 |
| Προς νέο ...έμμεσο χαράτσι. |
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, λειτουργώντας σαν κοινός ασφαλιστικός μπρόκερ, το Υπουργείο Οικονομικών μελετά νόμο που θεσπίζει την υποχρεωτική ασφάλιση όλων των ακινήτων «για ζημιές από... σεισμό και φυσικές καταστροφές». Για τον ίδιο σκοπό, μάλιστα, έχει ήδη συστήσει ειδική νομοπαρασκευαστική επιτροπή.
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά όσο αρχικά δείχνουν, και οι λόγοι δεν είναι λίγοι:
Α. «Τεχνική εμπλοκή» στην κάλυψη των σεισμών με κάλυψη πυρός
Ένα από τα κύρια προβλήματα που αυτομάτως ανακύπτουν οφείλεται στο γεγονός ότι η ασφαλιστική κάλυψη «για σεισμό ή φυσικές καταστροφές» δεν μπορεί να αποτελέσει αυτοτελές συμβόλαιο, αφού -στην ασφαλιστική γλώσσα- οι συγκεκριμένες καλύψεις νοούνται ως «συμπληρωματικές» και για να παρασχεθούν στον πελάτη πρέπει να προσαρτηθούν σε συμβόλαιο με «βασική κάλυψη» και εν προκειμένω με κάλυψη πυρός.
Παρότι, λοιπόν, η κυβέρνηση μιλάει για κάλυψη «σεισμών και φυσικών καταστροφών», στην πραγματικότητα δεν αναφέρεται παρά σε ένα απολύτως ολοκληρωμένο πυρασφαλιστήριο συμβόλαιο με προσαρτημένη την κάλυψη σεισμών και φυσικών καταστροφών - με ένα ανάλογα… ολοκληρωμένο ετήσιο κόστος.
Αν, πάλι, η νομοπαρασκευαστική επιτροπή προχωρούσε στην αλλαγή του σχετικού πλαισίου ώστε να διαχωρίσει τους κινδύνους της φωτιάς και του σεισμού, και να μπορούν αυτά να πωλούνται ως ξεχωριστά «προϊόντα», τότε θα τίναζε στον αέρα όλη την ασφαλιστική αγορά, αφού μια τέτοια κίνηση:
1. Θα οδηγούσε εκατομμύρια συμβόλαια σε ακύρωση λόγω της δυνατότητας που πλέον θα είχαν οι παλαιοί πελάτες να επιλέξουν ένα από τα δύο με την αντίστοιχη εξοικονόμηση ασφαλίστρου και με ό,τι αυτό θα έχει ως επακόλουθο για τα ήδη πενιχρά έσοδα των ασφαλιστικών εταιρειών.
2. Θα ανέτρεπε όλες τις μέχρι τώρα υπάρχουσες αναλογιστικές μελέτες, οι οποίες έχουν αναπτυχθεί με βάση την υφιστάμενη (και παγκόσμια) ασφαλιστική πρακτική, κατά την οποία δεν μπορεί να δοθεί κάλυψη σεισμού χωρίς εκείνη του πυρός.
Ακόμη όμως και στην απίθανη εκείνη περίπτωση που συνέβαινε κάτι τέτοιο, πρακτικά για τον καταναλωτή θα σήμαινε ότι οι εταιρείες, προκειμένου να εξισορροπήσουν τους νέους συσχετισμούς μεταξύ πιθανότητας έλευσης κινδύνου και ασφαλίστρου, θα «υποχρεώνονταν» (και θα είχαν κάθε... δίκιο) να ανεβάσουν κατά πολύ το ποσοστό του (μεμονωμένου πλέον) ασφαλίστρου σεισμού, αφού αυτό θα έπαυε πλέον να «πριμοδοτείται» από το ασφάλιστρο της φωτιάς, η οποία είναι πολύ χαμηλότερου ρίσκου για μια εταιρεία, όσο και αν φαίνεται περίεργο.
Όταν, λοιπόν, μιλάμε σήμερα για το κόστος μιας κάλυψης σεισμού, αναφερόμαστε σε ποσό το οποίο έχει υπολογιστεί με τη λογική ότι ο πελάτης θα πληρώσει (επιπλέον) και ένα ασφάλιστρο πυρός, το οποίο επιτρέπει στην εταιρεία να πουλά πιο φτηνά εκείνο του σεισμού. Αν όμως συμβούν όλα τα παραπάνω, τότε θα μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό κόστος, που θα προσεγγίζει ένα πλήρες συμβόλαιο με κάλυψη φωτιάς!
Β. Ασφαλισιμότητα «οικοδομών» και τι τελικά σημαίνει αυτό για την τσέπη μας…
Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες «οικοδομές» (έτσι λέγονται όλα τα κτίρια στην ασφαλιστική γλώσσα) οι οποίες, είτε για την περίπτωση φωτιάς είτε για την περίπτωση σεισμού, θεωρούνται υψηλότερου κινδύνου (όσες, π.χ., βρίσκονται δίπλα σε βενζινάδικα, βιοτεχνίες, φούρνους, καθαριστήρια, χρωματοπωλεία, αποθήκες, μετασχηματιστές ΔΕΗ και χίλια δυο άλλα, ή κτίρια παλαιά και δομικά «ταλαιπωρημένα», τα οποία επιπλέον βρίσκονται σε ζώνες υψηλής σεισμικότητας!).
Με το τρέχον νομοθετικό πλαίσιο, η κοστολόγηση ενός τέτοιου κινδύνου γίνεται από την εταιρεία, η οποία μπορεί είτε να επιβαρύνει την τιμή με ένα επασφάλιστρο είτε και να αρνηθεί να ασφαλίσει το κτίριο, αν κρίνει πως μια ανάληψη κινδύνου είναι εν προκειμένω ασύμφορη για την ίδια.
Στην περίπτωση όμως της «υποχρεωτικής ασφάλισης», η εταιρεία θα αναγκαστεί να αναλάβει οποιονδήποτε κίνδυνο -ακόμη δηλαδή και εκείνον που κανονικά θα απέρριπτε-, αναγκάζοντας κι εμάς με τη σειρά μας να πληρώσουμε ένα ασφάλιστρο το οποίο θα ήταν πραγματικά τόσο δυσβάσταχτο, που θα έκανε το «χαράτσι» να μοιάζει με φιλοδώρημα…
Αν, τώρα, και αυτήν την κίνηση της κυβέρνησης την εντάξουμε δίπλα σε όλες τις προηγούμενες, που ανεβάζουν το ετήσιο κόστος κτήσης ενός σπιτιού σχεδόν στην… αντικειμενική του αξία, τότε με βεβαιότητα θα μπορούσαμε να πούμε ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς έναν αληθινό σοσιαλισμό, αφού δεν υπάρχει άλλο καπιταλιστικό κράτος στον πλανήτη που να θέτει υπό τόσο ανελέητο διωγμό κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας…
Και το μεγάλο ερώτημα που τελικά προκύπτει είναι απλό: «Γιατί; Γιατί όλο αυτό;»
Γιατί, δηλαδή, ξαφνικά η κυβέρνηση «ψυχοπόνεσε» για το αν θα αποζημιωθούμε όταν πάρει το σπίτι μας ο τυφώνας ή το γκρεμίσει ο Εγκέλαδος;
Μήπως φοβάται τις αποζημιώσεις των… 500 ευρώ ανά οικογένεια - τις οποίες και τελικά… δεν θα δώσει;
Μήπως φοβάται μην... ξαναξοδευτεί αποθηκεύοντας τους επόμενους σεισμοπαθείς σε νέα κοντέινερ;
Ή μήπως η κυβέρνηση, αφού πρώτα εξασφάλισε την ευημερία του λαού υπό κανονικές συνθήκες, τώρα νοιάστηκε για την ευημερία του σε περίπτωση «σεισμού και άλλων φυσικών καταστροφών»;
Και ποιος, αλήθεια, μη ηλίθιος θα πίστευε ποτέ κάτι τέτοιο;
Επειδή, λοιπόν, δεν ήρθαμε από κανέναν άλλον πλανήτη, και γνωρίζουμε πολύ καλά και σε ποια χώρα ζούμε και ποιες είναι οι κυβερνήσεις μας, αδυνατούμε να πιστέψουμε ως αληθινό κάποιο άλλο κίνητρο από εκείνο που εξαρχής αναφέραμε: το ότι όλη αυτή η ιστορία δεν αποτελεί παρά ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού, ένα (ακόμη) δωράκι προς τις ασφαλιστικές εταιρείες, το οποίο όμως δεν θα αποτελεί τίποτε περισσότερο από μια μικρή παράταση ζωής για εκείνες.
Οι ασφαλιστικές ενδεχομένως να βάλουν λίγο ζεστό χρήμα στην τσέπη τους, δεν θα μπορέσουν όμως σε καμία περίπτωση να ξεπεράσουν τα εγγενή τους προβλήματα και, με την πρώτη μαζική καταστροφή που, ο μη γένοιτο, θα επέλθει (π.χ., έναν σεισμό όπως της Καλαμάτας), οι περισσότερες θα ταφούν κάτω τα μπάζα των ίδιων των κτιρίων που θα κληθούν να αποζημιώσουν - όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Κατρίνα στη Νέα Ορλεάνη.
Και τότε, το κόκκινο χαλί της «υποχρεωτικής ασφάλισης» θα είναι ήδη στρωμένο για τους ξένους ασφαλιστικούς και τραπεζικούς κολοσσούς, οι οποίοι θα βρουν άλλο ένα βυζί για να αρμέγουν την ήδη σκελετωμένη (αγ)Ελλάδα.
«Υποχρεωτική ασφάλιση ακίνητων χωρίς τη συνεργασία της ΠΟΜΙΔΑ (σ.σ.: Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων) δεν θα έχει αποτέλεσμα» τόνισε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Στράτος Παραδιάς και συμπλήρωσε: «Λογαριασμοί χωρίς τον ξενοδόχο δεν θα βγουν πουθενά».
Σ.Σ.: Αυτό που γράφεται ευρέως στον Τύπο αφήνει τεχνηέντως να εννοηθεί ότι στην ουσία θα πρόκειται για κάποιον κρατικό (άρα «εγγυημένο») φορέα, ο οποίος θα αναλάβει «επίσημα» το όλο εγχείρημα. Διαβάζοντας όμως λίγο προσεκτικότερα, βλέπουμε πως κατ' αρχάς αυτό απλώς «προτείνεται», αλλά ακόμη και αν γινόταν έτσι...
«Το Ταμείο προτείνεται να λειτουργεί ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, το οποίο θα εποπτεύεται από το κράτος...» αναφέρεται αρχικά, για να ακολουθήσει η διευκρίνιση: «... αλλά τη διαχείρισή του θα έχουν οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες έχουν την εμπειρία (!) τόσο του σχεδιασμού των προϊόντων όσο και της διαχείρισης παρόμοιων χαρτοφυλακίων».
(Ακόμη δεν άρχισε το κράτος την καριέρα του ως ασφαλιστική εταιρεία, και ήδη οι... πράκτορές του μάθανε την παλιά τέχνη με τα «ψιλά γράμματα»...)
Παύλος Κιρκασίδης
