Συνεχίζω να μελετώ την υπόθεση των Ιμίων, που οδήγησε στο «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, επειδή συχνά γίνομαι αποδέκτης αμερικανικών εγγράφων, που αφορούν το θέμα, μέσω της νόμιμης διαδικασίας Freedom for Information Act.
Άρθρο του κ.Μ.Ιγνατίου.
Οσο περνούν τα χρόνια αποχαρακτηρίζονται πιο εύκολα τα τηλεγραφήματα, επειδή όσο απομακρυνόμαστε από εκείνη την περίοδο μειώνονται οι αντοχές των λογοκριτών και διότι κάποιοι... ερευνητές παραμένουμε «λαίμαργοι» για νέες πληροφορίες.
Μελετώντας, λοιπόν, το νέο πακέτο τηλεγραφημάτων που λάβαμε, θα έλεγα ότι επιβεβαιώνονται όλες οι πληροφορίες που είχαμε, αλλά και όλα τα συμπεράσματα στα οποία είχαμε καταλήξει το 2009, όταν για πρώτη φορά διαβάσαμε τα αμερικανικά έγγραφα.
Η υπόθεση είχε κλείσει πολύ νωρίς, πριν ακόμα ξεκινήσει η νύχτα του «μεγάλου δράματος», όταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος διαβεβαίωσε τον Αμερικανό ομόλογό του Γουόρεν Κρίστοφερ ότι τη σημαία θα την πάρουν (και θα την εξαφανίσουν) οι άνεμοι του Αιγαίου και «εμείς δεν θα την αντικαταστήσουμε».
Ηταν μία πολύ κακή στιγμή της ελληνικής διπλωματίας, και δυστυχώς ο κ. Πάγκαλος, ένας εκ των πλέον έξυπνων πολιτικών, την «έδεσε» για πάντα στ' όνομά του.
Η μελέτη των εγγράφων αναδεικνύει και μία άλλη πτυχή, πέραν της διαπίστωσης ότι οι Αμεριικανοί άδραξαν την ευκαιρία για να οδηγήσουν την Αθήνα με την πλάτη στον τοίχο στη Μαδρίτη, όπου υπεγράφη το κοινό ανακοινωθέν των κ. Σημίτη και Ντεμιρέλ.
Οι μεγάλοι ηττημένοι εκτός της Ελλάδος, ήταν η δημοσιογραφία και οι λειτουργοί της.
Δεν αποδείχθησαν μόνο κατώτεροι των περιστάσεων οι Ελληνες και Τούρκοι δημοσιογράφοι, αλλά σε μερικές περιπτώσεις αποδεδειγμένα άναβαν τις φωτιές, που έσβηνε η αμερικανική διπλωματία και ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.
Αν και ο ίδιος είχε ιδιαίτερη συμπάθεια στους δημοσιογράφους, οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν τον τρόπο να τον εκνευρίζουν, αλλά και να τον υμνούν, σε μένα ομολόγησε ότι φοβήθηκε περισσότερο τον ελληνοτουρκικό δημοσιογραφικό πόλεμο, παρά τον απρόβλεπτο κ. Πάγκαλο και την κ. Τσιλέρ, που καθοδηγείτο από άκρατο εθνικισμό.
Οι δημοσιογράφοι καλύπτουν τα γεγονότα, δεν πρέπει να τα δημιουργούν...
Άρθρο του κ.Μ.Ιγνατίου.
Οσο περνούν τα χρόνια αποχαρακτηρίζονται πιο εύκολα τα τηλεγραφήματα, επειδή όσο απομακρυνόμαστε από εκείνη την περίοδο μειώνονται οι αντοχές των λογοκριτών και διότι κάποιοι... ερευνητές παραμένουμε «λαίμαργοι» για νέες πληροφορίες.
Μελετώντας, λοιπόν, το νέο πακέτο τηλεγραφημάτων που λάβαμε, θα έλεγα ότι επιβεβαιώνονται όλες οι πληροφορίες που είχαμε, αλλά και όλα τα συμπεράσματα στα οποία είχαμε καταλήξει το 2009, όταν για πρώτη φορά διαβάσαμε τα αμερικανικά έγγραφα.
Η υπόθεση είχε κλείσει πολύ νωρίς, πριν ακόμα ξεκινήσει η νύχτα του «μεγάλου δράματος», όταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος διαβεβαίωσε τον Αμερικανό ομόλογό του Γουόρεν Κρίστοφερ ότι τη σημαία θα την πάρουν (και θα την εξαφανίσουν) οι άνεμοι του Αιγαίου και «εμείς δεν θα την αντικαταστήσουμε».
Ηταν μία πολύ κακή στιγμή της ελληνικής διπλωματίας, και δυστυχώς ο κ. Πάγκαλος, ένας εκ των πλέον έξυπνων πολιτικών, την «έδεσε» για πάντα στ' όνομά του.
Η μελέτη των εγγράφων αναδεικνύει και μία άλλη πτυχή, πέραν της διαπίστωσης ότι οι Αμεριικανοί άδραξαν την ευκαιρία για να οδηγήσουν την Αθήνα με την πλάτη στον τοίχο στη Μαδρίτη, όπου υπεγράφη το κοινό ανακοινωθέν των κ. Σημίτη και Ντεμιρέλ.
Οι μεγάλοι ηττημένοι εκτός της Ελλάδος, ήταν η δημοσιογραφία και οι λειτουργοί της.
Δεν αποδείχθησαν μόνο κατώτεροι των περιστάσεων οι Ελληνες και Τούρκοι δημοσιογράφοι, αλλά σε μερικές περιπτώσεις αποδεδειγμένα άναβαν τις φωτιές, που έσβηνε η αμερικανική διπλωματία και ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.
Αν και ο ίδιος είχε ιδιαίτερη συμπάθεια στους δημοσιογράφους, οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν τον τρόπο να τον εκνευρίζουν, αλλά και να τον υμνούν, σε μένα ομολόγησε ότι φοβήθηκε περισσότερο τον ελληνοτουρκικό δημοσιογραφικό πόλεμο, παρά τον απρόβλεπτο κ. Πάγκαλο και την κ. Τσιλέρ, που καθοδηγείτο από άκρατο εθνικισμό.
Οι δημοσιογράφοι καλύπτουν τα γεγονότα, δεν πρέπει να τα δημιουργούν...
