Η αναγκαστική απόσυρση της ρύθμισης Στουρνάρα, με την οποία καταργούνταν τα προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής και εξισωνόταν το μισθολογικό τους καθεστώς με εκείνο των υπόλοιπων δημοσίων υπαλλήλων, κατέδειξε για ακόμη μία φορά τη γύμνια και την υποκρισία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού.
Γύμνια και υποκρισία εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, των Αν. Ελλήνων και του... ΚΚΕ, οι οποίοι με την επίκληση συνταγματικών κωλυμάτων κατόρθωσαν να προασπίσουν προνόμια και διακρίσεις που καταφανώς απολαμβάνουν οι υπάλληλοι της Βουλής έναντι των υπόλοιπων δημοσίων υπαλλήλων.
Γύμνια και υποκρισία εκ μέρους των ίδιων των υπαλλήλων στη Βουλή, τέκνων του πελατειακού συστήματος στην πλειονότητά τους, οι οποίοι επέλεξαν να κατέλθουν σε στάση εργασίας, συμμετέχοντας έτσι στην απεργιακή κινητοποίηση της ΑΔΕΔΥ, μόνον όταν πληροφορήθηκαν ότι απειλούνται και τα δικά τους προνόμια, και μάλιστα με κίνδυνο να τιναχτεί στον αέρα η κοινοβουλευτική διαδικασία και να μην ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν για τη σταθερότητα της χώρας.
Γύμνια και υποκρισία, τέλος, εκ μέρους του ίδιου του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, το οποίο, αν και ορθά προώθησε τη ρύθμιση, απαντώντας έτσι στο από πολλού χρόνου διατυπωμένο αίτημα της κοινωνίας, επέλεξε να την καταθέσει κυριολεκτικά την ύστατη ώρα, ως «νομοτεχνική βελτίωση» και όχι ως τροπολογία, παρακάμπτοντας μάλιστα το προφανές συνταγματικό ζήτημα που εγείρεται μέσω του άρθρου 65 περί του «αυτοδιοίκητου» της Βουλής.
Η ρύθμιση αυτή οφείλει να κατατεθεί εκ νέου και άμεσα.
Κατά τρόπο απόλυτο και κατηγορηματικό, ο οποίος να συνάδει με τη συνταγματική πρόβλεψη ότι «ο κανονισμός (σ.σ. της Βουλής) καθορίζει την οργάνωση των υπηρεσιών της Βουλής υπό την εποπτεία του προέδρου, καθώς και όλα όσα αφορούν το προσωπικό της».
Είναι αδιανόητο, υπό οποιοδήποτε πρίσμα, είτε αυτό αφορά το μέτρο στο οποίο όλοι οφείλουν να συνεισφέρουν για την ανάταση της χώρας, είτε στη θεμελιώδη αρχή της αναλογικότητας στη δημόσια διοίκηση, να διατηρούνται προνόμια μιας δράκας ανθρώπων, οι οποίοι μάλιστα, σε μεγάλο βαθμό, αν όχι στην πλειονότητά τους, βρέθηκαν στις θέσεις που κατέχουν σήμερα χάρις στο πελατειακό κράτος.
Είναι αδιανόητο να υποστηρίζει ο κ. Α. Σαμαράς ότι «από αυτά τα μέτρα κανείς δεν μπορεί να εξαιρείται» και την ίδια ώρα να εξαιρούνται οι υπάλληλοι της Βουλής.
Γιατί θα έπρεπε ο οποιοσδήποτε πολίτης να δεχθεί να υποβληθεί σε οποιουδήποτε είδους θυσίες, με επίκληση τη διάσωση της χώρας, εάν διαπιστώσει ότι τα «τέκνα» του πολιτικού και του πελατειακού συστήματος εξαιρούνται από τις θυσίες αυτές;
Τέλος, είναι αδιανόητο ένας εγνωσμένου κύρους τεχνοκράτης, όπως ο υπουργός Οικονομικών, Ι. Στουρνάρας, να διακυβεύει τόσα καταθέτοντας κατά τρόπο πλημμελή και πρόχειρο μια τόσο σημαντική ρύθμιση, με την οποία αίρονται διακρίσεις και αδικίες δεκαετιών.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η ρύθμιση αυτή οφείλει να κατατεθεί ξανά και μάλιστα άμεσα, ειδάλλως όλοι μας θα πιστέψουμε ότι υπάρχουν παιδιά ενός ανώτερου Θεού και ότι όλοι οι υπόλοιποι προέρχονται από έναν κατώτερο...
Ν.Γ.Δρόσος
