Μέσα σε έξι μήνες, ένα φαινόμενο της έκτασης που έχει η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίζεται.
Αυτό που μπορεί να γίνει, όμως, είναι να ληφθούν όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα και να προετοιμαστεί το έδαφος ώστε, σταδιακά, να καταστεί δυνατή η αντιμετώπισή του.
Αυτό που μπορεί να γίνει είναι να πείσουμε τους συνομιλητές μας, τους δανειστές μας εν προκειμένω, σχετικά με την αποφασιστικότητά μας να «δαμάσουμε το θεριό» και να εξαλείψουμε αυτήν τη σύγχρονη μάστιγα.
Ούτε αυτό έγινε, όμως.
Ούτε το... φορολογικό σύστημα αναμορφώθηκε, ούτε υπήρξε κάποια θεαματική αναδόμηση του φοροελεγκτικού και του φοροεισπρακτικού μηχανισμού κι ούτε λήφθηκε κάποιο άλλο μέτρο που θα είχε ως στόχο την πάταξη της φοροδιαφυγής, όπως είχε δεσμευτεί η χώρα έναντι των δανειστών της αλλά και των φορολογουμένων της.
Από τη στιγμή αυτή και μετά, όμως, γιατί απορούμε που η τρόικα «πέταξε από το παράθυρο» ό,τι προέβλεπε το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ για το ζήτημα της φοροδιαφυγής, καθιστώντας σαφές ότι δεν δέχεται να εγγραφούν στο πακέτο των μέτρων έσοδα από την πάταξή της;
Αν, όμως, δεν γίνουν δεκτά αυτά τα μέτρα, τα οποία αντιστοιχούν σε 1,5% του ΑΕΠ ή περίπου σε 3 δισ. ευρώ, τότε για ακόμη μία φορά το βάρος θα μεταφερθεί στις πλάτες των μισθωτών και των συνταξιούχων.
Όλα αυτά, όμως, ήσαν γνωστά.
Από τη στιγμή που δόθηκε στη δημοσιότητα η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με ημερομηνία 9 Μαρτίου 2012, ήταν γνωστό το διακύβευμα.
Είτε θα κάνετε κάτι για τη φοροδιαφυγή, είτε τα βάρη θα πέσουν και πάλι στους ίδιους και στους ίδιους, μας είπαν οι φίλτατοι τροϊκανοί και συμφωνήσαμε.
Με περισσή σαφήνεια, η κυβέρνηση Παπαδήμου και τα κόμματα που τη στήριζαν συμφώνησαν με την τρόικα ότι το νέο πακέτο δημοσιονομικής προσαρμογής θα αφορά σε περικοπές δαπανών αντίστοιχες με το 5,5% του ΑΕΠ (περίπου 11,5 δισ. ευρώ) καθώς και σε έσοδα από την πάταξη της φοροδιαφυγής που αντιστοιχούν σε 1,5% του ΑΕΠ, έως το 2014.
Ουδείς μπορεί να επικαλεστεί άγνοια ως προς αυτό ή να σφυρίζει αδιάφορα, λέγοντας σήμερα ότι δεν δέχεται να περικοπούν οι συντάξεις του ΟΓΑ ή τα επιδόματα των ασθενέστερων της ελληνικής κοινωνίας…
Όσο δεν πατάσσεται η μάστιγα της φοροδιαφυγής, όσο ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας επιλέγει να εγκληματεί κατά των υπολοίπων και αφήνεται απερίσπαστο να το πράξει, τότε βεβαίως τον λογαριασμό θα τον πληρώνουν διπλό οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι…
Γιατί να μας πιστέψουν οι τροϊκανοί ότι θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή, όταν οι 6 στους 10 ελεύθερους επαγγελματίες, σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι, δηλώνουν εισόδημα κάτω από 12.000 ευρώ τον χρόνο και δεν πληρώνουν φόρο;
Γιατί να ανακτήσουν η χώρα και όσοι κρατούν τα ηνία της έστω και μια ρανίδα αξιοπιστίας, όταν επί ένα εξάμηνο παρέμειναν αδρανείς και δεν πέρασαν ούτε ένα νομοθέτημα για την αναμόρφωση του σημερινού χάους που διέπει τη λειτουργία του φορολογικού συστήματος;
Τι ακριβώς έπρεπε να γίνει και τι πρέπει να γίνει, ακόμη και τώρα είναι γνωστό και, εν πάση περιπτώσει, περιγράφεται στο ίδιο το μνημόνιο υπ’ αριθμόν 2 που υπέγραψε η τότε κυβέρνηση.
Στη σελίδα 21 του μνημονίου αυτού τονίζεται η ανάγκη βελτίωσης του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, γίνεται λόγος για τους ελεύθερους επαγγελματίες, επισημαίνεται η πολυπλοκότητα της φορολογικής νομοθεσίας, τονίζεται ότι αν προωθηθεί η φορολογική μεταρρύθμιση θα υπάρξει και τόνωση της αναπτυξιακής διαδικασίας και, βεβαίως ,καθίσταται σαφές ότι αν δεν προσμετρηθούν τα έσοδα από την πάταξη της φοροδιαφυγής, όπερ και εγένετο, τότε το βάρος θα το επωμιστούν και πάλι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι…
Τι από όλα αυτά δεν κατάλαβε η κυβέρνηση;
