Το δικαίωμα στην απεργία είναι, ως γνωστόν από πολλών ετών, κατοχυρωμένο και συνταγματικά.
Επίσης είναι αναμφίβολο πως οι συνδικαλιστικές πιέσεις των διαφόρων κλάδων εργαζομένων έχουν πετύχει πάρα πολλά από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν - κυρίως οι κλάδοι εκείνοι που μπορούσαν να εκβιάζουν με όμηρο την υπόλοιπη κοινωνία.
...Αλλοι γιατί κατέβαζαν τους διακόπτες του ηλεκτρικού, άλλοι γιατί έδεναν τα πλοία μέσα στην.. αιχμή της τουριστικής σεζόν, άλλοι γιατί κατέβαζαν τα μολύβια και δεν μπορούσε έτσι το κράτος να εισπράξει τους φόρους του, άλλοι γιατί σταματούσαν τη διαδικασία λειτουργίας των δικαστηρίων και κάποιοι άλλοι γιατί έκοβαν την Ελλάδα στα δύο με τα τρακτέρ τους ή νέκρωναν τη χώρα τραβώντας χειρόφρενο σε λεωφορεία, τρένα, φορτηγά ή στα βυτιοφόρα τους.
Εχοντας λοιπόν όλοι αυτοί το πλεονέκτημα να επιλέγουν το κατάλληλο timing ώστε η απεργία τους να χτυπάει εκεί που πονούν η κοινωνία και η εκάστοτε κυβέρνηση, πετύχαιναν συνήθως την κάλυψη του συνόλου σχεδόν των διεκδικήσεών τους. Επρόκειτο για άνοδο του βιοτικού επιπέδου και θεσμική θωράκιση του κάθε κλάδου εργαζομένων που δεν έρχονταν ως αποτέλεσμα της αύξησης της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, αλλά με έναν βίαιο και ανατρεπτικό τρόπο.
Και βέβαια η Ιστορία ήρθε να αποδείξει πως ό,τι αποκτάται με βίαιο τρόπο χάνεται επίσης με βίαιο τρόπο, όπως συμβαίνει τα τελευταία τρία χρόνια, όταν περάσαμε από την εποχή των παχιών αγελάδων στην εποχή των ισχνών.
Τα μαθήματα που παίρνουμε στην εποχή των μνημονίων είναι σκληρά και επώδυνα για τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, με τον ιδιωτικό τομέα να κατέχει τα δυσάρεστα πρωτεία.
Ο δημόσιος τομέας, παρότι κι αυτός έχει υποστεί σημαντικό ψαλίδισμα σε μισθούς και επιδόματα, είναι σαφές ότι ακόμα και σήμερα βρίσκεται σε καλύτερη θέση απ’ ό,τι ο ιδιωτικός, καθώς ο δημόσιος υπάλληλος αν δεν εμπίπτει στην κατηγορία των αδιάφορων, των επίορκων, των κοπανατζήδων και των πλαστογράφων, στην ουσία δεν κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του.
Ανάμεσα στους δημοσίους υπαλλήλους είναι και οι εκπαιδευτικοί που, είναι αλήθεια, δουλεύουν κι αυτοί με ιδιαίτερα χαμηλούς μισθούς. Εχουν όμως εκ της φύσεως της δουλειάς τους ένα-δυο πλεονεκτήματα που δεν τα έχουν οι άλλοι εργαζόμενοι: εργασία 9 μηνών και 21 ώρες εβδομαδιαίας απασχόλησης. Ερχεται λοιπόν τώρα το κράτος, που δεν έχει να πληρώσει την πρόσληψη αναπληρωτών από τον νέο χρόνο, και τους ζητάει να αυξήσουν το ωράριό τους κατά δύο ώρες εβδομαδιαίως προκειμένου να καλυφθούν τα κενά.
Οχι, απαντούν, διότι οι 21 διδακτικές ώρες είναι εξαντλητικές για τον εκπαιδευτικό που θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του και να προετοιμάζεται όπως πρέπει. Αναρωτιέμαι όμως -και έχω πλείστα παραδείγματα- πώς με τέτοια εξάντληση (!) καταφέρνουν οι περισσότεροι από τους εκπαιδευτικούς και δουλεύουν άλλες 5-6 ώρες ημερησίως σε ιδιαίτερα, εισπράττοντας μαύρο χρήμα από γονείς που δουλεύουν τις διπλές ώρες στη δουλειά τους και συχνά εισπράττουν πολύ λιγότερα από τη συμπαθή τάξη των εκπαιδευτικών;
Ερχονται λοιπόν τώρα τα συνδικαλιστικά τους όργανα, παραμονές των Πανελλαδικών Εξετάσεων, και απειλούν με απεργίες αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους και αν επιμείνει η κυβέρνηση στην αύξηση των ωρών απασχόλησης.
Το ίδιο έργο βλέπουμε σαράντα χρόνια τώρα, με ομήρους τους ίδιους τους μαθητές τους που ετοιμάζονται χρόνια ολόκληρα γι’ αυτή τη στιγμή των πιο κρίσιμων ίσως εξετάσεων της ζωής τους, από τις οποίες θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό και όλη η υπόλοιπη ζωή τους, αλλά και τις οικογένειες των μαθητών που κι αυτές έχουν υποστεί όλη τη δοκιμασία και την αγωνία να κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Οι καθηγητές εκβιάζουν κυβέρνηση και κοινωνία. Και το οξύμωρο ότι την ίδια στιγμή που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τις εξετάσεις, οι περισσότεροι συνεχίζουν να προετοιμάζουν φροντιστηριακά τους μαθητές γι’ αυτές τις εξετάσεις, αμειβόμενοι μάλιστα αδρά από τους γονείς-θύματα.
Μετά ταύτα αναρωτιόμαστε και ανησυχούμε από την ενίσχυση των πολιτικών άκρων!
'Αρθρο του κ.Βασίλη Στεφανακίδη.
