Ηχησε σκληρή, η φαινομενικά άκαιρη και αποπροσανατολιστική η προχθεσινή προειδοποίηση του διαπρεπούς φυσικού Στίβεν Χόκινγκ,
ότι μέσα στα επόμενα χίλια χρόνια θα πρέπει να έχουμε μετοικήσει σε άλλον πλανήτη γιατί θα έχουμε καταστρέψει την εύθραυστη Γη.
Σαν να επεδίωκε, επαναλαμβάνοντας την αγαπημένη του «προφητεία», ότι «η ανθρωπότητα δεν θα γιορτάσει στη Γη την είσοδο της.. επόμενης χιλιετίας» να μας σύρει έξω από τις συντεταγμένες της τρέχουσας κρίσης, μακριά από τα σημερινά «τιποτένια» σφαγεία σε ένα απείρως πιο τρομακτικό απώτερο αύριο. Ακόμη και για μας, τους εγκλωβισμένους στον ζόφο των λουκέτων (170.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις κινδυνεύουν να κλείσουν μέσα στον χρόνο), της ανεργίας (στο 27,2%), των «κόκκινων δανείων» (52 δισ. ευρώ), των χρεών στα ασφαλιστικά Ταμεία (15 δισ.), των δυσθεώρητων ληξιπρόθεσμων οφειλών στις εφορίες (56 δισ.), του επαπειλούμενου «κουρέματος» εσόδων, καταθέσεων, πόρων, της επιδεινούμενης ζωής, ακόμη λοιπόν και για μας, τα βάρη και οι οδύνες του σήμερα φαντάζουν μικρά, μη υπολογίσιμα μπροστά στην υπέρμετρη απειλή με τη μορφή της αγωνιώδους προσφυγιάς στα πέρατα του Σύμπαντος.
Το σενάριο της «αναζήτησης στέγης σε άλλους πλανήτες» μοιάζει με εκείνες τις ταινίες καταστροφής και απερίγραπτου τρόμου που αφήνουν, μετά τη λήξη τους, ευτυχισμένο και βαθύτατα ανακουφισμένο ακόμη και τον πιο πιεσμένο και δυστυχισμένο θεατή. Η αυτόματη σύγκριση του ολέθρου στην οθόνη με την πραγματικότητα γεννά ένα λυτρωτικό αίσθημα σωτηρίας - «ευτυχώς εμείς είμαστε ζωντανοί και ασφαλείς». Τα προβλήματα για λίγο γίνονται σκόνη... Ωστόσο, κατά έναν περίεργο τρόπο, αναπλάθονται και προβάλλονται πανομοιότυπα μια χιλιετία μπροστά...
Διότι η προοπτική της μετανάστευσης στο Διάστημα δεν έχει να κάνει, εν προκειμένω, με το όνειρο του ανθρώπου να εξερευνήσει μαγικούς αστρικούς κόσμους, αλλά με την υποχρεωτική διαφυγή του σε ένα ουράνιο σώμα, αρκετά παρθένο ώστε να διασφαλίσει τη διαιώνιση του είδους επί μακρόν - μέχρι να το καταστρέψει... Πεπρωμένο άφευκτο, αφού ο γήινος δεν είχε ποτέ κοινό μέτρο για τη δράση και την αντίδραση, για την υπέρβαση και την επίπτωση, για το συμφέρον και το λογικό. Η τρέλα της επικυριαρχίας και της κτήσης είναι τόσο ριζωμένη μέσα μας ώστε αναδύεται από βάθη άγνωστα στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Είναι προδιαγεγραμμένο: αφού πρώτα μεγαλουργήσουμε, μετά θα ερημώσουμε τη νέα Γη που μοιραία θα έχει τα ίδια έθνη, τους ίδιους πολέμους, τους ίδιους φανατισμούς, τις ίδιες ανισότητες, τους ίδιους με τους σημερινούς δίκαιους και χρηστούς, ή αδηφάγους, αλαζόνες, κοντόθωρους ηγέτες και πολίτες.
Ετσι διαγράφεται ένας τεράστιος κύκλος που καταλήγει πάλι σε μας. Σε έναν εαυτό ναι μεν άλλο, μακρινό, όμως ταυτόσημο. Ο Στίβεν Χόκινγκ αποφεύγει να φανταστεί έναν άνθρωπο του μέλλοντος διαφορετικό, αποκαθαρμένο από ταπεινά ένστικτα, ιδανικό. Θα καταστρέφουμε πάντα τη Γη μας. Πριν ακόμη εξασφαλίσουμε μια νέα κατοικία στον ουρανό, την έχουμε ήδη χαλκεύσει κατ’ εικόνα και ομοίωση, την έχουμε σφετεριστεί με το ισχυρότερο μέσο οικειοποίησης, την ταυτότητα.
Και πάλι, λοιπόν, πολιτισμοί θα γεννήσουν αξίες και θα τις καταστρέψουν. Η Ιστορία, μια βιοτεχνία αίματος και φωτός, στάχτης και ιδεών, θα συνεχίσει να διαγράφει αέναους κύκλους, άλλοτε κοντά κι άλλοτε μακριά από τις αβύσσους.
Της Τασούλας Καραϊσκάκη
