Μια επικίνδυνη αλλοίωση στη δομή της ελληνικής κοινωνίας συντελείται σταδιακά...
Η μεσαία τάξη, αυτή που δημιούργησε το ελληνικό θαύμα της μεταπολεμικής Ελλάδας και άλλαξε την εικόνα της χώρας, καταρρέει.
Προλεταριοποιείται σιγά σιγά ή εξαφανίζεται και η οικονομία, μαζί και η χώρα όλη, χάνει τον...συνδετικό κοινωνικό ιστό της, δημιουργώντας ένα επικίνδυνο χάσμα.
Σταθερά η φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος της μεσαίας τάξης κάνει πιο εμφανή τον διαχωρισμό πλουσίων και πτωχών, παραπέμποντας στις κοινωνικές δομές που κυριάρχησαν προ του '40 και διατηρήθηκαν έως τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Η περίφημη θεωρία της Μάργκαρετ Θάτσερ για την κοινωνία των 2/3, η οποία παρέπεμπε σε μία πλειοψηφία αυτών που αναδυόταν σταθερά και βελτίωνε το βιοτικό επίπεδο, αφήνοντας στην τύχη το υπόλοιπο -1/3, γεγονός που προσέδιδε τον χαρακτήρα της βαρβαρότητας στον «θατσερισμό»- τείνει εδώ να αναστραφεί προς μία σχέση απείρως χειρότερη.
Όλα τα μέτρα και η χρόνια ύφεση της οικονομίας «χτυπούν» τη μεσαία τάξη, η οποία σταδιακά «διολισθαίνει» και καταλαμβάνει την αμέσως επόμενη θέση, αυτή του κοινωνικού περιθωρίου που με τη σειρά του υποχωρεί ακόμη πιο κάτω βυθιζόμενο στο σκότος της ανεργίας.
Ο διαχωρισμός αυτός γίνεται όλο και πιο έντονος και η κοινωνική πυραμίδα αποκτά πιο αιχμηρή κορυφή και μεγαλύτερη βάση, χωρίς ενδιάμεσα στηρίγματα.
Πετυχημένοι επαγγελματίες, αστοί, μικροεπιχειρηματίες, στελέχη εταιρειών και άτομα της δημιουργίας πλούτου τίθενται στο περιθώριο.
Ηταν όλοι αυτοί που στήριξαν την κατανάλωση και ήταν οι σταθεροί αιμοδότες της εφορίας, οι οποίοι τώρα προσπαθούν αγωνιωδώς να επιβιώσουν, όσοι απ' αυτούς ακόμη διατηρούν τη θέση τους, έστω και με σημαντικές εισοδηματικές απώλειες.
Αυτή η διαδικασία φτωχοποίησης έως και εξαφάνισης -σε ένα βαθμό- της μεσαίας τάξης ξεκίνησε από το 2010 με το πρώτο μνημόνιο και συνεχίζεται με αμείωτη ένταση έως και σήμερα.
Οι υπουργοί Οικονομικών των τριών κυβερνήσεων που μεσολάβησαν φέρνουν στη μνήμη εικόνες ελέγχου διαβατηρίων στα διεθνή αεροδρόμια που έχοντας τις φωτογραφίες «υπόπτων» τσεκάρουν την είσοδο πολιτών στη χώρα.
Τωρα αυτοί με τη «φωτογραφία», καλύτερα το σκίτσο-προφίλ του επιτυχημένου, κατευθύνουν όλα τα μέτρα σε αυτόν που ξεχωρίζει.
Το σπίτι που απέκτησε, το αυτοκίνητο που κατάφερε να αγοράσει, το λίγο υψηλότερο εισόδημα που απέκτησε εργαζόμενος υπερδιπλάσιες ώρες και ημέρες και τα επιπλέον περιουσιακά στοιχεία του, όλα γίνονται αντικείμενα «πόθου» για την εφορία.
Ο πετυχημένος επαγγελματίας, ο επιχειρηματίας, οι «νοικοκυραίοι» όπως θα έλεγε ο αείμνηστος Ευάγγ. Αβέρωφ «κονταίνουν» ως η πιο εύκολη και προσιτή λεία. Και μαζί λιγοστεύει σε πληθυσμό η μεσαία τάξη και ο συνδετικός κρίκος μιας κοινωνίας που είναι έτοιμη για όλα, αφού σιγά σιγά δεν θα έχει τίποτε άλλο να χάσει...
Του κ.Aντώνη Δαλίπη
Η μεσαία τάξη, αυτή που δημιούργησε το ελληνικό θαύμα της μεταπολεμικής Ελλάδας και άλλαξε την εικόνα της χώρας, καταρρέει.
Προλεταριοποιείται σιγά σιγά ή εξαφανίζεται και η οικονομία, μαζί και η χώρα όλη, χάνει τον...συνδετικό κοινωνικό ιστό της, δημιουργώντας ένα επικίνδυνο χάσμα.
Σταθερά η φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος της μεσαίας τάξης κάνει πιο εμφανή τον διαχωρισμό πλουσίων και πτωχών, παραπέμποντας στις κοινωνικές δομές που κυριάρχησαν προ του '40 και διατηρήθηκαν έως τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Η περίφημη θεωρία της Μάργκαρετ Θάτσερ για την κοινωνία των 2/3, η οποία παρέπεμπε σε μία πλειοψηφία αυτών που αναδυόταν σταθερά και βελτίωνε το βιοτικό επίπεδο, αφήνοντας στην τύχη το υπόλοιπο -1/3, γεγονός που προσέδιδε τον χαρακτήρα της βαρβαρότητας στον «θατσερισμό»- τείνει εδώ να αναστραφεί προς μία σχέση απείρως χειρότερη.
Όλα τα μέτρα και η χρόνια ύφεση της οικονομίας «χτυπούν» τη μεσαία τάξη, η οποία σταδιακά «διολισθαίνει» και καταλαμβάνει την αμέσως επόμενη θέση, αυτή του κοινωνικού περιθωρίου που με τη σειρά του υποχωρεί ακόμη πιο κάτω βυθιζόμενο στο σκότος της ανεργίας.
Ο διαχωρισμός αυτός γίνεται όλο και πιο έντονος και η κοινωνική πυραμίδα αποκτά πιο αιχμηρή κορυφή και μεγαλύτερη βάση, χωρίς ενδιάμεσα στηρίγματα.
Πετυχημένοι επαγγελματίες, αστοί, μικροεπιχειρηματίες, στελέχη εταιρειών και άτομα της δημιουργίας πλούτου τίθενται στο περιθώριο.
Ηταν όλοι αυτοί που στήριξαν την κατανάλωση και ήταν οι σταθεροί αιμοδότες της εφορίας, οι οποίοι τώρα προσπαθούν αγωνιωδώς να επιβιώσουν, όσοι απ' αυτούς ακόμη διατηρούν τη θέση τους, έστω και με σημαντικές εισοδηματικές απώλειες.
Αυτή η διαδικασία φτωχοποίησης έως και εξαφάνισης -σε ένα βαθμό- της μεσαίας τάξης ξεκίνησε από το 2010 με το πρώτο μνημόνιο και συνεχίζεται με αμείωτη ένταση έως και σήμερα.
Οι υπουργοί Οικονομικών των τριών κυβερνήσεων που μεσολάβησαν φέρνουν στη μνήμη εικόνες ελέγχου διαβατηρίων στα διεθνή αεροδρόμια που έχοντας τις φωτογραφίες «υπόπτων» τσεκάρουν την είσοδο πολιτών στη χώρα.
Τωρα αυτοί με τη «φωτογραφία», καλύτερα το σκίτσο-προφίλ του επιτυχημένου, κατευθύνουν όλα τα μέτρα σε αυτόν που ξεχωρίζει.
Το σπίτι που απέκτησε, το αυτοκίνητο που κατάφερε να αγοράσει, το λίγο υψηλότερο εισόδημα που απέκτησε εργαζόμενος υπερδιπλάσιες ώρες και ημέρες και τα επιπλέον περιουσιακά στοιχεία του, όλα γίνονται αντικείμενα «πόθου» για την εφορία.
Ο πετυχημένος επαγγελματίας, ο επιχειρηματίας, οι «νοικοκυραίοι» όπως θα έλεγε ο αείμνηστος Ευάγγ. Αβέρωφ «κονταίνουν» ως η πιο εύκολη και προσιτή λεία. Και μαζί λιγοστεύει σε πληθυσμό η μεσαία τάξη και ο συνδετικός κρίκος μιας κοινωνίας που είναι έτοιμη για όλα, αφού σιγά σιγά δεν θα έχει τίποτε άλλο να χάσει...
Του κ.Aντώνη Δαλίπη
