Για ποια "ευρωπαϊκή ΑΟΖ" μπορούμε να κάνουμε λόγο υπό το φως των πρόσφατων διλημμάτων περί διχοτόμησης της νήσου και δημιουργίας δύο κρατών, που εγείρει ο Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, με στόχο την εξασφάλιση μεριδίου της ενεργειακής της πίτας; Σε ποια δυνητική προστασία ή αλληλεγγύη προσδοκά η Ελλάδα κάνοντας λόγο για "ευρωπαϊκή ΑΟΖ";
Κρίσεις όπως η τρέχουσα της Κύπρου, στη διάρκεια της οποίας δοκιμάστηκαν θεμελιώδεις αξίες, πέραν των δεινών που επισύρουν, έχουν μια προφανή χρησιμότητα.
Μας υπενθυμίζουν πώς έχουν... πραγματικά τα πράγματα, τόσο στο πολύπαθο αυτό νησί, όσο και στην ευρύτερη γειτονιά μας αλλά και στις σχέσεις με τους εταίρους μας.
Μας θυμίζουν, για παράδειγμα, πως υποθέσεις, όπως το κυπριακό ζήτημα, που παραμένουν ανεπίλυτες εδώ και σχεδόν 40 χρόνια, καθ’ υπέρβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, δεν μπορούν να φθάσουν σε μια λύση παρά μόνον εάν υπάρχει συμφέρον ως προς αυτό από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.
Αντίστοιχα, μας θυμίζουν ότι μορφώματα όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ευρωζώνη πρόθυμα θυσιάζουν ακόμη και τις πλέον θεμελιώδεις των αρχών επί των οποίων εδράζονται, όπως για παράδειγμα η ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, εάν έτσι εξυπηρετούνται οι επιδιώξεις των πλέον ισχυρών μελών τους.
Ο συνδυασμός δε των παρόντων οικονομικών προβλημάτων της Κύπρου, με εκείνα που αφορούν στο εθνικό της ζήτημα, καθιστά ακόμη διαυγέστερο τον ρόλο και τις προθέσεις τόσο των γειτόνων όσο και των εταίρων.
Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη συνέχεια στην ευρωζώνη, εξελίξεις που σημειώθηκαν σε καιρούς ευμάρειας, είχαν χαιρετιστεί ως στοιχεία ενδυνάμωσής της και εξασφάλισης από αυτήν της προστασίας που προσφέρει το κοινοτικό κεκτημένο.
Η σημερινή κρίση συνθλίβει κάθε τέτοια εντύπωση.
Για ποια "ευρωπαϊκή ΑΟΖ" μπορούμε να κάνουμε λόγο υπό το φως των πρόσφατων διλημμάτων περί διχοτόμησης της νήσου και δημιουργίας δύο κρατών, που εγείρει ο Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, με στόχο την εξασφάλιση μεριδίου της ενεργειακής της πίτας;
Σε ποια δυνητική προστασία ή αλληλεγγύη προσδοκά η Ελλάδα κάνοντας λόγο για "ευρωπαϊκή ΑΟΖ";
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν και παραμένει ένα πεδίο δράσης στο οποίο τα συμμετέχοντα κράτη έχουν παραχωρήσει μόνον μερική εκ της κυριαρχίας τους.
Πρόκειται για ένα μόρφωμα που δεν διαθέτει κοινή εξωτερική ή αμυντική πολιτική, και εμφανίζεται μάλιστα να μην έχει καν πεισθεί πλήρως ούτε για την ανάγκη εξασφάλισης μιας στοιχειώδους μεταναστευτικής πολιτικής έναντι των υπηκόων τρίτων χωρών.
Είναι σήμερα τα σύνορα της Ευρώπης, πράγματι, στην Κύπρο ή στην Ελλάδα;
Εάν εξαιρέσουμε τους περιορισμούς στην ελεύθερη διακίνηση πολιτών που έβαλε προ μηνών στο τραπέζι της Ε.Ε. ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον, με αφορμή την οικονομική κρίση, το ερώτημα είναι και θα παραμείνει ρητορικό και μπορεί να απαντηθεί μόνον με τρόπο κατά πάσα βεβαιότητα αρνητικό στο επόμενο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο.
Η τρέχουσα κρίση, όσο επώδυνη και εάν είναι για τον κυπριακό λαό και δευτερευόντως για τον ελλαδικό χώρο, οφείλει να λειτουργήσει ως υπενθύμιση τόσο του τι είναι ακριβώς η ευρωπαϊκή "παρέα" όσο και των επιπτώσεων που μπορούν να έχουν, ακόμη και σε εθνικής σημασίας ζητήματα, οι άφρονες δημοσιονομικοί ή τραπεζικοί χειρισμοί μιας χώρας.
Οι καιροί ευμάρειας συνοδεύονται, συνήθως, από εφησυχασμό, ενώ οι κρίσεις λειτουργούν ως αφύπνιση σχετικά με την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων.
Υπενθυμίζουν, επίσης, σε όσους τυχόν το ξέχασαν, τον τρόπο με τον οποίο αντανακλάται η οικονομική ευρωστία στην αμυντική θωράκιση μιας χώρας και στη δυνατότητά της να προασπίσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Ούτε φίλοι ούτε εταίροι μπορούν να αναλάβουν τον ρόλο αυτόν για εμάς, εάν εμείς δεν είμαστε ικανοί και έτοιμοι να τον επωμιστούμε…
Ν.Γ.Δρόσος
