Ένα από τα πιο διαχρονικά για την ελληνική πραγματικότητα ποιήματα είναι το «περιμένοντας τους Βαρβάρους» του Καβάφη.
Πραγματικά, βλέποντας την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, αυτή η χώρα πάντα κάποιους περιμένει να την σώσουν.
Είτε το «ξανθόν γένος», είτε τους Άγγλους, είτε τους Αμερικάνους, είτε την Ευρώπη οι ευρωπαϊστές μετά την είσοδό μας στην Ε.Ε. κι ακόμα περισσότερο στην Ευρωζώνη... Το Καλοκαίρι περιμένουμε τα εκατομμύρια τουρίστες.
Περιμένουμε την Τρόικα να εγκρίνει την επόμενη δόση του δανεισμού μας. Και τώρα περιμένουμε τους Κινέζους και τις επενδύσεις τους.
Βέβαια, το μέγεθος της Ελλάδας, πολιτικό, γεωγραφικό, δημογραφικό και οικονομικό, της επιβάλλει να έχει ανάγκη πάντα συμμαχίες, είτε για να επιβιώνει, είτε για να ανεβαίνει επίπεδο από εκεί που βρίσκεται.
Έτσι αυτή η διάσταση της αναμονής και της εναπόθεσης προσδοκιών σε ξένους παράγοντες είναι ως έναν βαθμό εύλογη. Το κακό είναι ότι συχνά το παρακάνουμε και είτε τα περιμένουμε όλα απ' έξω, είτε ρίχνουμε στους ξένους όλες τις ευθύνες για τις κακοδαιμονίες μας.
Η περίπτωση της Κίνας είναι ένα ακόμα παράδειγμα αυτού του αιώνιου «περιμένοντας» που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτική.
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς σίγουρα κέρδισε πολιτικούς πόντους με την επίσκεψή του στην Κίνα. Βέβαια, όταν ακούς τον πρωθυπουργό μιας χώρας με ανεργία πάνω από 27% και η οποία βρίσκεται σε ύφεση 5 χρόνια και βασίζεται στα δανεικά της Τρόικα για να μην καταρρεύσει, να μιλάει για το «ελληνικό success story», αναρωτιέσαι που το βλέπει το "success".
Αλλά για να μην τα βλέπουμε όλα μαύρα, πολλοί αναλυτές, εκτιμούν ότι η επίσκεψη είναι όντως επιτυχής και ότι η Κίνα ενδιαφέρεται πραγματικά να επενδύσει στην Ελλάδα. Κι αυτό φυσικά θα είναι θετικό.
Συχνά έρχεται το θέμα της «τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας» της Ελλάδας- που η Κίνα θέλει να την καταστήσει «πύλη εισόδου» των προϊόντων της στην Ευρώπη. Το ακούμε τόσο συχνά, που έχει καταντήσει κλισέ και ένα από τα βασικά επιχειρήματα του εθνικού μας ναρκισσισμού (η Ελλάδα το κέντρο του κόσμου). Όμως, η γεωπολιτική σημασία είναι έννοια σχετική.
Δεν εξαρτάται μόνο που είσαι εσύ, αλλά σε σχέση με ποιόν. Στην περίπτωση της Κίνας, ευτυχώς, η γεωγραφία είναι με το μέρος μας. Για την Κίνα η Ελλάδα είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που συναντά στην διαδρομή των αμέτρητων προϊόντων της. Κι είναι μια χώρα με λιμάνια και με ισχυρή ναυτιλία. Επίσης, η Ελλάδα δεν είναι ανταγωνιστική της κινεζικής οικονομίας, καθώς έχει ελάχιστη βιομηχανία. Και είναι και σε κρίση, δηλαδή σε ανάγκη, πράγμα που την καθιστά πιο ελκυστική για επενδύσεις.
Ένα μόνο απασχολεί τους Κινέζους, η ελληνική γραφειοκρατία, που είναι αρκετά χρονοβόρα και περίπλοκη.
Εκεί θα πρέπει να γίνουν βήματα, όπως και στην οικονομική διπλωματία, έναν τομέα στον οποίο είμαστε πίσω. Ακόμη, θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψη μας πόσο μεγάλη είναι η ψαλίδα στο ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών με τον ασιατικό κολοσσό (εισάγουμε από Κίνα έξι φορές περισσότερα από αυτά που εξάγουμε σε αυτήν).
Δεν παύει, πάντως, η επίσκεψη Σαμαρά στην Κίνα και η διάθεση των Κινέζων για επενδύσεις στην Ελλάδα έχουν μεγάλη σημασία.
Κι αν εκτός από περισσότερες επενδύσεις έρθουν και περισσότεροι Κινέζοι τουρίστες, ήδη από αυτήν την τουριστική περίοδο, αυτό θα είναι μια τονωτική ένεση για την δοκιμαζόμενη οικονομία μας.
Του Γ.Σμυρνή
