Για πρώτη φορά από την εποχή της υπογραφής της Συνθήκης της Ρώμης, το 1957, η Γερμανία χειρίσθηκε την αναζήτηση συμβιβασμού για τη σύνταξη του κοινοτικού προϋπολογισμού χωρίς να την ενδιαφέρει όχι ένας πραγματικός συμβιβασμός αλλά ούτε καν η προσχηματική προσυπογραφή της Γαλλίας.
Το μήνυμα από την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής είναι άκρως ανησυχητικό για το μέλλον της Ευρωζώνης και της... Ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά: Αν το Βερολίνο στη διαμόρφωση των δημοσιονομικών προοπτικών 2013-2010 της Ε.Ε. αντιμετωπίζει τη Γαλλία ως ανήκουσα στον παρασιτικό νότο που έχει αναγάγει ως υψίστη επιδίωξη την απορρόφηση επιδοτήσεων, τότε σε ποια βάση θα μπορεί να οικοδομηθεί η συνολική θωράκιση και ενίσχυση της Ευρωζώνης και πολύ περισσότερο η μετεξέλιξή της σε ομοσπονδία, με πρώτα βήματα τη δημοσιονομική ένωση και την πολιτική ένωση;
Δεν χρειάζεται να μεταβληθούμε σε οπαδούς θεωριών της συνωμοσίας και σχεδίων Β αν συμπεράνουμε το αυτονόητο, ότι ανεξαρτήτως του υψηλού κόστους εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας ο κυριότερος λόγος της αναβλητικότητας της Μέρκελ για την οριστική θωράκιση της Ευρωζώνης είναι ότι στο Βερολίνο υπάρχει έντονος ο προβληματισμός για το συγκριτικό κόστος μιας πλήρους στήριξης του Νότου σε σχέση με μια αναδίπλωση σε μια σύμπλευση του Βορρά χωρών εντός και εκτός της Ευρωζώνης.
Ευθύς αμέσως μετά το τέλος της Συνόδου Κορυφής η Μέρκελ τοποθετήθηκε απροσχημάτιστα υπέρ ενός ανατιμημένου ευρώ απέναντι στο δολάριο, την ώρα που στη Γαλλία η ανατίμηση του κοινού νομίσματος έχει κατονομασθεί από τον Ολάντ, στην πρόσφατη ομιλία του στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο, σαν υπ' αριθμόν «ένα» κίνδυνος για την επιστροφή στην ανάπτυξη.
Πρόκειται για την πιο ωμή μορφή υλοποίησης της αγγλικής παροιμίας «To add insult to injury» (Να προσθέσεις την προσβολή στο τραύμα), με το τραύμα να είναι η αγνόηση των γαλλικών συμφερόντων στη σύνταξη του κοινοτικού προϋπολογισμού και η προσβολή να είναι η καθαρά κερδοσκοπική εμμονή της γερμανικής πλευράς στο σκληρό ευρώ.
Η σημειολογία της προσβολής άλλωστε για την κατοχύρωση πρωτοκαθεδρίας στους συσχετισμούς δυνάμεων είναι μια παράδοση στη γερμανική ιστορία: Ηταν το 1864, σε κοινή σύσκεψη υπουργών Εξωτερικών των γερμανικών κρατών υπό την προεδρία της Αυστρίας, όταν ο προεδρεύων, γνωστός μανιώδης αντικαπνιστής, είδε τον καγκελάριο και υπουργό Εξωτερικών της Πρωσίας Μπίσμαρκ να ανάβει προκλητικά μπροστά του ένα πούρο πήρε αμέσως το μήνυμα.
Την ώρα που ο Ολάντ προβληματίζεται ακόμη για τις ισορροπίες που θα πρέπει να κρατήσει η Γαλλία ανάμεσα στον Βορρά και στον Νότο της Ευρωζώνης, σε διαφοροποίηση του προκατόχου του Σαρκοζί που είχε αποφανθεί ότι η πρόσδεση στο Βερολίνο είναι το μικρότερο κακό, η κυβέρνηση Μέρκελ δηλώνει με όλους τους δυνατούς τρόπους ότι θεωρεί τη Γαλλία ανήκουσα στον Νότο...
Ο υποβιβασμός της Γαλλίας στη γερμανική πρόσληψη των ευρωπαϊκών ισορροπιών δεν έχει τελειωμό: Πρώτα πρόβαλλε το μοντέλο της ηττημένης και υποταγμένης Γαλλίας του Βισί στην περίοδο 1940-44, αμέσως μετά το μοντέλο της Βαυαρίας στο δεύτερο Ράιχ (1870-1918) υπό την κυριαρχία της Πρωσίας και τέλος προβάλλει το μοντέλο του αποκλεισμού της Αυστρίας από τη γερμανική ενοποίηση μετά τον πόλεμο Πρωσίας - Αυστρίας το 1866.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δυστυχώς δεν είναι φάρσα, όπως ισχυρίσθηκε ο Μαρξ στον πρόλογο της 18ης Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη...
Ερήμην του Ολάντ
Την ώρα που ο Ολάντ προβληματίζεται ακόμη για τις ισορροπίες που θα πρέπει να κρατήσει η Γαλλία ανάμεσα στον Βορρά και στον Νότο της Ευρωζώνης, σε διαφοροποίηση του προκατόχου του Σαρκοζί που είχε αποφανθεί ότι η πρόσδεση στο Βερολίνο είναι το μικρότερο κακό, η κυβέρνηση Μέρκελ δηλώνει με όλους τους δυνατούς τρόπους ότι θεωρεί τη Γαλλία ανήκουσα στον Νότο...
Γ.Καπόπουλος
