Η εκδικητική (vindictive) στάση της γερμανικής συντηρητικής πλειοψηφίας απέναντι στην ανεπάρκεια της ελληνικής πολιτικής ελίτ και της δημόσιας διοίκησης αντανακλάται στη χώρα.
Όμως, μάλλον υποτιμάται από τους Έλληνες αντιμνημονιακούς πολιτικούς αρχηγούς, που προτάσσουν το μεγάλο κόστος πιθανής ελληνικής εξόδου από το ευρώ ως διαπραγματευτικό όπλο έναντι των δανειστών..
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, όπως αποκαλείται από τα τρία κόμματα που τη συνθέτουν, βγαίνει λαβωμένη από τη χθεσινή ψηφοφορία επί του νομοσχεδίου για τα διαρθρωτικά και δημοσιονομικά μέτρα.Όχι όμως μοιραία τραυματισμένη αν... ο προϋπολογισμός του 2013 υπερψηφιστεί την Κυριακή από τα τρία κόμματα που τη στηρίζουν, όπως αναμένεται.
Λαβωμένα επίσης, αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό, βγαίνουν και τα αντιμημονιακά κόμματα όπως ο Σύριζα, οι ΑΝΕΞ και το ΚΚΕ, που στα μάτια των περισσότερων πολιτών εμφανίστηκαν να συντάσσονται με τις επιδιώξεις των υπαλλήλων της Βουλής για διατήρηση του ειδικού καθεστώτος που απολαμβάνουν.
Παρακολουθώντας όμως ένα μεγάλο μέρος των χθεσινών ομιλιών του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά και των κ. Βενιζέλου, Κουβέλη και Τσίπρα στη Βουλή, καταλήξαμε σε ένα απλό συμπέρασμα:
Όλα θα ήταν πολύ απλούστερα και η σύγκλιση των απόψεων για την οικονομική πολιτική που θα έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα πολύ μεγαλύτερη αν οι αρχηγοί μπορούσαν να καταλήξουν σε συμφωνία για τη νέα Pax Germanica.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, Pax Germanica σημαίνει ειρήνη γερμανικού στιλ στα λατινικά.
Αν και ο αρχικός όρος παραπέμπει στον Ότο Μπίσμαρκ, τον ιδρυτή της γερμανικής αυτοκρατορίας το 1871 και αρχιτέκτονα του Realpolitik στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, το Pax Germanica εκλαμβάνεται διαφορετικά.
Ο όρος αναφέρεται στη νέα τάξη πραγμάτων υπό γερμανική ηγεσία.
Για κορυφαίους κοινοτικούς αξιωματούχους και πολλούς άλλους, η νέα Pax Germanica, όπως μερικοί εξ αυτών την αποκαλούν, έχει συγκεκριμένη μορφή.
Μετά από πολλές αμφιταλαντεύσεις, η Γερμανία έχει αποφασίσει να αναλάβει τα ηνία της οικονομίας της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το κάνει με τον τρόπο που η ίδια γνωρίζει.
Σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία και προτεσταντικό ήθος.
Σε αυτήν τη διαδικασία πολιτικής διαπραγμάτευσης, η Γερμανία, ως βασικός χρηματοδότης της ευρωζώνης και της Ε.Ε., «δίνει μισό και παίρνει πέντε», όπως έλεγε πρόσφατα κορυφαίος Ευρωπαίος επίτροπος σε Έλληνα γνωστό του.
Ο ίδιος εμφανιζόταν να συμφωνεί με την άποψη που έχουμε εκφράσει και εδώ, ότι δηλαδή η επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν έχει νόημα από την ελληνική πλευρά αν τα περισσότερα περιοριστικά μέτρα είναι εμπροσθοβαρή, δηλαδή λαμβάνονται τη διετία 2013-2014, και επιπλέον ζητούνται ακόμη περισσότερα μέτρα για την περίοδο 2015-2016 και παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας από τους Γερμανούς.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας και άλλων περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης θα ήταν πιο ομαλή αν τις τελικές αποφάσεις τις λάμβαναν οι Βρυξέλλες και όχι το Βερολίνο.
Όμως, οι αποφάσεις λαμβάνονται από τη συντηρητική κυβέρνηση της κ. Μέρκελ στο Βερολίνο και η τελευταία είναι πεπεισμένη ότι η ελληνική πλευρά θα εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα μόνο αν είναι κάτω από διαρκή πίεση.
Η στάση των ελληνικών κυβερνήσεων τα προηγούμενα δυόμισι χρόνια όπου η χώρα μπήκε στο μνημόνιο, τα στατιστικά στοιχεία και η εντύπωση που έχει αποκομίσει για την ελληνική δημόσια διοίκηση, ότι δηλαδή είναι διεφθαρμένη και ανίκανη, αλλά παρ' όλα αυτά κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν απολύεται, έχουν καθορίσει το στερεότυπο.
Υπό αυτήν την έννοια, η Ελλάδα είναι μια ειδική περίπτωση για τους Γερμανούς, που τη χρησιμοποιούν εν μέρει σαν πειραματόζωο για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιπες χώρες του Νότου.
Η εκδικητική (vindictive) στάση της γερμανικής συντηρητικής πλειοψηφίας απέναντι στην ανεπάρκεια της ελληνικής πολιτικής ελίτ και της δημόσιας διοίκησης αντανακλάται στη χώρα.
Όμως, μάλλον υποτιμάται από τους Έλληνες αντιμνημονιακούς πολιτικούς αρχηγούς, που προτάσσουν το μεγάλο κόστος πιθανής ελληνικής εξόδου από το ευρώ ως διαπραγματευτικό όπλο έναντι των δανειστών αν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν δίκιο.
Οι τελευταίοι, όπως και στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης, με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Γερμανοί θα πετάξουν την Ελλάδα εκτός ευρώ, παρά το υψηλό κόστος, αν δεν εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα.
Κι αυτό γιατί ο τρόπος που σκέφτονται και λειτουργούν, και ο οποίος οδήγησε σε δύο παγκοσμίους πολέμους, δεν έχει αλλάξει στη νέα Pαx Germanica.
Αν λοιπόν οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί μπορούσαν να καταλήξουν σε κάποιο κοινό συμπέρασμα για τη νέα Pax Germanica, θα μπορούσαν και ευκολότερα να συμφωνήσουν σε μια κοινή στάση απέναντι στους δανειστές.
Αναλαμβάνοντας, φυσικά, κι όλα τα ρίσκα, συμπεριλαμβανομένης της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Dr. Money
