Πριν από ακριβώς έναν χρόνο, οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας, με επικεφαλής τη Γερμανία, ωθούσαν την Ελλάδα σε ένα εξευτελιστικό «κούρεμα» έναντι του ιδιωτικού τομέα, και μάλιστα με συγκριτικά μικρό όφελος για την ίδια, το οποίο δεν υπερέβη τα 20-30 δισ. ευρώ.Ταυτόχρονα, διέλυαν την κεφαλαιακή επάρκεια τόσο του τραπεζικού όσο και του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας.
Σήμερα,η Ελλάδα δεσμεύεται σε νέες περικοπές άνω των 18 δισ. ευρώ ωστόσο, η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους συνεχίζει -δικαίως- να αμφισβητείται από το ΔΝΤ...
Την πλέον σαφή και συνάμα άκομψη επιβεβαίωση της ομηρίας υπό την οποία βρίσκεται η χώρα μας συνιστούν οι ... δηλώσεις του Γερμανού υπουργού οικονομικών Β. Σόιμπλε, μία ημέρα μετά την ψήφιση του πλέον σκληρού πακέτου μέτρων στη μεταπολεμική ιστορία του τόπου, ότι δεν αναμένει τη λήψη αποφάσεων κατά το Eurogroup της Δευτέρας σχετικά με το ελληνικό ζήτημα.
Μολονότι το πρωί της Δευτέρας αναμένεται, κατά πάσα βεβαιότητα, να έχει ψηφιστεί και ο προϋπολογισμός του 2013, ολοκληρώνοντας έτσι και τυπικά τη συντριπτική πλειονότητα των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας έναντι των κοινοτικών εταίρων και δανειστών της, και ενώ τόσο η ελληνική αγορά όσο και το ίδιο το κράτος βρίσκονται σε καθεστώς χρηματοδοτικής ασφυξίας, οι ίδιοι συνεχίζουν να επιδίδονται σε τακτικισμούς.
Τακτικισμούς οι οποίοι σημειώνονται με την πάγια επίκληση της τήρησης στάσης αναμονής έως την έκδοση της έκθεσης της τρόικας και έχουν ως κύριο στόχο την αποφυγή εκπλήρωσης των δικών τους δεσμεύσεων, έως ότου αποσαφηνιστούν οι εξελίξεις τόσο στην εγχώρια πολιτική σκηνή τους όσο και στην ελληνική.
Με την τακτική τους αυτή, ωστόσο, πέραν του ότι συμβάλλουν ενεργά στην περαιτέρω βύθιση της χώρας στην ύφεση και στην ανέχεια, εντείνοντας και τον κίνδυνο πιστωτικού «ατυχήματος», κυριότερα αποδυναμώνουν τις όποιες ελπίδες τρέφει η ελληνική κοινωνία για συντεταγμένη έξοδο από την κρίση.
Εξαντλούν, με άλλα λόγια, τα αποθέματα ανοχής μιας κοινωνίας η οποία υπό τις παρούσες συνθήκες, μετά από πέντε συνεχή έτη ύφεσης και κατακόρυφης αύξησης της ανεργίας, θα μπορούσε να οδηγηθεί στα, ήδη ενισχυμένα, άκρα του πολιτικού φάσματος, πυροδοτώντας αντίστοιχα ακραίες εξελίξεις σχετικά με την παραμονή της χώρας στο ευρώ και συνεπακόλουθα για τη συνοχή της ίδιας της ευρωζώνης.
Πριν από ακριβώς έναν χρόνο, οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας, με επικεφαλής τη Γερμανία, ωθούσαν την Ελλάδα, με κύριο επιχείρημα τις εκθέσεις του ΔΝΤ περί της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, σε ένα εξευτελιστικό «κούρεμα» έναντι του ιδιωτικού τομέα, και μάλιστα με συγκριτικά μικρό όφελος για την ίδια, το οποίο δεν υπερέβη τα 20-30 δισ. ευρώ.
Ταυτόχρονα, όμως, διέλυαν την κεφαλαιακή επάρκεια τόσο του τραπεζικού όσο και του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας και άλλαζαν την «ταυτότητα» του χρέους της από ιδιωτικό σε κρατικό.
Σήμερα, μετά από προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής άνω των 42 δισ. ευρώ, η Ελλάδα δεσμεύεται σε νέες περικοπές άνω των 18 δισ. ευρώ και υιοθετεί πακέτο δραστικών μέτρων, τα οποία κυριολεκτικά αλλάζουν τον εργασιακό και τον επιχειρηματικό χάρτη της, ανατρέποντας δεδομένα δεκαετιών.
Η βιωσιμότητα, ωστόσο, του ελληνικού χρέους συνεχίζει να αμφισβητείται από το ΔΝΤ, και δικαίως, δεδομένης της σφοδρότητας με την οποία μειώνεται η δυνατότητα παραγωγής πλούτου στη χώρα και των επιπτώσεων που η εξέλιξη αυτή έχει στην ικανότητά της να εξυπηρετήσει ομαλά τις υποχρεώσεις της.
Με άλλα λόγια, επιβεβαιώνοντας το ανώφελο του «κουρέματος» στο οποίο υποβλήθηκε ο ιδιωτικός τομέας και καθιστώντας επιτακτικό το «κούρεμα» και του δημόσιου, κάτι για το οποίο ωστόσο εμφανίζονται κάθετα αντίθετοι οι κοινοτικοί μας εταίροι, σε αντίθεση με το ΔΝΤ, προκρίνοντας άλλες μεθόδους ελάφρυνσης του δανειακού βάρους, σε σχέση με το επιτοκιακό του κόστος και τους χρόνους αποπληρωμής του.
Όπως αντίθετοι εμφανίζονται και στη συνολική αποδέσμευση των δανειακών πόρων τους οποίους έχουν δεσμευτεί ότι θα καταβάλουν, συμπεριλαμβανομένων της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ αλλά και της μηδέποτε εισπραχθείσης δόσης του Σεπτεμβρίου ύψους 5 δισ. ευρώ, όπως και εκείνης του προσεχούς Δεκεμβρίου, ύψους 8,3 δισ. ευρώ.
Αν όμως είναι έτσι τα πράγματα, και οι εταίροι αρνούνται να παράσχουν την αρωγή τους ώστε να ανακοπεί η κατρακύλα της χώρας, γιατί θα έπρεπε εμείς να είμαστε πάντοτε το «καλό παιδί»;
Ας μην ξεχνούν ότι όπως οι κυβερνήσεις ανεβαίνουν έτσι και πέφτουν./Ν.Γ.Δροσος…
