Όσοι υποστηρίζουν ότι θα υπάρξει φυγή καταθέσεων από τις χώρες του Νότου προς τις χώρες του Βορρά σφάλλουν.
Εκτός ευρωζώνης θα οδεύσουν και βεβαίως μακριά από το ευρώ…
Θα πάψει σύντομα να εμπνέει εμπιστοσύνη ένα νόμισμα με σαθρό υπόβαθρο, με προβλήματα από την ημέρα της γέννησής του, που, πλέον, ακούει στα κελεύσματα μόνο ενός κοντόφθαλμου,ξεροκέφαλου και εν ολίγοις ανόητου αφεντικού:
Της Γερμανίας..
Η πολιτική του «ελάχιστου ίδιου κόστους», επί της οποίας στηρίχθηκε η πρόσφατη απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο, καθ’ υπαγόρευση του Βερολίνου, είναι μια.. κοντόφθαλμη πολιτική.
Είναι μια πολιτική που πλήττει ευθέως θεμελιώδεις αρχές επί των οποίων εδράζεται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και η ίδια η ευρωζώνη, όπως αυτή της προστασίας της περιουσίας και μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στη διάλυση του οικοδομήματος αυτού.
Καθ’όλη τη διάρκεια της κρίσης στην ευρωζώνη, το μόνο κράτος που ωφελείται άμεσα από αυτήν είναι η Γερμανία, η οποία μόνον εσχάτως και σε ήπια, ακόμη, μορφή, άρχισε να αισθάνεται τις επιπτώσεις της κρίσης, σε ό,τι αφορά το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας της.
Εκτός ευρωζώνης, η Γερμανία ωφελείται από το αδύναμο ευρώ, εξάγοντας προϊόντα υπό ευνοϊκούς όρους ανταγωνισμού έναντι των λοιπών νομισμάτων.
Εντός ευρωζώνης, τόσο το γερμανικό κράτος όσο και οι κάθε λογής επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στα εδάφη του, απολαμβάνουν περίπου μηδενικά ή εντέλει σημαντικά χαμηλότερα επιτόκια έναντι εκείνων που υφίστανται στα λοιπά κράτη μέλη και πάλι αποκτώντας ανταγωνιστικό προβάδισμα.
Το γεγονός αυτό, όμως, όσο καλά καταγεγραμμένο κι αν είναι, συνοδεύει το ευρώ από τη γέννησή του και οξύνθηκε μόνο στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας, με την κορύφωση της κρίσης.
Μιας κρίσης, την ένταση της οποίας όξυνε η πολιτική του «ελάχιστου ίδιου κόστους», που από την πρώτη στιγμή ακολουθεί η χώρα αυτή.
Μια πολιτική, η οποία αντιτίθεται στην υιοθέτηση ενιαίου δημοσιονομικού ελέγχου, ομογενοποίησης χρέους μέσω ευρωομολόγων και ανάληψης ρόλου «ύστατου καταφυγίου» από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Η πολιτική αυτή πρώτον, οδήγησε στο «κούρεμα» του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα, δεύτερον, οδηγεί σήμερα στο «κούρεμα» των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο και τρίτον, αποκλείει εξακολουθητικά μηχανισμούς, όπως το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, από την απευθείας ανάληψη του κόστους διάσωσης του τραπεζικού τομέα κρατών μελών της ευρωζώνης, επιβαρύνοντας έτσι τους εθνικούς προϋπολογισμούς τους.
Η υιοθέτησή της, ωστόσο, υπό κυνικούς και εκβιαστικούς όρους, από τα λοιπά μέλη της ευρωζώνης, υπονομεύει την ύπαρξη ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και ανοίγει τον δρόμο για την επικράτηση ακραίων πολιτικών σχηματισμών.
Αντίστοιχα, ποιός μπορεί να αμφισβητήσει ότι η απόφαση περί «κουρέματος» των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο δεν αποτελούσε και ένα ευθύ μήνυμα προς τους οπαδούς του κ. Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία σε ό,τι αφορά την τύχη και των δικών τους καταθέσεων σε περίπτωση που η χώρα τους ενταχθεί σε κάποιου είδους μνημόνιο;
Όσο και εάν προσπαθεί το Βερολίνο να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, λέγοντας ότι η απόφαση περί κουρέματος του χρέους ήταν αποκλειστικά ελληνική υπόθεση και αυτή περί κουρέματος των καταθέσεων αποκλειστικά κυπριακή, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τις αμφιβολίες που, ευλόγως, γεννώνται ως προς αυτό στο καταθετικό κοινό;
Αν έχει αμφιβολίες ως προς αυτό ο κ. Β .Σόιμπλε θα μπορούσε, ενδεχομένως, να ρωτήσει τη γνώμη των Ελλήνων μικρο-ομολογιούχων και των Κυπρίων μικρο-καταθετών…
Πιστεύει, άραγε, ο φίλτατος κ. Σόιμπλε ότι οι Ρώσοι «ολιγάρχες» και πάσης φύσεως «επιχειρηματίες» ή μη, οι οποίοι είχαν τοποθετήσει περί τα 35 δισ. ευρώ στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, εκμεταλλευόμενοι τους, όντως, αδιαφανείς όρους λειτουργίας του, και θα υποστούν τώρα μία ζημία της τάξης του 10% επ’ αυτών, θα εμπιστευθούν ξανά μια χώρα της ευρωζώνης για το «παρκάρισμα» των κεφαλαίων τους;
Ας μη γελιόμαστε, η υπονόμευση της σχέσης εμπιστοσύνης των πάσης φύσεως καταθετών προς τις τράπεζες τους μέσω της πολιτικής αυτής, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, είναι μια πραγματικότητα, αφού πετά στον κάλαθο των αχρήστων την ευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων μέχρι του ποσού των 100.000 ευρώ.
Επιπρόσθετα, ο κυνικός και συνάμα κοντόφθαλμος τρόπος με τον οποίο φέρεται να αντιμετώπισε την κυπριακή υπόθεση ο κ. Σόιμπλε, υποστηρίζοντας ότι δεν συνεπάγεται κίνδυνο συστημικού χαρακτήρα για την ευρωζώνη και άρα μπορεί να αφεθεί στην οδό της χρεοκοπίας, προϊδεάζει για την αντιμετώπιση άλλων, τυχόν, αντιστοίχων περιπτώσεων στο μέλλον…
Υπό το πρίσμα αυτό, το κύμα φυγής καταθέσεων που αναμένεται να συνοδεύσει την απόφαση «κουρέματός» τους στην Κύπρο, γιατί να περιοριστεί μόνο στη χώρα αυτή;
Όσοι υποστηρίζουν ότι θα υπάρξει φυγή καταθέσεων από τις χώρες του Νότου προς τις χώρες του Βορρά σφάλλουν. Εκτός ευρωζώνης θα οδεύσουν και βεβαίως μακριά από το ευρώ…
Ένα νόμισμα με σαθρό υπόβαθρο, με προβλήματα από την ημέρα της γέννησής του, που, πλέον, ακούει στα κελεύσματα μόνο ενός αφεντικού.
Όλα αυτά, δε, δεν θα ήταν τόσο αρνητικά, εάν το αφεντικό αυτό τύγχανε να έχει και μνήμη, ώστε να θυμόταν πρώτον, τους λόγους για τους οποίους οικοδομήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση και δεύτερον, πώς αντιμετώπισε η Ευρώπη το γερμανικό χρέος στις αρχές της δεκαετίας του ’50…
Ν.Γ.Δρόσος
