Με το συμπάθιο των αναγνωστών, και μετά από εκατομμύρια φορές που έχω ακούσει, διαβάσει και γράψει την λέξη “διάσωση” για να περιγράψω την διαχείριση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, αποφάσισα να καινοτομήσω και να χρησιμοποιήσω μία άλλη λέξη, αυτήν του “βιασμού”, που πιστεύω δεν υπολείπεται πολύ σε ακρίβεια ή σε γλαφυρότητα από την πιο δημοφιλή αδελφή της.Όταν μία ιερόδουλη βιάζεται, τότε σπάνια βρίσκει προστασία ή το δίκιο της από την... αστυνομία η την δικαιοσύνη. Αυτός που την βιάζει, που συνήθως είναι ένας υποψήφιος πελάτης, βρίσκεται εκ των πραγμάτων υπεράνω υποψίας και ενοχής, διότι όλοι ξέρουνε ότι μία ιερόδουλη είναι κατ εξοχήν ένοχη, λόγω της ύπαρξής της.
Κάτι τέτοιο πραγματοποιήθηκε αυτά τα τρία χρόνια της ελληνικής κρίσης, μεταξύ Ελλάδας, Ευρωζώνης, ΔΝΤ και ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Η Ελλάδα, σαν χώρα, σαν κοινωνία, σαν λαός, βιάστηκε, και συνεχίζει να βιάζεται από την γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη, με απαραίτητους συνένοχους αυτού του συνεχιζόμενου ιστορικού βιασμού, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και την ελληνική πολιτική ηγεσία της Μεταπολίτευσης.
Τώρα, για πρώτη φορά, ο ένας των συνενόχων, το ΔΝΤ, αρχίζει να μετανοεί και να ξερνάει την αλήθεια περί του βιασμού.
Ο κύριος βιαστής, η Ευρωζώνη, και ο άλλος κύριος συνένοχος στο έγκλημα, η ελληνική πολιτική ηγεσία, σίγουρα, θα συνεχίσουν να αρνούνται και το έγκλημά τους, και την ενοχή τους. Γιατί φυσικά μιλάμε για μια πόρνη, τουλάχιστον του χρηματοπιστωτικού επιπέδου.
Και ποιος μπορεί να νοιάζεται για μια πόρνη, όταν ο πιο ιστορικά κρίσιμος “προστάτης” της, ο Γιωργάκης, την ξεμπρόστιασε το 2009, σε όλη την υφήλιο, για να την επισημάνει και να την βάλουν η παγκόσμια κεφαλαιαγορά και η ευρωζωνική ηγεσία στα κατάστιχα, σαν μία διεφθαρμένη οικονομία και κοινωνία, σαν μία πόρνη του χρηματοπιστωτικού χώρου.
Αυτή ήταν και εξακολουθεί να είναι η οικονομική και γεωπολιτική θέση της Ελλάδας μέσα στο ευρωζωνικό σύστημα. Όλοι ξέρανε επί δεκαετίες, ότι η Ελλάδα εκδιδότανε στον πρώτο τυχόντα χρηματοπιστωτικό κεφαλαιοκράτη (βλέπε π.χ. Goldman Sachs) για ένα κομμάτι ψωμί.
Όλοι ξέρανε ότι η ηγεσία της Μεταπολίτευσης παρείχε επί τριάντα χρόνια τους πολιτικούς προστάτες ηγέτες οι οποίοι εξέδιδαν την χώρα για πολλά εκατομμύρια και με χίλιους τρόπους, (βλέπε Siemens, Τσοχατζόπουλο και τόσους άλλους).
Έπρεπε, όμως να έρθει και ο Γιωργάκης, για να εκθέσει την “επιλεγμένη” πατρίδα του επισήμως πια, σαν μία οικονομική ιερόδουλη, για να μπορέσει μετά η Ευρωζωνική ηγεσία, να δικαιολογήσει το έγκλημα του οικονομικού βιασμού του ελληνικού λαού.
Κατά την δεκαετία της ευρω-ευημερίας, η Ελλάδα είχε καταφέρει να εξελιχθεί σε μία χρηματοπιστωτική πόρνη πολυτελείας, γιατί όλοι την θέλανε και την επιθυμούσανε, ιδιαίτερα οι εργοστασιάρχες και οι τραπεζίτες της Γερμανίας και της Γαλλίας, και έτσι ανέβηκε σε πρωτάκουστα ύψη προσωπικής ευημερίας και πολυτέλειας.
Αυτό που συντελέστηκε μέσα στα τελευταία τρία χρόνια, είναι ότι αυτή η πόρνη, κατάντησε, μέσω της διάσωσης από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, και της συνεχιζόμενης προστασίας από την πολιτική ηγεσία της Μεταπολίτευσης, σε μία χρηματοπιστωτική πόρνη του πεζοδρoμίου, και ο κατήφορος συνεχίζεται.
Η ιστορία της ελληνικής κρίσης είναι μία ιστορία οικονομικού, γεωπολιτικού, και εν κατακλείδι, κοινωνικού βιασμού του ελληνικού λαού, από την γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη, με την απαραίτητη συνεργασία και συμπαράσταση του ΔΝΤ και της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.
Αυτός που βιάστηκε, και συνεχίζει να βιάζεται είναι ο ελληνικός λαός. Αυτός που διέταξε τον βιασμό, και συνεχίζει να τον επιβάλλει είναι το δίδυμο Γερμανίας και Γαλλίας, στις δύο έως τώρα μεταμφιέσεις του, του Μερκοζί και του Μερκολάντ, υποστηριζόμενο εθελοντικά και αθέλητα από τα υπόλοιπα μέλη κράτη του ευρώ. Η συνεργασία του ΔΝΤ σε αυτόν το βιασμό ήταν απαραίτητη για να προσφέρει ένα οικονομοτεχνικό κάλυμμα, αλλά ακόμα πιο σημαντικό, για να καλύψει την πραγματική ένοχο της ελληνικής οικονομικής κρίσης, την Ευρωζωνική ηγεσία.
Η συνεργασία όλων των τριών ελληνικών κυβερνήσεων σε αυτό τον βιασμό, από το 2009 έως τώρα, και βασικά των δύο αξιωματικών κομμάτων της Μεταπολίτευσης, ήταν και εξακολουθεί να είναι απαραίτητη για να προσφέρει πολλαπλά αναγκαία καλύμματα σε πολιτικά, συνταγματικά και εθνικά επίπεδα.
To DNT είναι ο πρώτος συνένοχος που άρχισε να ξερνάει την αλήθεια για διάφορους λόγους. Ο ένας λόγος είναι ότι είναι ένας παγκόσμιος οργανισμός που εξαρτάται, και πιέζεται, από συμφέροντα πολύ μεγαλύτερα της Ευρωζώνης. Ο δεύτερος λόγος είναι παρεμφερής. Η Αμερική του Ομπάμα και του Μπερνάκη δεν συμφωνεί, παρά ανησυχεί σοβαρά, με την πολιτική εξαντλητικής λιτότητας που συνεχίζει να επιβάλλει η Μέρκελ. Αναρωτιέται κανείς, και ο γράφων πιστεύει, ότι πολύ πιθανόν ο Ομπάμα προσπαθεί να επηρεάσει τις γερμανικές κοινοβουλευτικές εκλογές εναντίον της Μέρκελ. (Από το στόμα μου και στου Θεού το αυτί!).
Αλλά ο κυριότερος λόγος για τον οποίον το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναγκάζεται τώρα να κοινοποιήσει τι έκανε, είναι διότι αυτό που το ΔΝΤ έκανε στην περίπτωση της διάσωσης της Ελλάδας ήταν πλήρως εκτός και ενάντια του καταστατικού του, γιατί προσπάθησε, στην υποτιθέμενη διάσωση της Ελλάδας, στην πραγματικότητα, να διασώσει δύο ξέχωρους πελάτες, με κατεξοχήν διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα, την Ελλάδα και την Ευρωζώνη.
Στην ανεπανάληπτη αυτή, για το ΔΝΤ, περίπτωση να βοηθήσει την Ελλάδα με το χρέος της, ανακάλυψε ότι έπρεπε κατά προτίμηση, να υπηρετήσει τα συμφέροντα της Ευρωζώνης, το οποίο και έκανε. Και στην προσπάθεια του, το ΔΝΤ, να υπηρετήσει, τα γεωπολιτικά πολύ σημαντικότερα συμφέροντα του γερμανογαλλικού άξονα, το ΔΝΤ αναγκάστηκε να βιάσει, οικονομικά, την Ελλάδα, μία σεσημασμένη χρηματοπιστωτική πόρνη, για να προστατεύσει και να υπηρετήσει τις ανάγκες του ευρωζωνικού πυρήνα.
Ο οικονομικός βιασμός της Ελλάδας έγινε αναγκαίος αλλά και εφικτός, λόγω της υβριδικής υπόστασης και ταυτότητας της Ευρωζώνης, την οποία εκμεταλλεύτηκε ο Γερμανογαλλικός άξονας χρησιμοποιώντας το ΔΝΤ με τέτοιο τρόπο, ώστε όλα τα οφέλη της ελληνικής διάσωσης, να τα επωφεληθούν η Γερμανία και η Γαλλία, και όλα τα οικονομικά χασίματα να τα φάει στα μούτρα η Ελλάδα, και ο λαός της.
Η σημασία της υβριδικής υπόστασης της Ευρωζώνης υφίσταται από το γεγονός ότι οι μισές ίσως νομοθεσίες που καθορίζουν τα όρια ενός κράτους μέλους, σαν την Ελλάδα, εξαρτώνται από το ίδιο το κράτος, και οι άλλες μισές νομοθεσίες, εξαρτώνται και καθορίζονται από την Ευρωζωνική ηγεσία, δηλαδή τον άξονα Γερμανίας και Γαλλίας. Παρομοίως, και παρατηρώντας την Ευρωζώνη από την αντίθετη σκοπιά, από την κορυφή προς τα κάτω, πιστοποιεί κανείς ότι η Ευρωζώνη αποτελείται από πολλές νομοθεσίες οι οποίες είναι αποτελεσματικά παρόμοιες σε όλα τα κράτη μέλη, και επίσης από ένα άλλο μεγάλο μέρος νομοθεσιών, που είναι ιδιαίτερες και προσωπικές στα 17 κράτη μέλη του κοινού νομίσματος.
Ένας άλλος τρόπος να εμπεδώσει κανείς την απίστευτη ιστορική ιδιαιτερότητα της ευρωζωνικής υβριδικής υπόστασης είναι να παραθέσει το υποθετικό παράδειγμα, τι θα έκανε το ΔΝΤ, εάν η Καλιφόρνια, μία πολιτεία των ΗΠΑ, η οποία έτυχε να έχει τεράστια ελλείμματα περίπου τον ίδιο καιρό με την Ελλάδα, ζητούσε από το ΔΝΤ, να την βοηθήσει να αντιμετωπίσει το τεράστιο έλλειμμά της και το τεράστιο χρέος της. Παρόμοια με την Ευρωζώνη και την Ελλάδα, το ΔΝΤ, θα απαντούσε στον κυβερνήτη της Καλιφόρνιας, όπως έκανε ο Τρος Καν στον Γιωργάκη, ότι το ΔΝΤ δεν μπορούσε να αναμειχθεί στα προβλήματα της Καλιφόρνιας, χωρίς την συγκατάθεση και την πρόσκληση του αμερικανού προέδρου, και του αμερικανικού Κογκρέσου.
Και τι θα απαντούσε στο ΔΝΤ η αμερικανική ηγεσία; Ακριβώς αυτό που απάντησε, πρωταρχικά, η Γερμανική και η Ευρωζωνική ηγεσία, στην ιδέα του να προσκληθεί το ΔΝΤ να βοηθήσει στα χρηματοπιστωτική προβλήματα ενός κράτους μέλους του ευρώ.
Όχι!
Επί μήνες, τον χειμώνα του 2009-2010, και την άνοιξη του 2010, η αρχική στάση της Ευρωζώνης ήταν αντίθετη στην ανάμειξη του ΔΝΤ στα ιδιαίτερα του ευρώ.
Αλλά τότε έγινε η μεγάλη ανατροπή στην τύχη της κακόμοιρης Ελλάδας, όταν ο γερμανογαλλικός άξονας αντιλήφθηκε την πραγματικότητα, η οποία είχε ως εξής:
Πρώτον, το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν μη βιώσιμο.
Δεύτερον, η μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, σήμαινε μία μόνο επιλογή, την αναγκαία χρεοκοπία της Ελλάδας.
Τρίτον. Η χρεοκοπία της Ελλάδας θα γινότανε σύμφωνα με τον ελληνικό νόμο, που σήμαινε ότι η ελληνική βουλή θα μπορούσε μέσα σε μία μέρα, με πλήρη νομιμότητα, διεθνώς κατοχυρωμένη, να εξαλείψει όλο το ιδιωτικό χρέος των 300 τόσων δις ευρώ.
Τέταρτον. Μία τέτοια άμεση χρεοκοπία της Ελλάδας την άνοιξη του 2010, θα κατέστρεφε τα τραπεζικά συστήματα του γερμανογαλλικού άξονα. Πέμπτον. Η προοπτική ενός τραπεζικού Αρμαγεδδόνα στην Γερμανία και στην Γαλλία θα ζωγράφιζε την τεράστια αποτυχία των τραπεζών και των τραπεζιτών αυτών των δύο κρατών. Και πέμπτον, φυσικά, αυτό θα σήμαινε τον πολιτικό θάνατο του διδύμου Μερκοζί.
Σε αυτό το σενάριο, το δίδυμο Μερκοζί αποφασίζει ότι όχι μόνο χρειάζονται το ΔΝΤ, αλλά ότι μόνο η εμπλοκή του ΔΝΤ στην διάσωση της Ελλάδας, μπορεί να διασώσει τα τραπεζικά συστήματα του άξονα, και να διασώσει τις πολιτικές καριέρες της Μέρκελ και του Σαρκοζί.
Και έτσι πλάστηκε ο μύθος της χρηματοπιστωτικής διάσωσης της Ελλάδας, καταποντίζοντας την ελληνική οικονομία και διασώζοντας, προς το παρόν, διότι ακόμη είναι σε άθλια κατάσταση, τις τράπεζες της Ευρωζώνης. Και εδώ είναι που πουλάει το ΔΝΤ την ψυχή του σαν υποτιθέμενος αρωγός κρατών, ακεραίας ηθικής υπόληψης ανά την υφήλιο, για να προστατεύσει την γεωπολιτική ανάγκη του ευρωζωνικού πυρήνα. Και εδώ είναι που το ΔΝΤ αρχίζει να καταστρέφει την ταυτότητα του σαν παγκόσμιος οργανισμός, προσφέροντας ένα εικονικό σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας.
Ένα σχέδιο, που σύμφωνα με την χθεσινή ομολογία του ΔΝΤ, καταργεί τους τρείς από τους τέσσερεις βασικούς καταστατικούς κανόνες στην παροχή δανείων σε μία χώρα.
Και εδώ βλέπουμε, σε παγκόσμιο επίπεδο, να διαγράφεται ο κανόνας τον οποίον η στήλη έχει επανειλημμένα ζωγραφίσει και επισημάνει πάνω στο διεφθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η πολιτική διαφθορά πάντα προσπαθεί να κρυφθεί πίσω από κροκοδείλιες παραδοχές σφαλμάτων.
Δηλαδή, οι ηγεσίες, και στην Ελλάδα και παντού, αποπειρώνται να κρύψουν τα εσκεμμένα γεωπολιτικά εγκλήματα, κάτω από τον μανδύα της ανικανότητας.
Έτσι, και το ΔΝΤ, στη πενηντασέλιδη Mea Culpa, που ξεμπρόστιασε η Wall Street Journal χθές, μιλάει μόνο για επανειλημμένα λάθη, τα οποία τώρα, υποτίθεται, θέλει να τα μελετήσει, και να αλλάξει στρατηγικές. Αλλά για εσκεμμένη γεωπολιτική επιλογή, αναγκαία συνδεδεμένη με ασύστολα και ανήθικα ψέματα προς τον ελληνικό λαό, ούτε λόγος να γίνεται.
Και να θυμηθούμε εδώ, έτσι για το ευτράπελο της υπόθεσης, ότι και ο Έλλην πρώην αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ είχε προαναγγείλει το μυστικό ότι το ΔΝΤ, από την αρχή, δεν πίστευε ότι το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας έβγαινε.
Και επίσης να θυμηθούμε ότι τον Μάιο ή τον Ιούνιο του 2010, έγινε το κόλπο με τον Τρος Καν και την καμαριέρα στο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, που γέννησε την αβεβαίωτη υποψία ότι το κόλπο στήθηκε για να εξουδετερώσει τον τότε αρχηγό του ΔΝΤ, την στιγμή που, μερικοί λένε, επρόκειτο να αντισταθεί σε αυτό το σενάριο βιασμού της ελληνικής οικονομίας, αλλά και φυσικά, για να βγει από την μέση σαν σίγουρος μελλοντικός πρόεδρος της Γαλλίας, κάτι που θα άλλαζε την σύσταση του γερμανογαλλικού άξονα.
Με την εξομολόγηση του ΔΝΤ, καταλαβαίνουμε την σημασία διαφόρων ρεκόρ που έσπασε η διάσωση της Ελλάδας στο Μεταμοντέρνο Καπιταλισμό. Το γεγονός ότι το μέγεθος της διάσωσης, είναι κατά πολύ υψηλότερο οποιασδήποτε άλλης διάσωσης στην ιστορία, εξηγείται από το γεγονός ότι η διάσωση αυτή, ήταν η διάσωση της Ευρωζώνης, με τα 400 εκατομμύρια κατοίκους, και τα δέκα τόσα τρις ευρώ ΑΕΠ, και όχι για την Ψωροκώσταινα, όπως μας λιβανίζουν με τα ψέματά τους, ΔΝΤ και Ευρωζώνη, εδώ και τρία χρόνια.
Επίσης το γεγονός ότι το ύψος του δανείου του ΔΝΤ προς την Ελλάδα, των 43 δις ευρώ, είναι κατά πολύ δυσανάλογο με το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας, και αντιτίθεται στους κανόνες του ΔΝΤ, εξηγείται, άλλη μία φορά, από το ότι το ΔΝΤ, εδώ και τρία χρόνια, δεν διασώζει την Ελλάδα, αλλά την τεράστια οικονομία του ευρώ.
Έτσι εξηγείται, επίσης, η μακροχρόνια επιτακτική απαίτηση της Λαγκάρντ προς την Γερμανία και την Ευρωζώνη, για μία σημαντική μείωση του ελληνικού χρέους. Είναι πολύ φυσικό να φανταστεί κανείς, ότι πριν τρία χρόνια, όταν το ΔΝΤ έκανε την συμφωνία του διαβόλου με την Γερμανική ηγεσία, για την διάσωση της Ελλάδας, με τέτοιο τρόπο, που να καταπατεί πλήρως το καταστατικό του οργανισμού, ότι η ηγεσία του ΔΝΤ, και ειδικά η Λαγκάρντ, θα πρέπει να πήρε, το έτος 2010, διαβεβαιώσεις από τον γερμανογαλλικό άξονα ότι το ελληνικό χρέος θα κουρευτεί, ξανά και ξανά, ώσπου να καταστεί βιώσιμο, διότι, ακριβώς, τίποτα από τα πολλαπλά σχέδια διάσωσης της ελληνικής οικονομίας δεν προσφέρει καμία αληθοφανή προοπτική διάσωσης, πόσο μάλλον ανάπτυξης.
Αλλά όταν είσαι μία χρηματοπιστωτική πόρνη, είσαι συνηθισμένη ακόμα και στο πεζοδρόμιο.
Τίποτα δεν σε πτοεί και δεν σε επηρεάζει, γιατί η θέση που έχεις στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κοινωνία και κεφαλαιαγορά δεν μπορεί να κατεβεί πολύ παρακάτω.
του κ.Ν.Κουτσολιούτσου
