Αλήθεια αν στη ληστεία στην Κοζάνη ή στην βόμβα στο Mall είχε στραβώσει κάτι και είχαμε θύματα, θα υπήρχε η ίδια ευαισθησία και θα υπήρχε η ίδια θέρμη για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων..;
Όλες τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες του παραλογισμού που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Ένας παραλογισμός που όταν γίνεται αχταρμάς με την αγανάκτηση για τα σκληρά μέτρα παράγει ένα... κοκτέιλ παραφροσύνης.
Την περασμένη εβδομάδα στην Κοζάνη η Αστυνομία κάνοντας σχεδόν άριστα την δουλειά της συνέλαβε τους τέσσερις ληστές με τα Καλάσνικοφ που λήστεψαν την τράπεζα και τα ΕΛΤΑ. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων οι λεβάντες αυτοί ήταν τρομοκράτες και είχαν άμεση σχέση με την βόμβα στο Mall.
Εν συνεχεία η ΕΛΑΣ έδωσε στην δημοσιότητα φωτογραφίες όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχει ασκηθεί βία εναντίον των τεσσάρων ληστών – τρομοκρατών από τις δυνάμεις επιβολής της τάξης. Για να μην μασάμε τα λόγια μας, κακώς ασκήθηκε βία.
Και από εκεί ξεκινάει μία απίστευτη ιστορία με πρωταγωνιστές αυτοαποκαλούμενους αριστερούς και ψευτοκουλτουριάρηδες οι οποίοι και ανέλαβαν εργολαβία την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τα «αγγελούδια με τα Καλάσνικοφ».
Στην συνέχεια την σκυτάλη πήραν οι μανάδες από τα «αγγελούδια» που υμνούσαν το έργο από τα βλαστάρια τους, ως κίνηση αντίστασης απέναντι σε κάτι νεφελώδες. Προφανώς οι κυρίες αυτές δεν έχουν διαβάσει ιστορία ή δεν έχουν ακούσει τίποτε για πραγματικούς επαναστάτες. Πήραν αμπάριζα τα κανάλια και οποιοδήποτε μέσο προκειμένου να υπερασπιστούν το «θεάρεστο» αυτό έργο από έκαναν τα βλαστάρια τους, που ηρίστω εν παρόδω μεγάλωσαν στα σαλόνια και πήγαν στα καλύτερα σχολεία και βέβαια σε καμία περίπτωση δεν βίωσαν την κρίση που βιώνουν οι περισσότεροι έλληνες.
Στην αδιέξοδη αυτή πορεία τους είχαν άξιους συμπαραστάτες, μία μερίδα ψευτοαριστερών και ψευτοδιανοούμενων.
Αλήθεια αν στη ληστεία στην Κοζάνη ή στην βόμβα στο Mall είχε στραβώσει κάτι και είχαμε θύματα, θα υπήρχε η ίδια ευαισθησία και θα υπήρχε η ίδια θέρμη για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ή μήπως αυτά τα «ανθρωπόμορφα τέρατα» τους αστυνομικούς δεν τους γέννησε μάνα; Μήπως ο πόνος θα ήταν μικρότερος; Αλήθεια για όλους αυτούς τους «προστάτες» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων η ανθρώπινη ζωή και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει διαβαθμίσεις; Ή μήπως θα έβγαιναν και έλεγαν το γνωστό που λέγεται στους κύκλους των αναρχικών «μπάτσος καλός ήσσον μπάτσος νεκρός»;
Θ.Παπαδης
Όλες τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες του παραλογισμού που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Ένας παραλογισμός που όταν γίνεται αχταρμάς με την αγανάκτηση για τα σκληρά μέτρα παράγει ένα... κοκτέιλ παραφροσύνης.
Την περασμένη εβδομάδα στην Κοζάνη η Αστυνομία κάνοντας σχεδόν άριστα την δουλειά της συνέλαβε τους τέσσερις ληστές με τα Καλάσνικοφ που λήστεψαν την τράπεζα και τα ΕΛΤΑ. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων οι λεβάντες αυτοί ήταν τρομοκράτες και είχαν άμεση σχέση με την βόμβα στο Mall.
Εν συνεχεία η ΕΛΑΣ έδωσε στην δημοσιότητα φωτογραφίες όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχει ασκηθεί βία εναντίον των τεσσάρων ληστών – τρομοκρατών από τις δυνάμεις επιβολής της τάξης. Για να μην μασάμε τα λόγια μας, κακώς ασκήθηκε βία.
Και από εκεί ξεκινάει μία απίστευτη ιστορία με πρωταγωνιστές αυτοαποκαλούμενους αριστερούς και ψευτοκουλτουριάρηδες οι οποίοι και ανέλαβαν εργολαβία την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τα «αγγελούδια με τα Καλάσνικοφ».
Στην συνέχεια την σκυτάλη πήραν οι μανάδες από τα «αγγελούδια» που υμνούσαν το έργο από τα βλαστάρια τους, ως κίνηση αντίστασης απέναντι σε κάτι νεφελώδες. Προφανώς οι κυρίες αυτές δεν έχουν διαβάσει ιστορία ή δεν έχουν ακούσει τίποτε για πραγματικούς επαναστάτες. Πήραν αμπάριζα τα κανάλια και οποιοδήποτε μέσο προκειμένου να υπερασπιστούν το «θεάρεστο» αυτό έργο από έκαναν τα βλαστάρια τους, που ηρίστω εν παρόδω μεγάλωσαν στα σαλόνια και πήγαν στα καλύτερα σχολεία και βέβαια σε καμία περίπτωση δεν βίωσαν την κρίση που βιώνουν οι περισσότεροι έλληνες.
Στην αδιέξοδη αυτή πορεία τους είχαν άξιους συμπαραστάτες, μία μερίδα ψευτοαριστερών και ψευτοδιανοούμενων.
Αλήθεια αν στη ληστεία στην Κοζάνη ή στην βόμβα στο Mall είχε στραβώσει κάτι και είχαμε θύματα, θα υπήρχε η ίδια ευαισθησία και θα υπήρχε η ίδια θέρμη για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ή μήπως αυτά τα «ανθρωπόμορφα τέρατα» τους αστυνομικούς δεν τους γέννησε μάνα; Μήπως ο πόνος θα ήταν μικρότερος; Αλήθεια για όλους αυτούς τους «προστάτες» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων η ανθρώπινη ζωή και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει διαβαθμίσεις; Ή μήπως θα έβγαιναν και έλεγαν το γνωστό που λέγεται στους κύκλους των αναρχικών «μπάτσος καλός ήσσον μπάτσος νεκρός»;
Θ.Παπαδης
