Mήπως θα πρέπει να πανηγυρίζουμε επειδή οι δανειστές -μετά από τις ..."σκληρές" διαπραγματεύσεις (βλ.φωτ.)-θα μας δώσουν σε κάποιο σημείο τον επόμενο μήνα τη δόση των 31,5 δισ. ευρώ που έπρεπε να είχαμε εισπράξει στο α΄ εξάμηνο, αν φυσικά υλοποιούσαμε τις δεσμεύσεις που είχαμε αναλάβει το δίμηνο Φεβρουαρίου-Μαρτίου;
Δεν νομίζουμε...
Η καθυστέρηση μπορεί να μην έχει επηρεάσει την καταβολή των μισθών στον δημόσιο τομέα και των συντάξεων, όμως έχει γίνει αισθητή στον ιδιωτικό τομέα, που ασφυκτιά εδώ και.... πολύ καιρό.
Επιπλέον, υπάρχει η δόση του περασμένου Σεπτεμβρίου, ύψους 5 δισ. ευρώ και άνω, για την οποία ούτε φωνή ούτε ακρόαση, πέραν μιας έκκλησης του υπουργού οικονομικών Γ. Στουρνάρα για να δοθεί μαζί με εκείνη των 31,5 δισ. ευρώ.
Όπως τρέχαμε πίσω από τις δόσεις με την ψυχή στο στόμα επί κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, έτσι τρέχουμε πίσω από τις δόσεις και τώρα, μας ανέφερε πριν από λίγες μέρες ένας μικροσυνταξιούχος, πρώην λογιστής.
«Τι έχει αλλάξει, λοιπόν;», αναρωτήθηκε, διατυπώνοντας μια απορία που έχουν πολλοί και η οποία θα πρέπει να απαντηθεί από την κυβερνητική πλευρά.
Ασφαλώς η δόση των 31,5 δισ. ευρώ βοηθά μεν, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα ρευστότητας που αντιμετωπίζουν πολλές υγιείς επιχειρήσεις.
Ακόμη κι αν 3,5-4 δισ. ευρώ από αυτήν κατευθυνθούν για την αποπληρωμή παλαιότερων υποχρεώσεων του Δημοσίου, το πρόβλημα αμβλύνεται μεν, αλλά δεν λύνεται.
Κι αυτό γιατί οι περισσότερες επιχειρήσεις είχαν πάρει δάνεια από τράπεζες με εγγύηση τις οφειλές του κράτους και λογικά η άμεση προτεραιότητά τους θα είναι η αποπληρωμή εκείνων των δανείων.
Φυσικά, οι τράπεζες θα βρεθούν με περισσότερη ρευστότητα, όμως το ποσό δεν πρόκειται να κάνει τη διαφορά.
Η ρευστότητα αβγατίζει αν συνυπολογίσει κανείς ότι τα πιστωτικά ιδρύματα θα λάβουν ένα σημαντικό μέρος από τα 23 δισ. ευρώ που προορίζονται για την ανακεφαλαιοποίησή τους.
Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να διαφύγει το γεγονός ότι τα πρώτα 18 δισ. ευρώ «χάθηκαν» στον πίθο των σύγχρονων Δαναΐδων που λέγονται καταθέσεις.
Έστω κι αν η πολιτική αβεβαιότητα έπαιξε ρόλο.
Η ρευστότητα των τραπεζών θα μπορούσε επίσης να ενισχυθεί με την καταβολή 4 δισ. ευρώ από το Δημόσιο για την αποπληρωμή εντόκων γραμματίων που λήγουν.
Όμως, το χρηματοδοτικό κενό που δημιουργεί η διετής επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής ίσως συντελέσει στη διατήρηση του στοκ των εντόκων σε υψηλά επίπεδα στο μέλλον, οπότε θα πρόκειται για μια προσωρινή ένεση ρευστότητας.
Σε πιο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, η δόση των 31,5 δισ. ευρώ έχει σημασία γιατί ουσιαστικά αυξάνει την έκθεση της Ε.Ε. στην Ελλάδα μέσω των επίσημων δανείων.
Κι ως γνωστόν, όσο περισσότερο αυξάνει η έκθεση των εταίρων-δανειστών στη χώρα τόσο μεγαλύτερες απώλειες κινδυνεύουν να υποστούν αν το ελληνικό εγχείρημα αποτύχει.
Επομένως, έχουν περισσότερους λόγους τώρα να το στηρίξουν απ’ ό,τι πριν.
Αυτό δικαιολογεί εν μέρει την πρόταση για καθυστερημένη και τμηματική καταβολή της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα, ώστε να ασκηθούν μεγαλύτερες πιέσεις για εφαρμογή των συμφωνηθέντων και να περιοριστεί η έκθεση.
Όμως, η ελπίδα της κυβέρνησης, όπως διατυπώθηκε διά στόματος Στουρνάρα, είναι να δοθεί το σήμα στις αγορές μέσω της καταβολής της δόσης ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ και να μειωθούν δραστικά τα ασφάλιστρα κινδύνου για ελληνικό ρίσκο που ζητούν οι υποψήφιοι επενδυτές.
Κάτι τέτοιο θα είχε περαιτέρω ευεργετικές επιδράσεις σε μετοχές, ομόλογα, ιδιωτικές άμεσες επενδύσεις και θεωρητικά στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, με θετικά αποτελέσματα στον ρυθμό ανάπτυξης.
Όλα αυτά είναι καλά και άγια.
Όμως, θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι η δόση αποτελεί μέρος μιας συμφωνίας που προβλέπει τη λήψη νέων μέτρων λιτότητας ύψους 9 δισ. ευρώ και άνω το 2013.
Κάπου εκεί αρχίζουν τα δύσκολα και γίνονται ακόμη δυσκολότερα με την πιθανή αναδρομική κατάργηση πολλών φοροαπαλλαγών για το 2012.
Επομένως, η καταβολή της δόσης συνιστά μεν θετική εξέλιξη, αλλά δεν αποτελεί την κίνηση ματ, όπως μερικοί πιστεύουν.
Dr. Money
