Ολο και πιο συχνά συναντά κανείς στον δρόμο και -κυρίως- στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αποκλίνουσες συμπεριφορές. Αγένεια, επιθετικότητα και εντάσεις υπήρχαν ανέκαθεν. Εχει αυξηθεί όμως ο αριθμός εκείνων που παραμιλάνε, που ζουν αποκομμένοι σε έναν δικό τους κόσμο, που δεν επικοινωνούν με το περιβάλλον.
Η ψυχική υγεία του πληθυσμού, που βιώνει... τα προβλήματα της κρίσης και το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας εμφανίζει σημάδια διαταραχής. Δεν είναι μόνο οι στατιστικές για την ανερχόμενη κατάθλιψη ή τον αριθμό των αυτοκτονιών που προκαλούν (ή θα έπρεπε να προκαλούν τουλάχιστον) ανησυχία.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η πίεση από τις ανατροπές μιας διαρκώς υπό αίρεση καθημερινότητας, από την αυξανόμενη αστάθεια και αβεβαιότητα, το ανακυκλούμενο και τροφοδοτούμενο αδιέξοδο, κλονίζει τις όποιες ισορροπίες.
Η πραγματικότητα που μας περιβάλλει επιδεινώνεται για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Πώς μπορεί να διαχειριστεί κανείς την έλλειψη ή την απώλεια βασικών αγαθών, τη βίαιη αποκοπή από την ευδαιμονία ή και τη φαντασίωση ευδαιμονίας;
Ο θυμός, η κατάπτωση, η σύγχυση, τα παραληρήματα είναι «διαφυγή» από έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα και νιώθουμε να μη μας περιλαμβάνει. Να μένουμε απέξω. Να περισσεύουμε.
Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τη δυνατότητα, την ψυχραιμία, τη γνώση ή τη σοφία να διαχειρίζονται κρίσεις όπως αυτή που ζούμε.
Θα μπορέσει η κοινωνία των πολιτών, οι ποικίλες δράσεις αλληλεγγύης και εθελοντισμού να ανακουφίσουν (και) τον ψυχικό πόνο;
Αλλιώς, έως ότου διαβούμε το τούνελ και αρχίσει να διαφαίνεται η έξοδος, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για πολλά σκοτάδια· μυαλού και ψυχής, που είναι και τα πιο απρόβλεπτα.
Την περασμένη Τετάρτη ένας 50χρονος δολοφονήθηκε ύστερα από διαπληκτισμό σε λεωφορείο. Δυο νεαροί, στους οποίους το θύμα έκανε παρατήρηση γιατί ενοχλούσαν μια κοπέλα, τον ακολούθησαν όταν κατέβηκε από το λεωφορείο και τον χτύπησαν μέχρι θανάτου.
Μπορεί η δολοφονία να μην αποτελεί σημάδι των καιρών, εντάσσεται όμως στην απορρυθμιστική περίοδο της κρίσης.
Το τραγικό γεγονός προστίθεται σε μια αλυσίδα από συμβάντα ή σκηνές στην πόλη, που συγκλίνουν στο ίδιο συμπέρασμα.
Και για να μην είμαστε απόλυτοι, ας μην πούμε συμπέρασμα, αλλά διάχυτη αίσθηση:
Η πόλη σαλεύει.
Οι άνθρωποι σαλεύουν..
Της Μαρίας Κατσουνάκη
