- Ούτε ο «μπαμπούλας» της επόμενης δόσης δεν στάθηκε ικανός να βάλει την κυβέρνηση αντιμέτωπη με συντεχνίες και καρτέλ.
- Οι «πίσω γραμμές» της υπόθεσης «αμυντική βιομηχανία».
- Τελικά πρέπει να μας λένε οι Βρυξέλλες τι θα κάνουμε;
Αν τρία χρόνια και πλέον μετά την υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς μνημονίου οι μεγάλες τομές που έχει ανάγκη ο τόπος παραμένουν ακόμη... ζητούμενο, τότε, όταν «σωθούν τα φράγκα» εταίρων και δανειστών, θεωρητικά την προσεχή άνοιξη, τι θα μας αναγκάσει να τις κάνουμε πράξη;
Αν ο -κατά τα λοιπά μυωπικός, αφού στέρησε την οικονομία από ρευστότητα- «μπαμπούλας» της «επόμενης δόσης» δεν στάθηκε ικανός να οδηγήσει όσους κρατούν τα ηνία αυτού του τόπου στην απαραίτητη σύγκρουση με τα καρκινώματα της ελληνικής οικονομικής ζωής, τις συντεχνίες και τα καρτέλ, τότε τι θα τους αναγκάσει;
Ίσως το διαβόητο κοινοτικό e-mail, με το οποίο ζητείται λουκέτο για τις τρεις κρατικές βιομηχανίες ΕΑΣ, ΕΛΒΟ και ΛΑΡΚΟ να ήταν γραμμένο ωσάν να απευθυνόταν σε υποτακτικούς.
Ίσως να μην είχε καν τις πλέον οικονομικά δόκιμες ή συμφέρουσες για τον τόπο προτάσεις.
Έβαλε, όμως, κατά τρόπο επιτακτικό το θέμα για ακόμη μία φορά στο τραπέζι και υπενθύμισε στην ελληνική κυβέρνηση ότι η αντιμετώπιση του ζητήματος αυτών των τριών ζημιογόνων βιομηχανιών ήταν προαπαιτούμενο για την «προηγούμενη δόση», για το οποίο έχει ήδη δεσμευτεί...
Έπρεπε να μας τα λένε οι κοινοτικοί όλα αυτά, ώστε να αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι;
Πόσα χρόνια κρατάει αυτή η κολόνια; Πόσα προγράμματα εξυγίανσης προωθήθηκαν και τι κατάφεραν;
Ας μην κρυβόμαστε, φίλτατοι.
Αν η πατρίδα μας έφθασε στη σημερινή της κατάντια, υπήρχαν λόγοι γι' αυτό.
Λόγοι, σαφείς, συγκεκριμένοι και γνωστοί.
Ο καιρός που το κράτος μπορούσε να παριστάνει τον επιχειρηματία και να πετά τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη για την εξυπηρέτηση των πελατειακών του σχέσεων έχει παρέλθει.
Δεν έχει άλλα λεφτά ο Έλληνας να δώσει. Πάρτε το χαμπάρι.
Αν οι εταιρείες αυτές, ή οποιεσδήποτε άλλες έχει στην ιδιοκτησία του το Δημόσιο έχουν πραγματικό λόγο ύπαρξης, τότε ας τις αφήσουν να επιβιώσουν στην ελεύθερη αγορά. Όπως όλοι οι άλλοι.
Αν, δε, το κράτος εκτιμά ότι τα προϊόντα που παράγουν είναι εκείνα που πραγματικά χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τις αμυντικές ή τις όποιες άλλες ανάγκες του, ας τα αγοράζει με διαφανείς και διαυγείς διαδικασίες...
Η επίκληση δε επιχειρημάτων περί «στρατηγικών βιομηχανιών» και άλλων τινών που καθιστούν απαραίτητη τη διατήρησή τους στον δημόσιο τομέα φαντάζει φαιδρή όταν σήμερα στη χώρα μας δραστηριοποιούνται ήδη ιδιωτικές αμυντικές βιομηχανίες, που είναι επίσημοι νατοϊκοί προμηθευτές, και μάλιστα παράγουν προϊόντα υψηλής τεχνολογίας...
Κακά τα ψέματα.
Η σημερινή τραγική συγκυρία στην οποία βρίσκεται ο τόπος μας δεν αφήνει περιθώρια ούτε για καθυστερήσεις, ούτε για οπισθοδρομήσεις.
Για να σωθεί η χώρα απαιτείται, κυρίως, αλλαγή νοοτροπίας. Αλλαγή τρόπου σκέψης και οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης.
Ούτε κλειστές αγορές αντέχει πλέον η Ελλάδα, ούτε κλειστά επαγγέλματα, ούτε έναν αναποτελεσματικό και υπερτροφικό δημόσιο τομέα.
Το περίφημο χρηματοδοτικό κενό των 4 έως 12 δισ. ευρώ αφορά τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις του δημόσιου τομέα και μόνον.
Για να κινηθεί ξανά η οικονομία χρειάζεται χρήμα και για να έρθει αυτό το χρήμα στον τόπο μας πρέπει να καταστεί η Ελλάδα τόπος πραγματικά ελκυστικός στις επενδύσεις.
Τόπος που δεν θα απωθεί τους επενδυτές εξαιτίας είτε της γραφειοκρατίας, είτε της αδιαφάνειας, είτε του ρόλου που διαδραματίζει το κράτος στην οικονομία.
Είναι αντιληπτά όλα αυτά;
Ν.Γ.Δρόσος
