παρασυρθεί μια νεολαία που είναι άνεργη και αποκομμένη από το κράτος;
Αραγε αναρωτιέται κανείς πώς θα επηρεάσει την εξέλιξη του ελληνικού έθνους μια ολόκληρη γενιά που καλείται να πληρώσει τα «σπασμένα» και τις αθλιότητες πολιτικών και πολιτών των προηγούμενων δεκαετιών;
Αραγε αναρωτιέται κανείς πώς θα αντιδράσει κοινωνικά και πολιτικά αυτή η γενιά αν κάποιες δυνάμεις στην Ευρώπη και αλλού αποφασίσουν να «τραβήξουν την πρίζα» και η Ελλάδα βρεθεί στο απόλυτο κενό το επόμενο διάστημα;
Δεν είμαστε σε θέση να πούμε ποιο ακριβώς άρθρο του Συντάγματος της Ελλάδος παραβιάζεται, πάντως είναι σίγουρο ότι με την περίπτωση της σκανδαλώδους μεταχείρισης των δημοσίων υπαλλήλων από τις ελληνικές κυβερνήσεις απέναντι στους υπόλοιπους Ελληνες πολίτες που περνούν κατά εκατοντάδες χιλιάδες την πόρτα της ανεργίας, βιάζεται η κοινή λογική και προκαλείται το κοινό αίσθημα, ενώ ταυτόχρονα αδικείται κατάφωρα μια ολόκληρη γενιά και μάλιστα αυτή της ελληνικής νεολαίας, που αντί να είναι η ελπίδα και η κινητήριος δύναμη της κοινωνίας, του κράτους και του έθνους, υπάρχει κίνδυνος να γίνει «πολύτιμο εργαλείο» σε κάποιους εντός κι εκτός των τειχών και να μετατραπεί σε πυρηνική βόμβα.
Σημείωση: Για να προλάβουμε παρανοήσεις, δεν είμαστε συλλήβδην υπέρ ή κατά απολύσεων. Απλώς, είμαστε υπέρ της δικαιοσύνης, της ισοτιμίας, της ισονομίας και της λογικής και λέμε ότι από τη στιγμή που είναι επιβεβλημένο το κράτος να μικρύνει, αυτό πρέπει να γίνει με στρατηγικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο και όχι στη λογική του «ράβε - ξήλωνε» ή στη λογική του «κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου» και την πληρώνουν κυριολεκτικά αθώοι πολίτες.Δημοκρατία.
