Κατά συνέπεια, δεν έχει καμία θέση στο ιδιωτικό αρχείο ενός υπουργού, ακόμη κι αν αυτός βρίσκεται ακόμη εν ενεργεία, ανεξαρτήτως του "εθιμικού δικαίου", που απ' ό,τι φαίνεται εφαρμόζεται στη χώρα μας.
Πέρα από τα ευτράπελα που σημειώθηκαν το βράδυ της Πέμπτης στη Βουλή, είχαμε και την πλήρη αποκάλυψη της ασυδοσίας που επικρατεί στο ελληνικό δημόσιο, μιας ασυδοσίας της οποίας ακόμη και ο υπογράφων, ψημένος από... τόσα χρόνια δημοσιογραφικής δουλειάς, δεν είχε υποψιαστεί το μέγεθος.
Προκειμένου να δικαιολογήσει το γεγονός ότι φεύγοντας από το υπουργείο Οικονομικών πήρε μαζί του και το περίφημο πλέον στικάκι (ως… άτυπη ψηφιακή φωτοτυπία), ο Ευάγγελος Βενιζέλος έσπευσε να αποκαλύψει ότι πέραν των άλλων διαθέτει ως πρώην υπουργός Άμυνας "ψηφιακή φωτοτυπία των αμυντικών σχεδίων της χώρας"!
Την επομένη, ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε παρέμβαση των αρμόδιων αρχών, κατηγορώντας τον κ. Βενιζέλο για παραβίαση του στρατιωτικού απορρήτου. Δεν ξέρουμε αν η υπόθεση θα έχει συνέχεια. Ωστόσο, η ουσία δεν είναι αν θα κατηγορηθεί ή όχι ο κ. Βενιζέλος, αλλά το απίστευτο όργιο που φαίνεται ότι συμβαίνει στις κορυφές της εκάστοτε κρατικής εξουσίας.
Διότι κάποιοι έσπευσαν να υπερασπιστούν τον κ. Βενιζέλο, σημειώνοντας ότι "συνηθίζεται" υπουργοί να κρατούν στο ιδιωτικό τους αρχείο(!) αντίγραφα απόρρητων κρατικών εγγράφων, όπως και ότι γενικώς οι τέως υπουργοί θεωρούνται αξιωματικά ως πρόσωπα μέγιστης εμπιστοσύνης.
Αφελώς εγώ θα μείνω "επί της διαδικασίας". Σκεφθείτε, για παράδειγμα, τι θα γινόταν αν κάθε πρώην πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών έπαιρνε στο σπίτι του κι ένα αντίγραφο από τους κώδικες ενεργοποίησης των… πυρηνικών όπλων της χώρας. (σ.σ.: οι κώδικες αυτοί συνοδεύουν τον εκάστοτε πρόεδρο παντού, σε ειδική βαλίτσα, την οποία φέρει ένστολος αξιωματικός, κι αλλάζουν σε σύντομα χρονικά διαστήματα).
Δεν υπάρχει βεβαίως καμία πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο, όσο κι αν κάθε πρώην πρόεδρος είναι υπεράνω υποψίας. Διότι σε κάθε ευνομούμενο κράτος υπάρχει πλήρης διάκριση ανάμεσα στο αν κάποιος έχει λόγω αξιώματος την ευχέρεια να χειρίζεται απόρρητα θέματα και έγγραφα κι αν δύναται εν συνεχεία να τα πάρει και σπίτι του.
Τα απόρρητα έγγραφα παρακολουθούνται συνεχώς, προκειμένου να υπάρχει γνώση των πρωτοτύπων, των αντιγράφων και της θέσης τους, ανά πάσα στιγμή. Κι επιστρέφονται για να καταστραφούν. Ακόμη κι όταν τα έχει στην κατοχή του υπουργός, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις απαγορεύεται η μεταφορά τους εκτός κρατικών εγκαταστάσεων.
Ως εκ τούτου, η ρήση του κ. Βενιζέλου ότι δεν θα μπορούσε να μην έχει "αντίγραφα" απόρρητων σχεδίων επειδή κάποτε έκανε επίσημα ταξίδια στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση ουδόλως συνεπάγεται ότι δικαιούται να κρατά αυτά τα αντίγραφα στο ιδιωτικό του αρχείο.
Έστω και μόνο για λόγους ασφαλείας. Διότι το ιδιωτικό αρχείο ενός πρώην υπουργού δύσκολα μπορεί να έχει τις συνθήκες φύλαξης που απαιτεί η αποθήκευση άκρως απόρρητων εγγράφων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σχέδιο άμυνας της Ελλάδας αποτελεί άκρως απόρρητο έγγραφο με την υψηλότερη δυνατή διαβάθμιση. Κατά συνέπεια, δεν έχει καμία θέση στο ιδιωτικό αρχείο ενός υπουργού, ακόμη κι αν αυτός βρίσκεται ακόμη εν ενεργεία, ανεξαρτήτως του "εθιμικού δικαίου", που απ' ό,τι φαίνεται εφαρμόζεται στη χώρα μας.
Για το ότι πράγματι εφαρμόζεται δεν έχω ιδιαίτερες αμφιβολίες. Οι χειρισμοί που έγιναν σε σχέση με τη λίστα Λαγκάρντ, η έλλειψη στοιχειώδους πρωτοκόλλησης, η πλειάδα προφορικών συζητήσεων και διά ζώσης χειρισμών, χωρίς πρακτικά, δίνει την εικόνα ενός Δημοσίου, μιας "εξουσίας" που λειτουργεί ακριβώς όπως θα περίμενε ο πολίτης.
"Στο γόνατο".
Υπάρχει βεβαίως αιτία για όλα αυτά: υπάρχει πρόθεση.
Πώς θα μπορούσε να διασφαλιστεί η πολιτική παρέμβαση του υπουργού, ή ακόμη και του συμβούλου; Πώς θα γίνονταν με ευχέρεια οι παρασκηνιακοί χειρισμοί αν τα πάντα καταγράφονταν, αν οι υπηρεσίες λειτουργούσαν αποκλειστικά και μόνο με βάση νόμους και διαδικασίες, χωρίς την εντολή ή την "ευλογία" του εκάστοτε υπουργού;
Και πώς θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά όταν οι πολιτικοί μας αντιμετωπίζουν το κράτος ως λάφυρο. Ένα κράτος που λειτουργεί επί δεκαετίες στη λογική του "μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε".
Το ερώτημα είναι αν αυτή η κατάσταση πρόκειται να αλλάξει.
Αν κρίνουμε όμως από την ελαφρότητα με την οποία αντιμετώπισαν το συγκεκριμένο ζήτημα όχι μόνο ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος, αλλά και συνολικά τα κόμματα που δεν είχαν πολιτικό συμφέρον να εγείρουν θέμα, η απάντηση είναι μάλλον αρνητική.
Γ.Παπανικολάου
