Δυσκολεύοµαι να πιστέψω ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος στην Ελλάδα που να πιστεύει ότι ήταν ορθός ο τρόπος µε τον οποίο χειρίστηκαν όλοι οι ενδιαφερόµενοι την υπόθεση της λεγόµενης «λίστας Λαγκάρντ». Εάν ήταν ερασιτεχνικός, θα είχαν µια δικαιολογία.
Αλλά εδώ µιλάµε για τον απόλυτο σχεδιασµό..
Του κ.Μ.Ιγνατίου
Ολες οι πλευρές ξόδεψαν χρόνο και χρήµα για να στρέψουν τα φώτα της δηµοσιότητας (και των εισαγγελέων) στους... αντιπάλους τους:
Οι κυβερνητικοί εταίροι, για να καταδικάσουν τον κ. Παπακωνσταντίνου πριν αποφανθεί η Δικαιοσύνη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να συµπεριλάβει και τον κ. Βενιζέλο στο κάδρο, αγνοώντας επιδεικτικά ότι η χώρα είχε ΚΑΙ πρωθυπουργό. Και δηµιουργεί πολλά ερωτηµατικά η στάση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης έναντι του κ. Παπανδρέου, µε τον οποίο φηµολογείται ότι υπάρχει «δίαυλος επικοινωνίας».
Και ο κ. Παπακωνσταντίνου να προσπαθεί να αποδείξει από την Ολλανδία ότι τη «δουλειά» την έκαναν άλλοι - προφανώς πρώην σύντροφοί του διέγραψαν τα ονόµατα των συγγενών του, µε στόχο τον ίδιο. Είναι µία κατηγορία (ή ισχυρισµός, αν θέλετε), που πρέπει να ερευνηθεί, διότι δεν τον θεωρώ τόσο, µα τόσο βλάκα να «µαγειρέψει» τη λίστα που του έστειλε η Κριστίν Λαγκάρντ, γνωρίζοντας ότι στη µνηµονιακή Ελλάδα δεν παραµένει τίποτα µυστικό.
Οι έρευνες πρέπει να συµπεριλάβουν και όλους τους συνεργάτες του κ. Παπακωνσταντίνου, του κ. Βενιζέλου και βεβαίως του κ. Παπανδρέου, που είχε ενηµερωθεί µε το νι και µε το σίγµα για την υπόθεση. Και ο λόγος που ο τότε υπουργός ενηµέρωσε τον πρώην πρωθυπουργό οφείλεται στην απαίτηση όσων ξένων ασχολούνται µε το Μνηµόνιο, να εγκρίνει τα πάντα ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Την ευθύνη είχε ο κ. Παπανδρέου, όπως από τον περασµένο Ιούνιο έχει ο κ. Σαµαράς. Για ό,τι συµβαίνει στην Ελλάδα...
Αδυνατώ να πιστέψω, λοιπόν, ότι για αυτήν τη σοβαρότατη υπόθεση, που γνώριζαν στα ανώτατα δώµατα του ΔΝΤ και των Βρυξελλών, ο κ. Παπακωνσταντίνου έδρασε τόσο προβληµατικά και µάλιστα χωρίς να λάβει τη συγκατάθεση του κ. Παπανδρέου.
Αλλά εδώ µιλάµε για τον απόλυτο σχεδιασµό..
Του κ.Μ.Ιγνατίου
Ολες οι πλευρές ξόδεψαν χρόνο και χρήµα για να στρέψουν τα φώτα της δηµοσιότητας (και των εισαγγελέων) στους... αντιπάλους τους:
Οι κυβερνητικοί εταίροι, για να καταδικάσουν τον κ. Παπακωνσταντίνου πριν αποφανθεί η Δικαιοσύνη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να συµπεριλάβει και τον κ. Βενιζέλο στο κάδρο, αγνοώντας επιδεικτικά ότι η χώρα είχε ΚΑΙ πρωθυπουργό. Και δηµιουργεί πολλά ερωτηµατικά η στάση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης έναντι του κ. Παπανδρέου, µε τον οποίο φηµολογείται ότι υπάρχει «δίαυλος επικοινωνίας».
Και ο κ. Παπακωνσταντίνου να προσπαθεί να αποδείξει από την Ολλανδία ότι τη «δουλειά» την έκαναν άλλοι - προφανώς πρώην σύντροφοί του διέγραψαν τα ονόµατα των συγγενών του, µε στόχο τον ίδιο. Είναι µία κατηγορία (ή ισχυρισµός, αν θέλετε), που πρέπει να ερευνηθεί, διότι δεν τον θεωρώ τόσο, µα τόσο βλάκα να «µαγειρέψει» τη λίστα που του έστειλε η Κριστίν Λαγκάρντ, γνωρίζοντας ότι στη µνηµονιακή Ελλάδα δεν παραµένει τίποτα µυστικό.
Οι έρευνες πρέπει να συµπεριλάβουν και όλους τους συνεργάτες του κ. Παπακωνσταντίνου, του κ. Βενιζέλου και βεβαίως του κ. Παπανδρέου, που είχε ενηµερωθεί µε το νι και µε το σίγµα για την υπόθεση. Και ο λόγος που ο τότε υπουργός ενηµέρωσε τον πρώην πρωθυπουργό οφείλεται στην απαίτηση όσων ξένων ασχολούνται µε το Μνηµόνιο, να εγκρίνει τα πάντα ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Την ευθύνη είχε ο κ. Παπανδρέου, όπως από τον περασµένο Ιούνιο έχει ο κ. Σαµαράς. Για ό,τι συµβαίνει στην Ελλάδα...
Αδυνατώ να πιστέψω, λοιπόν, ότι για αυτήν τη σοβαρότατη υπόθεση, που γνώριζαν στα ανώτατα δώµατα του ΔΝΤ και των Βρυξελλών, ο κ. Παπακωνσταντίνου έδρασε τόσο προβληµατικά και µάλιστα χωρίς να λάβει τη συγκατάθεση του κ. Παπανδρέου.
