Η φτώχεια έχει πολλά πρόσωπα. Οικεία, κοντινά, αθέατα, αθόρυβα, με προσπάθεια αξιοπρεπή.
Τα δίκτυα αλληλεγγύης είναι αναγκαία αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα.
Τα ρεπορτάζ και η δημοσιοποίηση ευαισθητοποιούν αλλά δεν έχουν διάρκεια. Χωρίς πολιτικές αποφάσεις οι μεταμορφώσεις της φτώχειας θα είναι οριστικές και ανεξέλεγκτες.
Την περασμένη... Τετάρτη 17 Οκτωβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας.
Με βάση τα τελευταία επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat), ο αριθμός των φτωχών Ευρωπαίων αυξήθηκε κατά 1,9 εκατομμύρια, αγγίζοντας τα 115,7 εκατομμύρια, το 2010.
Η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό μετά τη Λεττονία, ένας στους πέντε Ελληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Εκτός όμως από το σφίξιμο στο στομάχι, τη θλίψη ή την οργή, που προκαλεί η ανημπόρια και η ανέχεια, τη θυμική αντίδραση ή τις διάσπαρτες προσπάθειες για την πρόσκαιρη ανακούφιση των πληττομένων, πώς αντιμετωπίζεται η διογκούμενη αυτή κοινωνική συνθήκη και ποια είναι τα καινούργια χαρακτηριστικά της; Χθες το πρωί τρία μέσα ενημέρωσης (ο ραδιοφωνικός σταθμός 9.84, η Athens Voice και το protagon.gr) οργάνωσαν μια έρευνα με τίτλο «Η φτώχεια έχει πρόσωπο».
Οι μαρτυρίες και οι συνεντεύξεις, δήλωναν ότι η ανατροπή των συνθηκών ζωής δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε οικονομικά αδύναμους και οικονομικά ασφαλείς ή τακτοποιημένους.
Γιατί, απλούστατα, η δεύτερη κατηγορία περνάει στην πρώτη από τη μια στιγμή στην άλλη. Ενα ένα τα αναχώματα καταρρέουν και εκείνος που χθες είχε ένα σπίτι και έναν μισθό, απομένει με μόνη ιδιοκτησία ένα ακινητοποιημένο αυτοκίνητο.
Οπως ο κύριος που είχε σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων και μάρκετινγκ, εργαζόταν ως υπεύθυνος πωλήσεων σε μεγάλες εταιρείες και κατέληξε να «ζει» μέσα σε ένα χαλασμένο αυτοκίνητο, να τρώει μία φορά την εβδομάδα και να αναζητάει παντού νερό για τις βασικές ανάγκες του.
Ή ο αγιογράφος που όταν οι δουλειές σταμάτησαν, οι αναποδιές πύκνωσαν, έμεινε άστεγος, να κοιμάται καθιστός σε παγκάκι.
Ανθρωποι σε συσσίτια στην Αγία Παρασκευή, πρώην καλοστεκούμενοι επιχειρηματίες (συνεπείς προς το Δημόσιο) που απευθύνονται στα κοινωνικά ιατρεία, δάσκαλοι και διευθυντές σχολείων που με προσοχή και διακριτικότητα προσπαθούν να στηρίξουν μαθητές σε ένδεια.
Συμπέρασμα; Οχι, δεν υπάρχει.
Μόνο η καταγραφή του φαινομένου που απλώνεται, σαρώνοντας ασφαλιστικές δικλίδες και άμυνες...
Μ. Κατσουνακη
