Ποια είναι η αξιοπιστία ενός κράτους το οποίο, αν και υποτίθεται ότι βάζει σε τάξη τα δημόσια οικονομικά του τα τελευταία δυόμισι χρόνια, τη μία ανακαλύπτει ότι ο ΕΟΠΥΥ έχει «μαύρη τρύπα» ύψους 1 δισ. ευρώ και την άλλη ότι το υπουργείο Οικονομικών έχει μια «ξεχασμένη λίστα» για 1.747 φυσικά πρόσωπα, τα οποία είχαν εντοπιστεί προ είκοσι μηνών με αδήλωτα εισοδήματα σημαντικού ύψους;
Πώς προκύπτει, από τη μία ημέρα στην άλλη, μια «μαύρη τρύπα» 1 δισ. ευρώ και αντίστοιχα γιατί «ξεχνιούνται» επί σχεδόν δύο χρόνια λίστες φοροφυγάδων, που μπορούν να... ενισχύσουν τον δημόσιο κορβανά με σημαντικά έσοδα;
Σε τι συμπέρασμα καλούμεθα να καταλήξουμε για την προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής που κάνει σήμερα η Ελλάδα, όταν μετά από μέτρα συνολικού ύψους 49 δισ. ευρώ τη διετία 2010 - 2012 η χώρα εξακολουθεί να μην μπορεί να ελέγξει ούτε τα έσοδα αλλά ούτε και τις δαπάνες της, όπως αμφότερα τα παραδείγματα αυτά καταδεικνύουν;
Εάν ο κόπος και ο μόχθος που καταβάλλουν σήμερα οι Έλληνες πολίτες έχουν ως στόχο να στηθεί και πάλι στα πόδια του αυτός ο τόπος, τότε πώς είναι δυνατόν να σκορπίζεται τόσο σπάταλα από όσους κρατούν τα ηνία της χώρας;
Η ελαφρότητα και πολύ συχνά η αλαζονεία με την οποία αντιμετωπίζεται η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα δεν είναι σημερινά φαινόμενα. Πλέον, όμως, δύσκολα γίνονται ανεκτά.
Δύσκολα γίνεται ανεκτό το γεγονός ότι αν και η χώρα μετρά επισήμως πάνω από 1,3 εκατ. ανέργους στον ιδιωτικό τομέα, ήτοι έναν στους τέσσερις, στον δημόσιο γίνεται μείζον ζήτημα η απόλυση επίορκων ή αποδεδειγμένα αργόμισθων.
Δύσκολα γίνεται ανεκτό το γεγονός ότι, αν και η φοροδιαφυγή αφορά ποσό ύψους τουλάχιστον 28-30 δισ. ετησίως, μισθωτοί και συνταξιούχοι επιβαρύνονται με το 72% του συνολικού φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων, καθώς δήλωσαν περισσότερα από 70 δισ. ευρώ, ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες μόλις 3,5 δισ. ευρώ.
Δύσκολα γίνεται ανεκτός, εν τέλει, όλος αυτός ο εμπαιγμός που συνοδεύει τη διαβόητη λίστα Λαγκάρντ, που κατέδειξε για ακόμη μία φορά πόσο βαρύ είναι το πέπλο της αδιαφάνειας στη χώρα μας.
Πρακτικές και φαινόμενα όπως αυτά δοκιμάζουν καθημερινά τις κοινωνικές ανοχές και μειώνουν το φιτίλι της λαϊκής οργής.
Εάν η παρούσα κυβέρνηση είναι ό,τι απέμεινε σε αυτόν τον τόπο ως υπόσχεση για την άρση του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει, οφείλει να ανασυνταχθεί άμεσα και να κάνει τις δεσμεύσεις της πράξη.
Τόσο έναντι των κοινοτικών εταίρων και δανειστών μας, όσο και έναντι της ελληνικής κοινωνίας.
Αν πράγματι είναι η ελπίδα που δίνει νόημα στις θυσίες, όπως φρόντισε να μας υπενθυμίσει προχθές το βράδυ από το Βουκουρέστι ο φίλτατος κ. Α. Σαμαράς, τότε η κυβέρνησή του οφείλει να τη δώσει.
Ελπίδα για μια αποτελεσματικότερη και διαφανέστερη δημόσια διοίκηση, ελπίδα για φορολογική ισονομία και ελπίδα για περιορισμό του κράτους και απελευθέρωση της οικονομίας από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του.
Ελπίδα, εν τέλει, για ανάπτυξη.
Διότι χωρίς ελπίδα, όπως ο ίδιος καλά γνωρίζει, έρχονται η κοινωνική αναταραχή, ο πολιτικός εξτρεμισμός και το χάος…
Ν.Γ.Δρόσος
