Στην αρχή, η υπόθεση επιβολής ενός «κεφαλικού φόρου» στους εκμισθωτές ακινήτων, τους ελεύθερους επαγγελματίες, όσους έχουν αγροτικά εισοδήματα αλλά δεν είναι κατ’επάγγελμα αγρότες και όσους διατηρούν ατομικές επιχειρήσεις, εμφανίστηκε ως «διαρροή» από ένα εκ των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση.
Στη συνέχεια και αφού υπήρξαν αντιδράσεις για το ενδεχόμενο επιβολής του φόρου αυτού, υπήρξε μια σαφής προσπάθεια να «διασκεδαστούν» οι εντυπώσεις, με παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών να υποστηρίζουν ότι... πρόκειται περί «παραδείγματος»…
Νωρίτερα, άλλες πηγές του υπουργείου Οικονομικών απέδιδαν το μέτρο στην τρόικα και άφηναν ανοικτό το ενδεχόμενο να παραμείνει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, καθιστώντας έτσι πιθανή την εφαρμογή του, στο πλαίσιο της φορολογικής μεταρρύθμισης.
Αν κάνει κανείς, ωστόσο, ένα βήμα μακριά από αυτήν την οχλοβοή, ένα πράγμα είναι σαφές: όταν το κράτος δεν θέλει ή δεν μπορεί, πάντα προστρέχει στις «εύκολες λύσεις» και στα «εύκολα θύματα»…
Ποιοι έχουν στοχοποιηθεί ως φοροδιαφεύγοντες; Οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Βάλτους έναν κεφαλικό φόρο… Ποιοι είναι εύκολοι στόχοι; Οι ιδιοκτήτες ακινήτων; Βάλτους ένα χαράτσι..
Ποιοι πιστεύουμε ότι μπορούν να φορολογηθούν παραπάνω; Όσοι έχουν αγροτικά εισοδήματα; Βάλτους έναν φόρο ακόμη, και ούτω καθεξής…
Έτσι, όμως, πού λόγος για φορολογική δικαιοσύνη ή για ισοβαρή κατανομή του κόστους της κρίσης; Αστεία πράγματα…
Όσοι φοροδιαφεύγουν βλέπουν αυτά τα μέτρα και γελούν ενώ οι ειλικρινείς φορολογούμενοι ξεζουμίζονται περισσότερο…
Εκεί που το κράτος είτε δεν ήθελε, είτε απέτυχε να κάνει πράξη τις δεσμεύσεις του, με αποτέλεσμα οι κοινοτικοί εταίροι και δανειστές να μην το «πιστεύουν», η εναλλακτική, «ισοδύναμη» και βεβαίως εύκολη λύση δεν είναι άλλη παρά η σώρευση νέων βαρών στις ίδιες καμπούρες…
Έως πού μπορεί να πάει όμως αυτό το παραμύθι και ο εμπαιγμός;
Γιατί πάντα πρέπει να πληρώνουμε εμείς την ανικανότητα του κράτους να πατάξει τη φοροδιαφυγή αλλά και την παντελή απροθυμία του να βάλει πραγματικό μαχαίρι στις δημόσιες δαπάνες μέσω της μείωσης της σπατάλης και του αριθμού των απασχολουμένων στο δημόσιο;
Εντέλει, γιατί να μην αποτελούν «κόκκινη γραμμή» για τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση οι νέοι φόροι σε μια ήδη υπερφορολογημένη κοινωνία και να αποτελεί «κόκκινη γραμμή» μόνον η διατήρηση του πελατειακού κράτους και η αποφυγή της πραγματική μείωσης των δαπανών του;
Έως ποιο σημείο εκτιμούν οι φίλτατοι της συγκυβέρνησης ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνική ανοχή στη συνεχιζόμενη αδικία συγκεκριμένων κατηγοριών φορολογουμένων;
Στους ιδιοκτήτες των ενοικιαζόμενων ακινήτων θα βάλει έναν ακόμη φόρο η κυβέρνηση, όταν είναι γνωστό πως χιλιάδες ακίνητα παραμένουν ξενοίκιαστα εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας και σε μεγάλο αριθμό από όσα είναι νοικιασμένα δεν καταβάλλεται καν το ενοίκιο;
Εάν η Πολιτεία διαπιστώνει ότι ο κύριος όγκος της φοροδιαφυγής προέρχεται φερ’ειπείν από τους ελεύθερους επαγγελματίες, ας διαμορφώσει ένα φορολογικό πλαίσιο, από το οποίο η προσφιλής αυτή τάξη δεν θα μπορεί να διαφύγει…
Ας εφαρμόσει επιτέλους αυτό που ισχύει εδώ και χρόνια στο λοιπό Δυτικό Κόσμο, στη βάση των κινήτρων φορολογικής συμμόρφωσης που προσφέρει η συλλογή αποδείξεων ή ας εφαρμόσει τις περίφημες ηλεκτρονικές διασταυρώσεις… Ας κάνει, όμως, κάτι…
Ας κάνει για μια φορά τη δουλειά του το κράτος, αντί να ψάχνει πάντα για τα εύκολα θύματα και τις εύκολες λύσεις…
N.Γ.Δρόσος
