Ποια είναι αυτά τα οποία προσπαθούμε να επιτύχουμε τα τελευταία τριάμισι χρόνια;
Πρώτον, να βάλουμε το ελληνικό Δημόσιο να λειτουργήσει με παραγωγική αποτελεσματικότητα στα όρια εκείνα που η υπόλοιπη οικονομία αντέχει να το... Type Your Post Summary Here συντηρεί, επιδιώκοντας ταυτόχρονα εξορθολογισμό των δαπανών του και βελτίωση όχι μόνο της ποσότητας των εσόδων του αλλά και της ποιότητάς τους, με την αποδοτικότερη και δικαιότερη επιλογή των πηγών από τις οποίες αυτά προέρχονται.
Δεύτερον, να αναδημιουργήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε την παραγωγική βάση της χώρας, εντοπίζοντας τους τομείς εκείνους στους οποίους πρέπει στρέψουμε το εθνικό ενδιαφέρον για ανάπτυξη και δημιουργώντας ένα επιχειρηματικό περιβάλλον, το οποίο θα είναι φιλικό για την υλοποίηση επενδύσεων που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.
Τρίτον, να αναδομήσουμε το τραπεζικό μας σύστημα, το οποίο επλήγη, όσον αφορά στα θεμελιώδη του μεγέθη, από τον υπερδανεισμό που είχε κάνει προς το χρεοκοπημένο ελληνικό Δημόσιο και, όσον αφορά τη λειτουργικότητά του, από την έλλειψη ρευστότητας σε μια αγορά που απώλεσε τη διεθνή εμπιστοσύνη για κρατικό και ιδιωτικό δανεισμό.
Πολλά θα μπορούσε να τοποθετήσει κανείς σε έναν κατάλογο με τα απαραίτητα που πρέπει να γίνουν σε αυτόν τον τόπο, αλλά οι τρεις αυτές επιδιώξεις, έτσι σχηματικά και απλά διατυπωμένες, αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία μπορούν να αναπτυχθούν οι περισσότερες πρωτοβουλίες που θα άνοιγαν το δρόμο σε προσδοκίες βελτιώσεων στο μέλλον.
Τις βασικές αυτές κατευθύνσεις ανασύρει κανείς από τη μνήμη του κάθε φορά που η τρόικα επιστρέφει για να αξιολογήσει την πορεία της ελληνικής οικονομίας προς την ανόρθωση και η παρουσία της παίρνει τη μορφή κάποιου είδους ιεράς εξέτασης που θα καταλήξει σε θανατική καταδίκη ή, ακόμη χειρότερα, επίσκεψης πολιτικής επιτροπείας που θα αποφασίσει για την τύχη της χώρας. Πέρα από τις εσωτερικές πολιτικές επιδιώξεις που επενδύονται σε αυτήν την εικόνα, ακολουθούμενες από τις αντίστοιχες κατά περίπτωση στάσεις των μέσων ενημέρωσης, είναι γεγονός ότι οι έως τώρα εκτιμήσεις, προβλέψεις και μεθοδεύσεις της τρόικας των ελεγκτών απέχουν από το να θεωρηθούν ικανοποιητικές, αξιολογούμενες με βάση τα αποτελέσματα.
Είναι σαφές ότι οι δανειστές έχουν πάντα δίκαιο, ιδίως όταν ο δανειζόμενος που καταφεύγει σε αυτούς, έχει φροντίσει να εξαντλήσει με την αλόγιστη συμπεριφορά του όλες τις άλλες εναλλακτικές οδούς. Ομως το πρόβλημα δεν εντοπίζεται εκεί αλλά στο αν εμείς, που δεν είμαστε περαστικοί από αυτόν τον τόπο, όπως η τρόικα και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι, διατηρούμε ακόμη σαφή την εικόνα τού πού βρισκόμαστε και κατά πόσον θυμόμαστε ποιες είναι οι βασικές κατευθύνσεις στις οποίες οφείλουμε να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας. Πρόκειται για επιδιώξεις οι οποίες δεν θα μεταβληθούν, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης της ελληνικής κυβέρνησης, ακόμη και νομίσματος στο οποίο θα γίνονται οι συναλλαγές μας.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
