Δεν είναι καθόλου βέβαιο αν και κατά πόσο το ΔΝΤ βρίσκεται σε «μετωπική σύγκρουση» με το Βερολίνο! Το βέβαιο είναι πως το Βερολίνο έχει ένα σχέδιο για την Ευρώπη την ίδια στιγμή που η Ουάσιγκτον αφήνει να εννοηθεί πως έχει ένα σχέδιο για την παγκόσμια οικονομία...
Εξίσου βέβαιο είναι πως τα δύο αυτά σχέδια (το πρώτο σαφώς διατυπωμένο, το δεύτερο συγκεχυμένο) αναγκαστικά θα... συγχωνευτούν σε ένα. Ο ιστορικός συμβιβασμός μεταξύ των δυο πλευρών του Ατλαντικού θα επέλθει. Αβέβαιο είναι το πότε και αν μέχρι τότε η Ελλάδα θα παραμείνει όρθια.
Μέχρι σήμερα η Ελλάδα στέκεται. Με απίστευτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, επιδεικνύει αντοχές αξιοζήλευτες. Η κοινωνική έκρηξη (ακόμα και εμφύλιος πόλεμος...), που αρκετοί προεξοφλούσαν, έχει αποτραπεί, ενώ το πολιτικό σύστημα ανθίσταται παρά τις απώλειες των αστικών κομμάτων που κυβερνούν στη μεταπολίτευση. Είναι όμως εμφανές πως τα περιθώρια αντοχών έχουν στενέψει. Η κατάσταση είναι οριακή κι ένα τυχαίο γεγονός είναι σε θέση να προκαλέσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Οι πολίτες επέδειξαν ανοχή σε μια πολιτική προσανατολισμένη να αποφύγει την καταλυτική εμπλοκή της χώρας στο «μεγάλο παιχνίδι». Ανέχθηκαν μια πολιτική μετριοπάθειας που να εξασφαλίσει την παρουσία της χώρας στις εξελίξεις, όχι να τις καθορίσει. Για αυτό και στις πρόσφατες εκλογές δεν πλειοψήφησε η πρόταση των «αντιμνημονιακών» κομμάτων περί κατάργησης του μνημονίου και διαπραγμάτευσης με τους δανειστές από μηδενική βάση.
Η άρνηση των πολιτών να αναλάβουν την ευθύνη και το ρίσκο μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της χώρας έδωσε τη δυνατότητα μιας νέας ευκαιρίας για υπέρβαση της κρίσης με βάση τη λογική και τα σχέδια των δανειστών.
Μετά από τέσσερις μήνες διαπραγματεύσεων για την επιβολή τελικά νέων μέτρων λιτότητας και βαθύτερης ύφεσης, κινδυνεύει να αποδειχθεί πως τέτοια ευκαιρία για τη χώρα δεν υπήρχε. Και πως το μόνο που ίσως υπήρξε ήταν η προσφορά χρόνου στα μεγάλα κράτη να διαπραγματευθούν μεταξύ τους τη μεγάλη λύση.
Μέχρι σήμερα ήταν οι ΗΠΑ που ζητούσαν το χρόνο για να ολοκληρώσουν τη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου – κάτι που έτυχε της κατανόησης των Ευρωπαίων. Από δω και μετά είναι η Γερμανία που ζητά το χρόνο για να ολοκληρώσει τη δική της διαδικασία εκλογής νέου καγκελαρίου – κάτι που φαίνεται να τυγχάνει της κατανόησης των Αμερικάνων.
Η πολιτική ηγεσία του τόπου και κατ' επέκταση οι Έλληνες πολίτες έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο κόστος της ανανέωσης αυτού του χρόνου και στο κόστος της μη ανανέωσής του. Σε κάθε περίπτωση όμως το κόστος (θα) είναι και μεγάλο και αναπόφευκτο...
Παναγιώτης Κ. Μαυρίδης
Εξίσου βέβαιο είναι πως τα δύο αυτά σχέδια (το πρώτο σαφώς διατυπωμένο, το δεύτερο συγκεχυμένο) αναγκαστικά θα... συγχωνευτούν σε ένα. Ο ιστορικός συμβιβασμός μεταξύ των δυο πλευρών του Ατλαντικού θα επέλθει. Αβέβαιο είναι το πότε και αν μέχρι τότε η Ελλάδα θα παραμείνει όρθια.
Μέχρι σήμερα η Ελλάδα στέκεται. Με απίστευτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, επιδεικνύει αντοχές αξιοζήλευτες. Η κοινωνική έκρηξη (ακόμα και εμφύλιος πόλεμος...), που αρκετοί προεξοφλούσαν, έχει αποτραπεί, ενώ το πολιτικό σύστημα ανθίσταται παρά τις απώλειες των αστικών κομμάτων που κυβερνούν στη μεταπολίτευση. Είναι όμως εμφανές πως τα περιθώρια αντοχών έχουν στενέψει. Η κατάσταση είναι οριακή κι ένα τυχαίο γεγονός είναι σε θέση να προκαλέσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Οι πολίτες επέδειξαν ανοχή σε μια πολιτική προσανατολισμένη να αποφύγει την καταλυτική εμπλοκή της χώρας στο «μεγάλο παιχνίδι». Ανέχθηκαν μια πολιτική μετριοπάθειας που να εξασφαλίσει την παρουσία της χώρας στις εξελίξεις, όχι να τις καθορίσει. Για αυτό και στις πρόσφατες εκλογές δεν πλειοψήφησε η πρόταση των «αντιμνημονιακών» κομμάτων περί κατάργησης του μνημονίου και διαπραγμάτευσης με τους δανειστές από μηδενική βάση.
Η άρνηση των πολιτών να αναλάβουν την ευθύνη και το ρίσκο μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της χώρας έδωσε τη δυνατότητα μιας νέας ευκαιρίας για υπέρβαση της κρίσης με βάση τη λογική και τα σχέδια των δανειστών.
Μετά από τέσσερις μήνες διαπραγματεύσεων για την επιβολή τελικά νέων μέτρων λιτότητας και βαθύτερης ύφεσης, κινδυνεύει να αποδειχθεί πως τέτοια ευκαιρία για τη χώρα δεν υπήρχε. Και πως το μόνο που ίσως υπήρξε ήταν η προσφορά χρόνου στα μεγάλα κράτη να διαπραγματευθούν μεταξύ τους τη μεγάλη λύση.
Μέχρι σήμερα ήταν οι ΗΠΑ που ζητούσαν το χρόνο για να ολοκληρώσουν τη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου – κάτι που έτυχε της κατανόησης των Ευρωπαίων. Από δω και μετά είναι η Γερμανία που ζητά το χρόνο για να ολοκληρώσει τη δική της διαδικασία εκλογής νέου καγκελαρίου – κάτι που φαίνεται να τυγχάνει της κατανόησης των Αμερικάνων.
Η πολιτική ηγεσία του τόπου και κατ' επέκταση οι Έλληνες πολίτες έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο κόστος της ανανέωσης αυτού του χρόνου και στο κόστος της μη ανανέωσής του. Σε κάθε περίπτωση όμως το κόστος (θα) είναι και μεγάλο και αναπόφευκτο...
Παναγιώτης Κ. Μαυρίδης
