Μαθήματα πολιτικού αποπροσανατολισμού και παραποίησης της πραγματικότητας μπορεί να πάρει κανένας από τη διαχείριση της λεγομένης «λίστας Λαγκάρντ».
Όλη η Ελλάδα χόρευε την περασμένη εβδομάδα στους ρυθμούς που της είχαν επιβάλλει οι αναδειχθέντες πρωταγωνιστές της υπόθεσης:
Από τη μία πλευρά, ήταν φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να παραπέμψει τον Βενιζέλο ως κατηγορούμενο για ποινικό αδίκημα, με... απώτερο σκοπό να προκαλέσει πρόβλημα στη συνοχή της κυβερνητικής παράταξης και τελικώς την ανατροπή της κυβέρνησης. Όποιος αμφέβαλλε, δεν είχε παρά να ακούσει τη συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Στρατούλης σε ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας, την ημέρα που συζητείτο η υπόθεση στη Βουλή, ο οποίος χωρίς κανενός είδους προφύλαξη, ομολογούσε τις επιδιώξεις αυτές δημοσίως. Από την άλλη πλευρά, ο κ. Βενιζέλος κατήγγειλε σκευωρία σε βάρος του και ανήγαγε τον εαυτό του, όχι το κόμμα του, σε σταθεροποιητικό παράγοντα.
Ο πρωθυπουργός, ορθώς, κράτησε τις ισορροπίες για να μην βλάψει τη συνοχή της κυβερνητικής συμμαχίας και υποστήριξε την παραπομπή μόνο του κ. Παπακωνσταντίνου, για τον οποίο υπήρχαν αποχρώσες ενδείξεις ενοχής. Ο Κουβέλης, ορθώς και αυτός, μίλησε περί αναμφισβήτητων πολιτικών ευθυνών, οι οποίες προφανώς βαρύνουν τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, κατά τη διαχείριση της λίστας Λαγκάρντ, αλλά προσέθεσε ότι αυτό είναι αντικείμενο εξεταστικής και όχι προανακριτικής επιτροπής. Ο κ. Καμμένος συνεργάστηκε με τη Χρυσή Αυγή και έβγαλε το άχτι του, ζητώντας να παραπεμφθούν οι πάντες, σχετικοί και άσχετοι. Διερωτώμαι πως τη γλύτωσε ο Πικραμμένος... Τέλος, το ΚΚΕ εστράφη ως συνήθως κατά του καπιταλιστικού συστήματος γενικώς.
Όπως θα διαπιστώσατε, για τους φοροφυγάδες, αδέρφια, δεν είπε κανένας τίποτα. Γι΄ αυτούς δεν ζητήσαμε (διά του κ. Παπακωνσταντίνου, η αλήθεια να λέγεται) τη λίστα από τους Γάλλους και γι’ αυτό οι Γάλλοι δεν μας την έδωσαν (δια της κυρίας Λαγκάρντ); Τελικά, υπάρχουν φοροφυγάδες στη λίστα Λαγκάρντ;
Η μόνη αρμόδια υπηρεσία να μας το πει αυτό είναι το ΣΔΟΕ, το οποίο διαθέτει και τις φορολογικές δηλώσεις των καταθετών και μπορεί να τις συγκρίνει με το ύψος των καταθέσεων του καθενός και να βρει εάν υπάρχει και σε πιο βαθμό φοροδιαφυγή και εκ μέρους ποίων. Λογικά, βέβαια, πρέπει να υπάρχει φοροδιαφυγή, αλλά αυτό αποτελεί μία υπόθεση μόνο. Κάποιος που να το βεβαιώνει αρμοδίως, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει και ας έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τον καιρό που ο Βενιζέλος απέστειλε το περιβόητο «στικάκι» στο Μέγαρο Μαξίμου και από εκεί στο ΣΔΟΕ. Αποτέλεσμα; Να ψαρεύουν σε θολά νερά οι κάθε είδους λαϊκιστές, να μιλάνε περί της Μαργαρίτας Παπανδρέου, περί του Νικολάου Παπανδρέου, περί των πεθερικών του Βενιζέλου, περί 600 μεγαλοκαταθετών που σβήστηκαν, κλπ. Το πεδίο ελεύθερο. Χάσαμε τον στόχο, αυτή είναι η πρώτη άβολη αλήθεια.
Επιπλέον, αν η φοροδιαφυγή είναι εκείνο το οποίο πραγματικά θέλουμε να καταπολεμήσουμε και τη φοροδιαφυγή συγκάλυψε, όπως καταγγέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, η τακτική που ακολούθησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τότε η αλήθεια είναι ότι η λίστα Λαγκάρντ αναφέρεται και αφορά σ’ ένα μικρό μόνο μέρος της φοροδιαφυγής. Οι συνολικές καταθέσεις ανέρχονται σε ενάμιση δισεκατομμύριο δολάρια, σε λογαριασμούς που υπήρχαν μέχρι το 2007 και ανήκουν σε 2.062 πρόσωπα. Από την άλλη πλευρά, η παραοικονομία στην Ελλάδα υπολογίζεται στο 35% περίπου του ΑΕΠ, δηλαδή σε 60 έως 70 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία αν έμπαιναν στη «λευκή» οικονομία θα απέδιδαν φόρους τουλάχιστον 20 δις. Την ίδια στιγμή, και ανεξάρτητα με ό,τι έγινε και ό,τι γίνεται με την έρευνα της λίστας Λαγκάρντ, βρίσκεται σε εξέλιξη και μία μεθοδική έρευνα για 54.000 καταθέτες που έβγαλαν στο εξωτερικό συνολικά κεφάλαια ύψους 22 δις, την περίοδο της κρίσης. Στους μισούς από αυτούς έχουν ζητηθεί εξηγήσεις γιατί διαπιστώθηκε από το ΣΔΟΕ αναντιστοιχία εισοδημάτων και καταθέσεων.
Υπερτονίστηκε λοιπόν η λίστα Λαγκάρντ χωρίς μάλιστα να έχει διευκρινιστεί το ύψος της φοροδιαφυγής που εμπεριέχει και υποτονίστηκε ή και παρασιωπήθηκε η μεγάλη υπόθεση που αφορά 10πλάσιο και πλέον ποσό από πολλαπλάσιους συμπολίτες. Αυτή είναι η κλασική μέθοδος στρέβλωσης της πραγματικότητας και παραποίησης της αλήθειας.
Δεν θέλω να υπερασπιστώ κανέναν. Αλλά η τρίτη αλήθεια είναι ότι η λίστα αυτή μπόρεσε να συνταχθεί και οι υποθέσεις αυτές να ερευνηθούν χάρη στην άρση του τραπεζικού απορρήτου, την οποία ψήφισε η Βουλή με εισήγηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και την καταψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι μία ακόμη άβολη αλήθεια. Δεν μπορεί να την καταπιεί κανένας.
Τρία συμπεράσματα λοιπόν: πρώτον, η λίστα Λαγκάρντ χρησιμοποιείται στο δημόσιο διάλογο ως άλλοθι για να αποκρύψουμε την εκτεταμένη και μαζική φοροδιαφυγή της ελληνικής κοινωνίας. Δεύτερον, ακόμη και στη συζήτηση για την υπόθεση της λίστας στη Βουλή, το μεγάλο ερώτημα, δηλαδή το αν και πόσο φοροδιέφυγαν οι κατονομαζόμενοι στη Λίστα Λαγκάρντ, μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Και τρίτον, ανεξάρτητα από τις ευθύνες του κ. Παπακωνσταντίνου και τους θεατρινισμούς του κ. Βενιζέλου, η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πράγματι εξόπλισε την ελληνική πολιτεία με κάποια εργαλεία για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Εργαλεία που μόλις σήμερα αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε, με μεγάλη καθυστέρηση.
Ν.Μαλεβίτης
Όλη η Ελλάδα χόρευε την περασμένη εβδομάδα στους ρυθμούς που της είχαν επιβάλλει οι αναδειχθέντες πρωταγωνιστές της υπόθεσης:
Από τη μία πλευρά, ήταν φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να παραπέμψει τον Βενιζέλο ως κατηγορούμενο για ποινικό αδίκημα, με... απώτερο σκοπό να προκαλέσει πρόβλημα στη συνοχή της κυβερνητικής παράταξης και τελικώς την ανατροπή της κυβέρνησης. Όποιος αμφέβαλλε, δεν είχε παρά να ακούσει τη συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Στρατούλης σε ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας, την ημέρα που συζητείτο η υπόθεση στη Βουλή, ο οποίος χωρίς κανενός είδους προφύλαξη, ομολογούσε τις επιδιώξεις αυτές δημοσίως. Από την άλλη πλευρά, ο κ. Βενιζέλος κατήγγειλε σκευωρία σε βάρος του και ανήγαγε τον εαυτό του, όχι το κόμμα του, σε σταθεροποιητικό παράγοντα.
Ο πρωθυπουργός, ορθώς, κράτησε τις ισορροπίες για να μην βλάψει τη συνοχή της κυβερνητικής συμμαχίας και υποστήριξε την παραπομπή μόνο του κ. Παπακωνσταντίνου, για τον οποίο υπήρχαν αποχρώσες ενδείξεις ενοχής. Ο Κουβέλης, ορθώς και αυτός, μίλησε περί αναμφισβήτητων πολιτικών ευθυνών, οι οποίες προφανώς βαρύνουν τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, κατά τη διαχείριση της λίστας Λαγκάρντ, αλλά προσέθεσε ότι αυτό είναι αντικείμενο εξεταστικής και όχι προανακριτικής επιτροπής. Ο κ. Καμμένος συνεργάστηκε με τη Χρυσή Αυγή και έβγαλε το άχτι του, ζητώντας να παραπεμφθούν οι πάντες, σχετικοί και άσχετοι. Διερωτώμαι πως τη γλύτωσε ο Πικραμμένος... Τέλος, το ΚΚΕ εστράφη ως συνήθως κατά του καπιταλιστικού συστήματος γενικώς.
Όπως θα διαπιστώσατε, για τους φοροφυγάδες, αδέρφια, δεν είπε κανένας τίποτα. Γι΄ αυτούς δεν ζητήσαμε (διά του κ. Παπακωνσταντίνου, η αλήθεια να λέγεται) τη λίστα από τους Γάλλους και γι’ αυτό οι Γάλλοι δεν μας την έδωσαν (δια της κυρίας Λαγκάρντ); Τελικά, υπάρχουν φοροφυγάδες στη λίστα Λαγκάρντ;
Η μόνη αρμόδια υπηρεσία να μας το πει αυτό είναι το ΣΔΟΕ, το οποίο διαθέτει και τις φορολογικές δηλώσεις των καταθετών και μπορεί να τις συγκρίνει με το ύψος των καταθέσεων του καθενός και να βρει εάν υπάρχει και σε πιο βαθμό φοροδιαφυγή και εκ μέρους ποίων. Λογικά, βέβαια, πρέπει να υπάρχει φοροδιαφυγή, αλλά αυτό αποτελεί μία υπόθεση μόνο. Κάποιος που να το βεβαιώνει αρμοδίως, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει και ας έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τον καιρό που ο Βενιζέλος απέστειλε το περιβόητο «στικάκι» στο Μέγαρο Μαξίμου και από εκεί στο ΣΔΟΕ. Αποτέλεσμα; Να ψαρεύουν σε θολά νερά οι κάθε είδους λαϊκιστές, να μιλάνε περί της Μαργαρίτας Παπανδρέου, περί του Νικολάου Παπανδρέου, περί των πεθερικών του Βενιζέλου, περί 600 μεγαλοκαταθετών που σβήστηκαν, κλπ. Το πεδίο ελεύθερο. Χάσαμε τον στόχο, αυτή είναι η πρώτη άβολη αλήθεια.
Επιπλέον, αν η φοροδιαφυγή είναι εκείνο το οποίο πραγματικά θέλουμε να καταπολεμήσουμε και τη φοροδιαφυγή συγκάλυψε, όπως καταγγέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, η τακτική που ακολούθησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τότε η αλήθεια είναι ότι η λίστα Λαγκάρντ αναφέρεται και αφορά σ’ ένα μικρό μόνο μέρος της φοροδιαφυγής. Οι συνολικές καταθέσεις ανέρχονται σε ενάμιση δισεκατομμύριο δολάρια, σε λογαριασμούς που υπήρχαν μέχρι το 2007 και ανήκουν σε 2.062 πρόσωπα. Από την άλλη πλευρά, η παραοικονομία στην Ελλάδα υπολογίζεται στο 35% περίπου του ΑΕΠ, δηλαδή σε 60 έως 70 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία αν έμπαιναν στη «λευκή» οικονομία θα απέδιδαν φόρους τουλάχιστον 20 δις. Την ίδια στιγμή, και ανεξάρτητα με ό,τι έγινε και ό,τι γίνεται με την έρευνα της λίστας Λαγκάρντ, βρίσκεται σε εξέλιξη και μία μεθοδική έρευνα για 54.000 καταθέτες που έβγαλαν στο εξωτερικό συνολικά κεφάλαια ύψους 22 δις, την περίοδο της κρίσης. Στους μισούς από αυτούς έχουν ζητηθεί εξηγήσεις γιατί διαπιστώθηκε από το ΣΔΟΕ αναντιστοιχία εισοδημάτων και καταθέσεων.
Υπερτονίστηκε λοιπόν η λίστα Λαγκάρντ χωρίς μάλιστα να έχει διευκρινιστεί το ύψος της φοροδιαφυγής που εμπεριέχει και υποτονίστηκε ή και παρασιωπήθηκε η μεγάλη υπόθεση που αφορά 10πλάσιο και πλέον ποσό από πολλαπλάσιους συμπολίτες. Αυτή είναι η κλασική μέθοδος στρέβλωσης της πραγματικότητας και παραποίησης της αλήθειας.
Δεν θέλω να υπερασπιστώ κανέναν. Αλλά η τρίτη αλήθεια είναι ότι η λίστα αυτή μπόρεσε να συνταχθεί και οι υποθέσεις αυτές να ερευνηθούν χάρη στην άρση του τραπεζικού απορρήτου, την οποία ψήφισε η Βουλή με εισήγηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και την καταψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι μία ακόμη άβολη αλήθεια. Δεν μπορεί να την καταπιεί κανένας.
Τρία συμπεράσματα λοιπόν: πρώτον, η λίστα Λαγκάρντ χρησιμοποιείται στο δημόσιο διάλογο ως άλλοθι για να αποκρύψουμε την εκτεταμένη και μαζική φοροδιαφυγή της ελληνικής κοινωνίας. Δεύτερον, ακόμη και στη συζήτηση για την υπόθεση της λίστας στη Βουλή, το μεγάλο ερώτημα, δηλαδή το αν και πόσο φοροδιέφυγαν οι κατονομαζόμενοι στη Λίστα Λαγκάρντ, μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Και τρίτον, ανεξάρτητα από τις ευθύνες του κ. Παπακωνσταντίνου και τους θεατρινισμούς του κ. Βενιζέλου, η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πράγματι εξόπλισε την ελληνική πολιτεία με κάποια εργαλεία για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Εργαλεία που μόλις σήμερα αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε, με μεγάλη καθυστέρηση.
Ν.Μαλεβίτης
