Και στις δύο περιπτώσεις, μικρές, οργανωμένες και δυναμικές ομάδες αναπτύσσονται λόγω ενός αδύναμου κράτους και της χαλάρωσης του αξιακού κώδικα της κοινωνίας. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ομάδες προβάλλουν τις αξίες της δικής τους υποκουλτούρας ως.. ανώτερες αυτών της υπόλοιπης κοινωνίας και επιβάλλουν την αυθαιρεσία τους με κάθε τρόπο.
Οι ομοιότητες δεν τελειώνουν εδώ, ούτε με την ανοχή που δείχνει η κοινωνία στις μορφές πολιτικής βίας που επιστρατεύουν και οι δύο (ας μην έχουμε την αυταπάτη ότι γίνεται κάτι να σταματήσει τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής). Και ενώ τρέφονται από την αδυναμία του συνόλου και λειτουργούν σε βάρος του, προσποιούνται ότι πρεσβεύουν μια καλύτερη κοινωνία.
Η μεγαλύτερή τους συγγένεια, όμως, εκδηλώνεται με τις επιθέσεις -είτε σε προμελετημένο είτε σε τυχαίο θύμα- που στοχεύουν στην τρομοκράτηση και διάλυση των αντιπάλων τους. Για να πετύχουν πρέπει και τα δύο άκρα να παραχαράξουν την Ιστορία και να παραβλέψουν την πραγματικότητα. Οι χρυσαυγίτες πιστεύουν ότι οι επιθέσεις σε μετανάστες είναι κάποιο ιερό καθήκον, μια τελετή μέσω της οποίας αποδεικνύουν τον ανδρισμό τους και προστατεύουν τη μητέρα πατρίδα.
Αγνοούν ότι και τα ινδάλματά τους, οι Σπαρτιάτες, θεωρούσαν ικανό μόνο αυτόν που στην τελετή της Κρυπτείας δολοφονούσε ρωμαλέους και επικίνδυνους είλωτες και ότι ο φόνος του αδύναμου ήταν σημάδι δειλίας.
Οι κουκουλοφόροι της άκρας αριστεράς πιστεύουν ότι οι τραμπουκισμοί δικαιολογούνται από την επανάσταση εναντίον του κατεστημένου, ότι αυτοί οι ηρωικοί λίγοι μάχονται για το καλό των πολλών.
Αγνοούν ότι για πολλά χρόνια αυτοί ήταν οι ρυθμιστές ενός κατεστημένου στους προνομιακούς χώρους τους και ότι αυτή η «επανάσταση» απέτυχε.
΄Η το κράτος θα παροπλίσει τα άκρα ή τα άκρα θα το διαλύσουν.
Ν.Κωνστανταρας
