Την άνοιξη του 2012, μέσα σε 50 ημέρες, από τα τέλη Μαρτίου έως τις 10 Μαΐου, η Ελλάδα είχε λάβει από την τρόικα μια δόση μαμούθ, ύψους 75 δισ. ευρώ – από τα οποία τα 30 πήγαν στο PSI, τα 25 στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τα υπόλοιπα στην κάλυψη ελλειμμάτων και στο χρέος.
Κι όμως! Μόλις λάβαμε εκείνην την τεράστια δόση, το πολιτικό σύστημα κατάφερε να σύρει (πάλι!..) τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Ητοι:
(α) Να καθυστερήσει όλες τις μεταρρυθμίσεις που είχαν συμφωνηθεί (από τον τομέα της Δικαιοσύνης μέχρι την πάταξη της φοροδιαφυγής) και οι οποίες θα έπρεπε να είχαν γίνει με δική μας πρωτοβουλία - και άνευ τρόικας.
(β) Να αποκόψει τη χώρα από τη δανειοδότηση της τρόικας επί ένα 7μηνο, με συνέπεια να στερέψει η οικονομία και να αποδιαλυθεί το κράτος, με ΕΛ.ΑΣ. χωρίς βενζίνη, νοσοκομεία χωρίς γάζες και εφορίες χωρίς χαρτί.
(γ) Προκειμένου να αποκατασταθεί η δανειοδότηση, να επιβάλει στον ελληνικό λαό μέτρα συνολικού ύψους 19 δισ. ευρώ, καθαρού αποτελέσματος 13,5 δισ. ευρώ - αντί για μέτρα ύψους 11,5 δισ. ευρώ που θα ελαμβάνοντο κανονικά τον Ιούνιο.
(δ) Με αποτέλεσμα, τελικά, να πάρουμε με μεγάλη καθυστέρηση, μόλις τώρα τα 34,3 δισ. και έως τα τέλη Μαρτίου τα άλλα 18,1 δισ. ευρώ – εφόσον όλα πάνε καλά. Αυτά, για τα οποία υψώνονται τόσα δοξαστικά της σημερινής κυβέρνησης κι ακούγονται τόσοι διθύραμβοι ότι, αφού τα πήραμε, ε, έχει λήξει το θέμα, η Ελλάδα έχει γλιτώσει τη χρεοκοπία κι έχει, οριστικά και αμετάκλητα, διασωθεί μέσα στην Ευρωζώνη…
Γιατί αυτή η αναφορά στο παρελθόν; Γιατί η νωπή εμπειρία του τόπου διδάσκει ότι τα πράγματα δεν είναι απλά ούτε τόσο εύκολα. Ο ελληνικός λαός υφίσταται μεγάλη καθίζηση του επιπέδου υλικής ευημερίας του, μεγάλα τμήματά του βλέπουν το εισόδημά τους όχι μόνον να μειώνεται δραστικά αλλά κυριολεκτικά να καταστρέφεται, οι νέοι άνθρωποι αναζητούν μια καλύτερη τύχη σε ξένες αγορές. Με τέτοιες θυσίες (χωρίς δικαιοσύνη, αξιοκρατία, χωρίς να θιγεί η φοροδιαφυγή και το βρώμικο χρήμα...) έχει επιτευχθεί η μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει γίνει ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα.
Ομως, οι θυσίες δεν ενσωματώνονται σε ένα σχέδιο που να οδηγεί σε βιώσιμη ανάπτυξη. Αντιθέτως.
(α) Η ασκούμενη πολιτική «δεν βγαίνει». Το 2013, η ύφεση θα συνεχιστεί. Στο -6,5% φέτος θα προστεθεί ένα -4,5%, με αποτέλεσμα στην 5ετία η ύφεση να φτάσει το -25%. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) θα περιοριστεί στα 185 δισ. ευρώ, μετά από τις διαδοχικές κατ’ έτος μειώσεις θα είναι 48 δισ. ευρώ, μικρότερο από το αντίστοιχο το 2008. Οι κατεστραμμένες θέσεις εργασίας θα πληθύνουν, η μαζική ανεργία θα είναι αποπνικτική ακόμα κι αν δεν αυξηθεί πάνω από τα σημερινά επίπεδα του 25% επισήμως. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η μεσαία τάξη υφίσταται νέα συντριπτικά κτυπήματα (και) με τις νέες φορολογικές ρυθμίσεις. Η ζωή στην Ελλάδα θα γίνει πιο δύσκολη.
(β) Επιπλέον, αυτές οι θυσίες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να τιναχτούν στον αέρα. Από τον μεγάλο κίνδυνο που λέγεται πολιτικός κίνδυνος: Ενα πολιτικό σύστημα που βρίσκεται σε τόσο βαθιά αποσύνθεση ώστε δεν κατανοεί ότι έχουν αλλάξει οι εποχές, προχωρά όπως πριν, απολαμβάνει την εξουσία αγκαζέ με πελάτες, κομματάρχες και «χορηγούς». Με μια, κάποια, αφορμή, θα απειληθεί με κατάρρευση. Το στοίχημα είναι να μην αφεθεί να καταρρεύσει και η χώρα μαζί του.
Κωστας Καλλιτσης
Κι όμως! Μόλις λάβαμε εκείνην την τεράστια δόση, το πολιτικό σύστημα κατάφερε να σύρει (πάλι!..) τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Ητοι:
(α) Να καθυστερήσει όλες τις μεταρρυθμίσεις που είχαν συμφωνηθεί (από τον τομέα της Δικαιοσύνης μέχρι την πάταξη της φοροδιαφυγής) και οι οποίες θα έπρεπε να είχαν γίνει με δική μας πρωτοβουλία - και άνευ τρόικας.
(β) Να αποκόψει τη χώρα από τη δανειοδότηση της τρόικας επί ένα 7μηνο, με συνέπεια να στερέψει η οικονομία και να αποδιαλυθεί το κράτος, με ΕΛ.ΑΣ. χωρίς βενζίνη, νοσοκομεία χωρίς γάζες και εφορίες χωρίς χαρτί.
(γ) Προκειμένου να αποκατασταθεί η δανειοδότηση, να επιβάλει στον ελληνικό λαό μέτρα συνολικού ύψους 19 δισ. ευρώ, καθαρού αποτελέσματος 13,5 δισ. ευρώ - αντί για μέτρα ύψους 11,5 δισ. ευρώ που θα ελαμβάνοντο κανονικά τον Ιούνιο.
(δ) Με αποτέλεσμα, τελικά, να πάρουμε με μεγάλη καθυστέρηση, μόλις τώρα τα 34,3 δισ. και έως τα τέλη Μαρτίου τα άλλα 18,1 δισ. ευρώ – εφόσον όλα πάνε καλά. Αυτά, για τα οποία υψώνονται τόσα δοξαστικά της σημερινής κυβέρνησης κι ακούγονται τόσοι διθύραμβοι ότι, αφού τα πήραμε, ε, έχει λήξει το θέμα, η Ελλάδα έχει γλιτώσει τη χρεοκοπία κι έχει, οριστικά και αμετάκλητα, διασωθεί μέσα στην Ευρωζώνη…
Γιατί αυτή η αναφορά στο παρελθόν; Γιατί η νωπή εμπειρία του τόπου διδάσκει ότι τα πράγματα δεν είναι απλά ούτε τόσο εύκολα. Ο ελληνικός λαός υφίσταται μεγάλη καθίζηση του επιπέδου υλικής ευημερίας του, μεγάλα τμήματά του βλέπουν το εισόδημά τους όχι μόνον να μειώνεται δραστικά αλλά κυριολεκτικά να καταστρέφεται, οι νέοι άνθρωποι αναζητούν μια καλύτερη τύχη σε ξένες αγορές. Με τέτοιες θυσίες (χωρίς δικαιοσύνη, αξιοκρατία, χωρίς να θιγεί η φοροδιαφυγή και το βρώμικο χρήμα...) έχει επιτευχθεί η μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει γίνει ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα.
Ομως, οι θυσίες δεν ενσωματώνονται σε ένα σχέδιο που να οδηγεί σε βιώσιμη ανάπτυξη. Αντιθέτως.
(α) Η ασκούμενη πολιτική «δεν βγαίνει». Το 2013, η ύφεση θα συνεχιστεί. Στο -6,5% φέτος θα προστεθεί ένα -4,5%, με αποτέλεσμα στην 5ετία η ύφεση να φτάσει το -25%. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) θα περιοριστεί στα 185 δισ. ευρώ, μετά από τις διαδοχικές κατ’ έτος μειώσεις θα είναι 48 δισ. ευρώ, μικρότερο από το αντίστοιχο το 2008. Οι κατεστραμμένες θέσεις εργασίας θα πληθύνουν, η μαζική ανεργία θα είναι αποπνικτική ακόμα κι αν δεν αυξηθεί πάνω από τα σημερινά επίπεδα του 25% επισήμως. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η μεσαία τάξη υφίσταται νέα συντριπτικά κτυπήματα (και) με τις νέες φορολογικές ρυθμίσεις. Η ζωή στην Ελλάδα θα γίνει πιο δύσκολη.
(β) Επιπλέον, αυτές οι θυσίες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να τιναχτούν στον αέρα. Από τον μεγάλο κίνδυνο που λέγεται πολιτικός κίνδυνος: Ενα πολιτικό σύστημα που βρίσκεται σε τόσο βαθιά αποσύνθεση ώστε δεν κατανοεί ότι έχουν αλλάξει οι εποχές, προχωρά όπως πριν, απολαμβάνει την εξουσία αγκαζέ με πελάτες, κομματάρχες και «χορηγούς». Με μια, κάποια, αφορμή, θα απειληθεί με κατάρρευση. Το στοίχημα είναι να μην αφεθεί να καταρρεύσει και η χώρα μαζί του.
Κωστας Καλλιτσης
