Η πρώτη είναι η... αποφυγή επανάληψης γελοιοτήτων όπως εκείνη του Α. Τσίπρα, ο οποίος ή σκόπιμα ή επειδή δεν κατάλαβε ότι η εμπλοκή της ΕΕ στη χάραξη της ΑΟΖ δεν θα επηρέαζε στο ελάχιστο τα δικαιώματά μας στα όποια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου εντοπιστούν, έσπευσε ν' απορρίψει την ιδέα που, σημειωτέον, ο Σταθάκης (μεγαλοστέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ) την είχε κρίνει ως ευφυή.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η αποδοχή από μέρους μας του γεγονότος ότι η όποια διαπραγμάτευση για την ΑΟΖ -είτε με εμπλοκή της ΕΕ είτε όχι- θα οδηγήσει σε αποτέλεσμα που δεν θα δικαιώνει απόλυτα τις θέσεις μας, αλλά θα καταλήξει και στην αναγνώριση κάποιων τουρκικών δικαιωμάτων. Κι αυτή την προοπτική πρέπει να τη συνεκτιμήσουμε εκ των προτέρων, γιατί είναι βέβαιο ότι κάποιοι θ' αρχίσουν τις κραυγές περί «εθνικής προδοσίας» και άλλα τέτοια.
Το έχουμε ξαναδεί το «έργο». Και στην περίπτωση της Κύπρου, αλλά και στην περίπτωση των Σκοπίων. Και ξέρουμε και το αποτέλεσμα. Και στις δύο περιπτώσεις κινηθήκαμε με τη λογική ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας και άρα η όποια υποχώρηση από τις «κόκκινες γραμμές» μας ισοδυναμεί με «εθνική προδοσία». Είναι απολύτως βέβαιο ότι όσο θα πολιτευόμαστε με την ίδια λογική δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να οδηγηθούν σε κάποια λύση οι προαναφερθείσες εκκρεμότητές μας.
Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για την ΑΟΖ και τα πετρέλαια. Λύση που θα δικαιώνει εκατό τοις εκατό τις θέσεις μας δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Που σημαίνει ότι εκείνο που θα πρέπει ν' αποφασίσουμε είναι αν θα αφήσουμε τα πετρέλαια στην ησυχία τους ή αν θα επιδιώξουμε να κερδίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα. Απλά πράγματα.
Eρ.Μπαρτζινόπουλος
