Μωραίνει Κύριος όσους αντικρίζουν τον κόσμο μέσα από τις αυστηρές ιδεολογικές διόπτρες ή την ανάγκη του κοινού για χάιδεμα των ώτων. Το λόμπι της δραχμής στην περίπτωση της Αργεντινής προσπαθεί να ενισχύσει τα επιχειρήματα υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Η Αργεντινή είχε συνδέσει το νόμισμά της με το δολάριο σε ισοτιμία ένα προς ένα και όταν η οικονομία έπεσε σε ύφεση... λόγω κυρίως της μεγάλης πτώσης των διεθνών τιμών των πρώτων υλών στα τέλη της δεκαετίας του ’90, η σκληρή ισοτιμία εξελίχθηκε σε «βρόγχο». Κάποιες ομοιότητες με την Ελλάδα και το «σκληρό» ευρώ είναι εμφανείς...
Το λόμπι της δραχμής, υπερτονίζει την πρόοδο της Αργεντινής για να ενισχύει τα πλεονεκτήματα του εθνικού νομίσματος, κάνοντας αποσπασματικές αναφορές σε στοιχεία που παρουσίασαν θεαματική βελτίωση.
Μια μερίδα της εγχώριας οικονομικοπολιτικής ελίτ ποντάρει στη δραχμή, αποβλέποντας στη διατήρηση των δομών που εξασφάλιζαν τα προνόμιά της, τα οποία απειλούνται από την δημιουργία συνθηκών ανταγωνιστικότητας από την ελληνική οικονομία. Μια διεθνοποιημένη ανταγωνιστική ελληνική οικονομία θα αναδείξει άλλα οικονομικά και πολιτικά κέντρα και θα συνθέσει άλλη ελίτ.
Πορεύεται με το δόγμα καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη. Στα πλαίσια αυτά επιστρατεύουν το μύθο του θαύματος της Αργεντινής.
Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Δέκα και πλέον χρόνια μετά τη χρεοκοπία η Αργεντινή παραμένει εκτός αγορών. Αυτό σημαίνει πως κανένας δεν εμπιστεύεται να επενδύσει στη χώρα, ούτε καν οι πολίτες της.
Αν την εμπιστεύονταν οι πολίτες της δεν θα χρειάζονταν οι συναλλαγματικοί περιορισμοί και οι έλεγχοι στον τρόπο διαχείρισης των αποταμιεύσεων των ανθρώπων της εργασίας και των επιχειρήσεων της χώρας.
Η κυβέρνηση των περονιστών προκειμένου να δελεάσει ξένους επενδυτές, έχει αναγκάσει την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (INDE) να εκδίδει «πειραγμένα» στοιχεία. Έτσι ο Economist πριν λίγους μήνες σταμάτησε να δημοσιεύει στοιχεία της Αργεντινής όπως ο πληθωρισμός, γιατί θεωρεί πως περί το 20% που εκδίδει η αρμόδια κρατική υπηρεσία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και υπολογίζει τον πληθωρισμό στο διπλάσιο.
Η ίδια υπηρεσία πριν λίγες εβδομάδες προκειμένου να πείσει για την ευημερία των τελευταίων ετών, εξέδωσε μια έκθεση με την οποία υπολόγιζε πως το όριο της φτώχειας για τη χώρα ορίζεται στα 6 πέσος ημερησίως, τα οποία κατά τη γνώμη των «προοδευτικών» γραφειοκρατών, είναι αρκετά για να τραφεί κάποιος ικανοποιητικά.
Οι απεσταλμένοι του Economist σε επιτόπια έρευνα διαπίστωσαν πως με 6 πέσος αγοράζει κάποιος ένα «αλφαγιορ», ένα τοπικό μπισκοτοσάντουιτς (δική μας τυρόπιτα κατ’ αναλογία) που πολλοί το χρησιμοποιούν σαν κολατσιό. Κάτι τέτοιο όμως σίγουρα δεν επαρκεί για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό.
Το πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες σε μια σχετική μελέτη που δημοσίευσε υποστήριξε πως για επαρκή υγιεινή διατροφή ενός ατόμου χρειάζονται τουλάχιστον περί τα 24 πέσος την ημέρα. Τα στοιχεία είναι από το τελευταίο τεύχος του Economist και το άρθρο The six-pesos diet...
Όσο πιο μακριά τόσο πιο καλά...
«Όλοι ξέρουμε πως οι άνθρωποι θαυμάζουν αυτά που βρίσκονται πολύ μακριά τους και που η φήμη τους ελάχιστα μπορεί να υποβληθεί σε δοκιμασία...». Η φράση είχε ειπωθεί από το Νικία το γιο του Νικαράτου στην περίφημη ομιλία του προς τους Αθηναίους προκειμένου να τους πείσει να αποφύγουν την καταστροφική όπως αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος εκστρατεία στη Σικελία την οποία υποστήριζε ο δημαγωγός Αλκιβιάδης.
Είναι αλήθεια πως όσα βρίσκονται μακριά δύσκολα μπορούν να υποβληθούν στη δοκιμασία της κρίσης καθώς τα στοιχεία που προσλαμβάνει ο μέσος νους είναι αποσπασματικά και ως εκ τούτου επιρρεπή στη χειραγώγηση.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και με το μύθο της ευημερίας της Αργεντινής μετά τη χρεοκοπία και την τεράστια υποτίμηση του πέσο έναντι δολαρίου προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες για οικονομική ανάπτυξη.
Παρά το γεγονός πως η Αργεντινή είναι μια χώρα με τεράστιες εξαγωγικές δυνατότητες και η οποία είναι στην πρώτη πεντάδα παγκοσμίως στις εξαγωγές σόγιας, βοδινού κρέατος, κρασιών κλπ, επωφελήθηκε λιγότερο από την εκρηκτική άνοδο των τιμών, απ’ ό,τι άλλες χώρες με παρόμοια χαρακτηριστικά. Βλέπε: Το «θαύμα» της Αργεντινής παράδειγμα προς αποφυγή...
Μετά τη χρεοκοπία του 2001 μόνο η τιμή της σόγιας, της οποίας η χώρα των «γκαούτσος» είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας του κόσμου, πενταπλασιάστηκε σχεδόν.
Η ανάκαμψη της οικονομίας της Αργεντινής μετά τη χρεοκοπία στηρίχθηκε κυρίως στην άνοδο των τιμών των πρώτων υλών και όχι σε μεταρρυθμίσεις προβληματικών δομών της κοινωνίας και της οικονομίας όπως είναι η διαφθορά, η διαφάνεια και η χαμηλή ανταγωνιστικότητα οι οποίες αποτελούν στοιχεία μόνιμης βελτίωσης των παραμέτρων ευημερίας μιας κοινωνίας.
Όσοι έχουν στοιχειώδεις οικονομικές γνώσεις γνωρίζουν πως οι τιμές των πρώτων υλών και των εμπορευμάτων ακολουθούν ανοδικούς και καθοδικούς κύκλους. Αν τα πράγματα στην Αργεντινή είναι σήμερα με τις υψηλές τιμές σε τραγική κατάσταση τι θα συμβεί όταν ξεκινήσει ο καθοδικός κύκλος;
Η Αργεντινή δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, αλλά προς αποφυγή.
Κανείς δεν αμφιβάλει για τις καλές προθέσεις του κ. Τσίπρα όταν αναφέρθηκε στο ατυχές παράδειγμα της Αργεντινής. Αλλά ας έχει υπόψη μια άλλη φράση από τη μνημειώδη ομιλία του άτυχου Νικία προς τους επιρρεπείς στη δημαγωγία Αθηναίους: «Ελάχιστα κατορθώνονται με την επιθυμία αλλά με την προνοητικότητα κατορθώνονται περισσότερα...».
*Άρθρο του κ.Κ.Στούπα
Αναδημοσιεύεται από capital.gr
